Dat ik hier nu een blog zou posten zou ik je een maand geleden niet gezegd hebben.

Het is is nu bijna een week uit na een relatie van bijna 8 jaar. De eerste 7 jaar flink van elkaar genoten leuke dingen gedaan (Bios/Uit eten/Tegen elkaar aan op de bank kruipen en een film kijken) het gebruikelijke zeg maar. Een jaar geleden gaf mijn vriendin aan twijfels te hebben over onze toekomst. Dit in de zin van niet 100 procent zeker te weten of dit het nou was. Een dikke maand later zat ze zo met zichzelf in de knoop dat ze het uit maakte nouja dat hielden we beiden nog amper een dag vol. In die dag dat het uit was hebben we veel gepraat en samen besloten om er vol voor te gaan. In de tijd hierna voor mijn gevoel ging het tussen ons stukken beter. Althans dat voelde voor mij zo. Achteraf gezien besef ik dat we vooral aan symptoom bestrijding gedaan hebben. Oftewel het leuk hebben proberen te maken ipv aan het probleem/twijfel te werken en daar samen in verder te groeien. In het verleden was ik niet zon prater echter ben ik dit in het laatste half jaar/jaar steeds meer gaan doen en besef zelfs hoe belangrijk dit voor mij is geworden nu dat we uit elkaar zijn. In het laatste jaar heb ik extra veel op mijn "bordje" gekregen. Het is bekend geworden dat mijn vader een alcoholist is maar tevens zijn mijn ouders ook gescheiden dit jaar. Het komt bij mij dus extra hard aan dat ik wanneer ik haar het meest nodig heb moet missen/kwijt ben.