Moet ik zelf hier een punt achter zetten. Wil ik dit nog een keer. Kan ik dit nog een keer......

Maar ook wil ik een nieuw leven starten, kan ik zonder haar, hoeveel tijd en ruimte moet ik haar geven, is ze wel eerlijk over die ander, verteld ze me wel alles, zijn ze al niet closer dan ik denk.

Dit soort zaken spoken de hele dag door mijn hoofd, ik het het niet uitzetten, ik kan het niet opzij schuiven. Het enige moment dat ik er niet aan denk is als ik met de kinderen bezig ben of speel. De kinderen houden me ook echt op de been, waren die er niet geweest, was ik denk ik al wel naar mijn ouders gegaan om rust in mijn ouders te krijgen.

Vragen als waarom heb ik niet eerder in gegrepen, ze heeft het aangegeven. Waarom is ze niet eerlijk geweest over die ander, terwijl we er al maanden geleden ruzie over hebben gehad. Ik had toen al het gevoel dat er meer speelde dan vriendschap, maar ze ontkende het elke keer. Het begon haar zelf te irriteren, zo drijf je me naar hem toe.

Maar goed mijn gevoel heeft me nog niet vaak in de steek gelaten, ook deze keer had ik gelijk. Wil ik dit nog????? Kan ik dit nog een keer opbrengen????? Waar doe ik goed aan, alleen verder??? Maar de kinderen dan??? Hoe gaan die hier mee dan om?? Ik wil mijn kinderen niet kwetsen, maar een papa en mama die duidelijk niet liefdevol met elkaar omgaan is ook niet goed.

Ik wil weer gelukkig zijn, ik wil weer voelen en zien dat iemand van mij houd. Een kus, een knuffel kortom genegenheid. Ik hunker er zo naar, mijn hart wil dit het liefste met mijn vrouw. Mijn verstand twijfelt heel erg hierover, die is rationeel en niet emotioneel.

Mijn vrouw wil nu naar 2 psycholoog afspraken er mee stoppen. Ze heeft voldoende inzicht gekregen. Maar er is eigenlijk alleen over zichzelf gesproken, nog niet over ons. Ze moet voor zichzelf kiezen is de boodschap, hoor ik daar nog bij......

Twijfel, angst dat ze me verlaat. En waar ik helemaal gek van zou worden is dat ze binnen een paar maanden een stel is met die andere man. Ik denk echt, gezien zijn huwelijk van hem uit, ook aan een zijden draadje hangt, hij de knoop doorhakt en dan ook openbaar volledig voor mijn vrouw gaat. De hufter, gezellig babbeltje maken met mij, en ondertussen overdag via mail of wat dan ook mijn vrouws hoofd op hol brengen.

Het zat voor hem ook niet goed tussen ons, er moest dus ook iets gebeuren. Maar de ideale partner spelen naar mijn vrouw toe (hij begrijpt me, luistert goed, yeah right en ondertussen.....). Maar naar zijn eigen vrouw toe een kille en botte echtgenoot. Maar dat is wel de persoon die hij is, maar goed dat ziet mijn vrouw natuurlijk heel anders. Hoe meer ik mij negatief over hem uitlaat hoe meer ik haar naar hem toe drijf.....

ik weet het gewoon niet, wat is wijsheid...moet ik zelf de beslissing nemen? Ik ben zo bang dat ik dan hier spijt van ga krijgen en dan haar dan voorgoed kwijt ben. Maar zo eenzaam voelen als ik me nu in dit huwelij voel wil ik ook niet meer.

Hoe erg kun je iemand missen terwijl ze naast je ligt in bed.....Het is een kwelling; je wilt iets zo graag maar je mag er niet aankomen.

Vragen dralen door mijn hoofd: wat kan ik doen zodat zij me weer anders gaat zien. Hoe kan ik het tij weer keren. Maar ook is er nog een toekomst voor ons? Is doorgaan wel verstandig? Staan we over 2 jaar weer op hetzelfde punt?

Ik weet het niet meer, ik ben nu afstandelijk omdat ze rust en ruimte wil en fysiek contact niet prettig vindt. Ben ik niet te afstandelijk nu??

Kortom wat is wijsheid? Iemand tips om deze periode door te komen totdat zij alles op een rijtje heeft voor haar zelf en ze met ons bezig kan of wel/niet verder kunnen????