Beste Pijndieblijft,

Het gaat uiteraard niet om dat ik 100 x per dag wilde horen dat ik slank/slim/mooi/briljant/uniek/fantastisch/onmisbaar etc. ben/was. Inderdaad, dit zijn woorden en helemaal loos wanneer ze niet gemeend zijn.
Het gaat om een gevoel dat ik miste in deze relatie. Ergens voelde het niet ook niet goed onze relatie, ik miste het gevoel Samenzijn.
Vandaar die bevestiging. En in mijn geval deed ik dit met woorden. Sommigen gaan bevestiging zoeken bij anderen (?¢‚ǨÀúGoh, die van mij zegt dit, doet ie van jou ook zo?'), ik deed het op deze manier.

Als je vriend nooit uit zichzelf laat blijken dat hij je waardeert, met (als je geluk hebt) met een half oor naar je verhalen luistert, je (te) vaak je verhalen/situaties moet herhalen, dat hij zijn vrienden belangrijker vindt, dat hij het eigenlijk niet uitmaakt of jij nou ben hem bent of een vriend. Of dat het geen donder uitmaakt hoe je er uit ziet, dat is leuk te horen zeg. Vervolgens gaat blijft hij nachten lang weg, naar allerlei housefeesten waar wél leuke, vrolijke, mooie mensen zijn.
Is het dan gek dat ik me dan onzeker voel?
Sorry hoor, ik vind van niet.

Goed, ik heb erg veel bevestiging gezocht in deze relatie.

Mee eens.

Dat is niet goed.

Ook mee eens.

Niet meer doen.

Helemaal mee eens.

Weet je , ik ga (ben!) eerst aan mezelf werken, dit was al mijn plan van aanpak, maar door veel te schrijven (alleen op deze site al) + na te denken besef ik me steeds meer dat dit gewoon niet meer gaat.
Kijk, een gedeelte van mij zal altijd onzeker blijven, zal bevestiging willen vragen. Daar moet ik ook niet al te krampachtig over gaan dan (want wordt het veel erger). Kan dit het beste maar accepteren. Maar ook verder kijken. Waarom word ik door bepaalde situaties/mannen onzeker ? Waarom ben ik zo bang verlaten te worden? Waarom lijkt het dat ik mijn eigen IK verlies op een gegeven moment in een relatie.

Als ik alles een beetje op de rij heb, pas daarna kan en wil ik pas weer openstaan voor iemand (tja, en dan maar hopen dat er in de tussentijd niemand op Mijn Pad komt, maar dat zal heus wel niet). Dat is ook zeker mijn plan van aanpak. Maar het heeft tijd nodig.

Daarnaast, ik schaam me vreselijk voor het gedrag dat ik heb vertoont tijdens deze relatie.
Schaamte, enorm veel schuldgevoel. Had ik maar?¢‚Ǩ¬¶.Was ik maar?¢‚Ǩ¬¶.Als ik nou niet?¢‚Ǩ¬¶..
Het is gebeurd. En ik heb er ontzettend veel spijt van. Want ik had een goed leven met hem kunnen hebben, als?¢‚Ǩ¬¶..
Als ik wat zekerder van mezelf zou zijn geweest dan was dit niet gebeurd. Als ik heb gewoon had ?¢‚ǨÀúlosgelaten' dan zou hij zelf naar mij toe zijn gekomen (mis! want dat héb ik geprobeerd, hem alle vrijheid van de wereld te geven, maar mooi niet dat hij harder naar mij terugkwam, hij vond het prima zo). Was ik maar begripvoller geweest. Was ik maar niet overspannen geworden.
Had. Was. Als. Dan.

Ik ben ook zeker van plan hiervan nu een keer te leren. Ik moet ook terug durven kijken naar wat er nu is gebeurd, niet mijn kop in het zand steken maar ook niet alle schuld op me nemen (waar twee kijven hebben twee schuld). In die fase zit ik echter nog steeds, dat schuldgevoel.

En ja Panic;
Mijn ex heeft inderdaad moeite om zich te uiten, op vele gebieden. Ik schreef al eerder dat hij een introvert persoon is. Ook kapte hij snel gesprekken af en al helemaal als het over gevoelens ging. Juist omdat ik die bevestiging (steeds harder) nodig had, kreeg je een botsing wat betreft onze karakters (ik: extravert en ook nog eens onzeker, hij: introvert en gemakkelijk).

Soms kunnen tegenovergestelde karakters elkaar juist aanvullen, soms gaat het goed mis.
In heb begin denk je nog; ?¢‚ǨÀúAch dat loopt wel los, als hij zich op zijn gemak voelt'. Soms ging het ook goed, vaak niet. Maar iemand kun je bijschaven, nooit veranderen. Dit heb ik overigens nooit gewild met hem (of iemand anders). Iemand nemen zoals hij/zij is, dat hou ik me nog steeds goed voor ogen.

In het begin van deze relatie had ik wel al het sterke gevoel dat wij door onze karakters uiteindelijk niet bij elkaar zouden komen. We deden ontzettend veel leuke dingen samen, ik voelde me veilig bij hem, hij was mijn alles.

Maar ik kijk er sinds gisteren (toevallig? sinds gisteren) toch nu iets anders tegen aan. Voelde ik me wel zo veilig bij hem? Niet altijd. Ik voelde me zwaar ^%#! wanneer het weer zaterdag was en weer met de spanningen zat ?¢‚ǨÀúblijft hij nu thuis of niet?'. Dat hij zondag weer wegging, en woensdag en vergeet niet drie keer in de week weg voor voetballen. We zien elkaar toch bij het eten. ?¢‚ǨÀúZeur, zeik niet zo'. ?¢‚ǨÀúJe vraagt te veel aandacht'. Gewenning kan ook overslaan in het gevoel dat je denkt veilig te zijn bij iemand.

?¢‚ǨÀúWe passen waarschijnlijk niet bij elkaar'. dit zei hij al na anderhalf jaar al gezegd, na de zoveelste ruzie. Ik wilde daar niets van weten. ?¢‚ǨÀúJawel joh, we passen wel bij elkaar. Dit is een lichtelijk inzinking, komen we wel weer overheen'.

Het voelt zo als falen, verdorie wederom een relatie die mislukt?¢‚Ǩ¬¶weer iemand ongelukkig gemaakt.

Nu begin ik toch wel in te zien: mocht je niet bij elkaar passen, mocht je nu continu echte ruzie hebben over dezelfde dingen, er niet meer uitkomen (ook niet met behulp van), in die welbekende vicieuze cirkel en vooral: als de ander niet meer wil! DAN: kappen met die handel (dat kan! dat is niet erg, zo is het nu eenmaal). Waarom dan zo lang volhouden? Omdat je toch om elkaar geeft, want inmiddels ben je (ondanks de ruzies) alweer bijna vier jaar bij elkaar. Je hebt een leven met elkaar opgebouwd. Afscheid nemen doet dan nog meer pijn. En het blijft toch mijn mannetje?¢‚Ǩ¬¶..

Weet nu: ook al doe je zulke leuke dingen met elkaar, vind je dezelfde films leuk, zelfde muzieksmaak, hou je allebei van reizen?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶dit zijn zaken die onze relatie LEUK maakten, dingen die onze relatie meer sjeu gaven. Maar wanneer we de diepte ingingen (en daarmee bedoel ik echt niet iedere avond filosofische gesprekken voeren) en je elkaar in die diepte niet tegenkomt omdat de een er simpelweg geen behoefte aan heeft, omdat hij zijn leven prima vindt zo, dan houd het op.

Dan pas je niet bij elkaar.

Behoeftes verschillen. Mensen verschillen, dat kan, probeer dat te accepteren, je hoeft niet door iedereen aardig gevonden te worden.
Mijn ex komt uit een heel beschermde omgeving waarbij alles voor hem gedaan doet. Niets was/is te gek of hij krijgt het. Ook heel veel dingen werden (+nog steeds) hem uit handen genomen. Ik heb een niet zo'n briljante opvoeding gehad hetgeen mij geen stabiele basis heeft gegeven. Daardoor ben ik wel vroeg volwassen geworden en erg hard (aan de buitenkant). En heb veel woede en angsten in me (die worden dus aangewakkerd wanneer ik een relatie heb, zover ben ik inmiddels al gekomen).
In onze relatie valt te spreken over twee extremen bij elkaar. Zijn relativeringsvermogen heeft mij echter wel gesterkt. Ik heb zeker van hem geleerd, het was niet zo dat ik tegen hem opkeek, maar ik stond wel open voor zijn kritiek, opmerkingen, tips&advies. Voor de eerste keer in mijn leven.

Waarom zo wroeten, waarom een ander niet nemen zoals die is? Waarom alles overhoop halen, waarom iets proberen te vinden wat misschien helemaal niet gevonden hoeft te worden? Waarom geen rustig leven leiden. Waarom jezelf het geluk niet gunnen?

Ook ben ik van mening dat ik beter functioneer zonder relatie, zonder déze relatie? Nee zonder relatie.
Ik pas me teveel aan, aan m'n partner. Dat is niet goed, beter is te achterhalen waarom ik dit doe. In het begin gaat alles goed hoor, dan heb ik nog wel mijn eigen wil/mening, maar in de loop van de tijd zakt die helemaal weg.

Hoofdreden is toch echt bang om verlaten te worden. Maar in de tussentijd doe je er van alles aan om wél verlaten te worden (middels moeilijk doen, bevestiging zoeken, ruzie maken). Contradictie.
Patroon, ja het is een patroon, en die zijn er om te doorbreken. Ik zit geloof ik nu zo ongeveer op de helft (nou ok, iets meer dan de helft dan) van mijn leven. Maak er nou iets van, het leven is te kort om het zo te verpesten. Wat een zonde is dit.

Ja Claudette, krachtige taal weer, nu nog even omzetten naar concrete daden?¢‚Ǩ¬¶..