We hebben gisteren gebeld, de nieuwe vlam en ik. Zoals ik al vermoedde zat haar iets goed dwars. Ik vertelde hier nog dat ik het eindelijk aandurfde om te denken dat ik niet de oorzaak hoefde te zijn. Maar wat blijkt. Ik was het dus wel… voor een groot deel althans! Ja de dingetjes die ik noemde spelen natuurlijk mee, maar hoe achterlijk kon ik zijn. Wat is er gebeurd: nou ik schaam me dood. Ik heb zondagmorgen een opmerking geplaatst die echt niet kon. Hoewel het helemaal niet serieus bedoeld was en het eigenlijk zomaar uit mn mond glipte, is het ook niet te verkopen als een geslaagd grapje. Het is eigenlijk diep triest wat ik zei en ik schaam me er goed voor, al was het alleen maar omdat ik niet gezien hoeveel impact dat heeft gemaakt op haar. Wat heb ik dan gezegd… nou ik schaam me dood om het hier te vertellen… ik doe het toch omdat als ik van jullie lof heb gekregen dat ik mn verhaal hier kon vertellen, ik op zn minst ook een berg kritiek of een pak slaag verdien nu. Ik heb tegen dr gezegd, net na t wakker worden, dat ze wat haartjes onder dr neus had…. ik had t niet eerder gezien en het stelt ook niets voor, het was alleen dat het licht er zodanig in scheen en ik niet eens nadacht over wat ik zei. En alsof dat dan toch als een grapje opgevat had kunnen worden, heb ik ook nog gezegd dat ik gewoon eerlijk was. Oh dat vond ze niet leuk…. En ik heb niet eens mn excuses aangeboden. Sterker nog, ik beseft niet eens wat ik verkeerd gedaan had. Maar hoe achterlijk kan ik zijn om dat tegen een prachtmeid te zeggen, en zeker tegen eentje waarmee ik het bed mag delen…?! Nou!? Wat is dr mis met mij dat ik zoiets doe….

Wel, dat heeft de sfeer van de dag dus bepaald… ik zag het niet eens en vroeg me dus af waar de afstandelijkeheid van daan kwam. Daardoor gedroeg ik me ook weer afstandelijker vanuit mijn eigen onzekerheid. Ik wist niet meer wat ik moest doen! Daarnaast had ze ook nog eens die pijn in dr arm en ik heb niet uit mezelf aangeboden om mee te helpen haar huis op te ruimen. Dat verwijt krijg ik naar mn hoofd geslingerd. Toegegeven: ik heb haar slechts twee maal die dag gevraagd of ik dr kon helpen…. En gezegd dat als ik kon helpen dat ze dat zeker moest zeggen tegen me omdat ik het niet fijn vond dat ze alles alleen deed terwijl ik dr met de zere arm zag werken… hoe egoistisch van mij dus! En dat terwijl ik, omdat ik het gevoel had dat ik geen goed kon doen ook maar de krant ben gaan lezen…. Overigens had ik nog voor de middag begon haar hand vastgepakt, gevraagd of er echt niet wat was…. Ze antwoorde nee… ik zei zelfs nog: sorry, voor wat ik gedaan heb…. Ookal kan ik zelf niet precies benoemen wat. Ze antwoordde: doe niet zo gek (of in de trand van…). Daar kon ik dus niet zoveel mee… gistern hoorde ik dat op het moment dat ik dat vroeg ze geen zin meer had om te zeggen wat er was, ze had t me immers in de ochtend al gezegd en was verontwaardigd dat ik niet uitmezelf al eerder sorry daarvoor had gezegd…. Kans verschoten dus.

Anyway, nog voor haar bezoek kwam vroeg ik dr of ze nog zin had te gaan wandelen in het bos als het bezoek was geweest. Dat vond ze goed, we hadden t daar eerder al over gehad en ik wilde het gewoon graag nog horen of het nog wilde. Ze had overiens gezegd tegen me (en dat was ik dus vergeten) dat haar bezoek wel eens lang kon blijven nog. Hoewel ik lekker mee heb gekletst met haar bezoek (ook al kende ik hem totaal niet en kon amper meepraten over de vele onderwerpen waarover ze het hebben gehad) vond ik het zeker gezellg…. Maar ik maakte de kapitale fout door op gegeven moment te zeggen dat we na zijn komst nog even naar het bos wilde gaan om te wandelen! Dat had ik dus niet mogen zeggen! Nee het was niet de bedoeling hem weg te jagen of hem ongemakkelijk te laten voelen! Maar zo heeft zij dat wel gezien en vond het onbeschoft van mij dat ik dat zei…. Inschattingsfout nummer drie?! Zo gaat die lekker…. Nou ja, al met al bleek ze vanaf dat moment het wel gehad met mij te hebben…. Het bleef vanaf toen een zeer ongemakkelijke sfeer, voor ons beiden. Ik voelde dat er wat mis was maar kon niet benoemen wat, zij had het gehad door mij, veronderstellende dat ik bewust zo achterlijk deed…. Al met al heeft ze er goed over nagedacht.

Ze is duidelijk een heel groot deel van dr gevoel kwijt die ze had; en wil het een paar tandjes omlaag schroeven: ze had aan het bgin het idee dat ze me wel aardig leerde kennen zo maar twijfelt door die zondag nu enorm aan en denkt dat ik een stuk brutaler, onbeschoter, egoistischer ben dan ik deed voorkomen. Ze wil niet van me horen dat het niet zo is, maar het zien. En dat zien wil ze in elk geval niet meer in iets van een ‘relatie’ maar als vrienden, waaruit niet zeker is of dat terug gaat komen. Kan wel, er zijn gevoelens bij haar en daarom wil ze het zo doen in plaats van me helemaal af te schrijven.

Wat vinden jullie? Ik heb me nog zo voorgenomen niet te snel in iets nieuws te duiken, maar t voelde echt goed…. Nu ik gevoelens krijg voor haar doet het me meer zeer dan ik had gehoopt. Tuurlijk, dit is niet zo’n grote ramp als mn ex en het biedt misschien nog een kansje in de toekomst, maar het blijft een tandje terug na een wat heftig begin… ik vind haar leuk, maar ben bang dat de basis nu zodanig verstoord dat ik niet meer precies weet hoe ik nu een stapje terug kan zetten zodat het leuk wordt zonder dat we dingen doen die je als partners doet zeg maar…

Wat me nu zo duidelijk geworden is… is dat ik in een klap in elk geval zodanig verlost ben va gevoelens voor mn ex. Waar is die in dit verhaal gebleven?! Ik heb al eerder gezegd dat ik alleen maar gevoelens kan hebben voor 1 persoon tegelijk… mijn liefdesverdriet voor mn ex werd ingewisseld voor kriebels voor de nieuwe vlam. Nu voel ik een tikkeltje nieuw liefdesverdriet voor de nieuwe vlam en in mn x volledig weg en buiten beeld. Wel voel ik me,hoewel minder heftig hetzelfde zoals het was de eerste dagen nadat ik door mn ex gedumpt werd. Dat is niet leuk en het begon met een ontzettend slechte nachtrust en…. Een nachtmerrie met de nieuwe vlam in de hoofdrol.

Voor ik het vergeet: mn nieuwe vlam benoemde ook opeens iets wat exact hetzelfde was wat mn ex zei wat ze me kwalijk nam: ik liet haar amper haar verhalen vertellen want ik haakte er steeds op in met mn eigen verhalen. Daardoor voelde ze zich niet gesterkt om haar verhaal af te maken. Dat irriteerde dr, en zo ook mn ex….. Ze vraagt zich af of dat dan niet gewoon het aard van het beestje is, iets dat ik niet kan veranderen of rekening mee kan houden. Daarom zou ik best wel eens ook haar type niet kunnen zijn. Maar nou kom ik weer: waarom, als zoveel wel leuk is en goed gaat, waarom kan zo’n ergernis heel veel schade toebrengen? Ik bedoel het goed, ik vertel graag mn verhaal, en ben er niet bewust van dat ik daardoor haar verhaal afkap…. Ik wil juist meer weten over dr, maar geef de indruk af dat ik dat dus niet wil. Ernstig toch…. En nu vraag ik me af als deze opmerking over mij door twee verschillende personen wordt benoemd, ik wel de moeite waard ben als ik mensen er mee irriteer. Ik dacht dat het een fijne eigenschap was dat ik veel praatte en ik open was over mn gevoelens en mn gebeurtenissen… maar het pakt anders uit dan ik had gehoopt; ik vind dat helemaal niet leuk en maakt me nu ontzettend onzeker over of ik wel zoveel moet praten!! Toeval bestaat niet, toch?!

Wat een chaos…. Graag jullie reacties en echt, me de grond inboren vanwege mn acties is toegelaten en wordt aangemoedigd…. Ook hiervan hoop ik te leren. Zal ik dit keer wel overeind kunnen blijven staan tussen deze recente gebeurtenissen die voor mij wederom niet goed uitpakken???