Nuchter ingesteld als ik ben heb ik nooit geloofd dat er meer tussen hemel en aarde bestond. Tot ik pas geleden in contact kwam met iemand die beweerde contact te kunnen leggen met je ziel. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand en ik besloot een reading te ondergaan. Huilend kwam ik thuis. Binnen een uur had deze dame alles bloot gelegd wat ik al jaren angstvallig voor mijn man verborgen hield, namelijk ...jawel...hier komt de bom...dat ik verliefd was op zijn broer. Een doodszonde, iets waar je niet over mag en kan spreken met derden. Bij het schudden van mijn hand bij binnenkomst zei de dame al "hij is je tweelingziel". Ik schrok , kreeg spontaan vluchtleidingen, maar besloot plaats te nemen op de bank. Waarheid was dat we ons al jaren aangetrokken voelden tot elkaar, maar van loslaten kwam het nooit. Meerdere malen heb ik aangegeven dat we het bespreekbaar moesten maken, maar de angst voor de reacties van de buitenwereld te groot. Na de sessie stond ik huilend in de deuropening en besefte me dat ik niet langer kon en wilde vluchten. De verwachte boosheid van mijn man bleef uit. in plaats daarvan nam hij me in zijn armen en zei hij dat hij trots was dat ik eindelijk vertelde wat me al die tijd zo dwars had gezeten. Waar vind je dat soort mannen? Het kleine broertje en ik waren tijdens de vele uren die we samen doorbrachten op het bedrijf verliefd geraakt. Er waren geen woorden nodig om tot deze conclusie te komen. We verschillen dag en nacht, maar als we samen zijn vliegen de uren. Altijd de onderdrukking van je gevoelsleven, altijd angst dat mensen het aan ons zouden kunnen zien. Tranen vloeiden op de momenten dat we samen overlegden hoe we afstand moesten nemen en altijd weer de hereniging die volgde. Vermoeid werd ik, ik sliep niet meer, at slecht en sloot mijn hart af. Ik ging leven op verstand, tot afgelopen september. Nooit meer terug naar de leugens. Liever veroordeeld en verketterd dan leugens die me ziek maakten. Inmiddels zijn we maanden verder. De familie is grotendeels op de hoogte. Mijn hoofd begint langzaam leger te raken. Mijn man en ik kunnen goed samen praten en hij blijft bij zijn standpunt. Liever een leuke, gezellige ex dan een ongelukkige echtgenote. Maar hoe nu verder? Broertje stond vorige week op de stoep. Hij gaf aan dat ook hij het graag anders had gezien, maar dat de gevoelens er inderdaad waren. Man reageerde rustig, gaf hem een knuffel en zei in niet zoveel woorden dat hij het waardeerde dat hij eindelijk voor zijn gevoel durfde uit te komen. Familie op de hoogte, fijne reactie broer, gevoelens wederzijds. Probleem opgelost zou je denken...helaas...twee weken later geeft broertje aan niet te weten of hij de reacties van de buitenwereld aankan. Bang voor gezichtsverlies in combinatie met een enorme dosis schuldgevoel. Ook ik heb daar last van, maar wetende dat de aantrekkingskracht zo enorm is, ben ik bang weer in de cirkel van aantrekken en afstoten te vervallen. Ik weet niet wat ik hoop, voel , denk of wil op het moment. Ik weet wel dat ik uit deze situatie wil stappen. Een leven zonder bedrog.