De laatste dagen ging het beter. Zowel "vriendschappelijk" tussen mij en mijn ex, als met mezelf. En uiteindelijk is dat laatste wel het belangrijkste.
Ik denk dat het nu wel vooruit gaat. Ook al is het nog maar twee dagen dat het goed ging, ik al terug een beetje een "terugval" heb gehad, maar die was minder erg dan normaal. En duurde minder lang.

Noujah, het doet nog wel pijn. Veel dingen. Om hem zo gelukkig te zien bijvoorbeeld. Het lijkt, naar mij toe, dat hij nu gelukkiger is dat hij ooit was met mij. Ik zei hem gisteren dat ik wou dat hij gelukkig was, maar dat het pijn deed om hem gelukkig te zien (want ik had net in de bus gestaan met hem en zijn nieuw lief en ik zag hoe gelukkig ze waren). Hij zei dat dat niet alleen aan haar lag, maar o.a. ook aan het feit dat het de avond daarvoor zo goed met mij ging. Dat deed wel goed om te horen. En dan deze morgen zag ik op facebook even een foto van hen, zo'n "kusfoto", ken je dat. En dat gaf wel even een gevoel van "auw". Ook een beetje omdat wij dat nooit hadden, denkik.

Maar de pijn staat niet meer centraal. Ook al denk ik nog (te) vaak aan hem, het is niet meer het enige waar ik aan denk. De restanten van verliefdheid (ook al zijn het nog geen "restanten") zijn niet meer het enige dat ik voel. Ik denk echt dat ik wel een vooruitgang aan het boeken ben. Ook al is het moeilijk.
Ik ben gaan beseffen dat het door mezelf kwam dat ik weer gelukkiger werd het voorbije jaar. En dat het nog steeds aan mij ligt om gelukkig te blijven, en dat niemand anders daar hand in heeft. Zo zou het toch moeten gaan.
Al bij al, ook met die laatste weken erbij, was dit een van de mooiste jaren van mijn leven. Niet dat er zoveel zijn geweest, maar toch.