Ik heb hem gebeld. Niet heel lang over nagedacht, het moest gewoon. Geloof ook niet dat het goed of slecht was. Had in een keer zoiets van, kom op man, zet je erover heen. Moet ook zeggen dat het verdriet me nu echt te veel werd. Voel me toch ook weer iets rustiger. Vroeg nog wel of hij het erg vond dat ik belde, slap hé. Hij zei meteen, natuurlijk niet, jij gaf aan de je even geen contact meer wilde. Ja klopt, zei ik, dacht dat dat beter was. Maar dat werkt niet bij mij - geen contact meer. Toen weer over koetjes en kalfjes. Ik had natuurlijk eigenlijk helemaal niets te melden. En hij op een gegeven moment ook niet meer. Ik kon wel horen dat het goed met hem gaat. Moet ook. Had ik me ook op ingesteld. Probeer me er heel erg op te concentreren dat niet die andere vrouw de reden van onze breuk is. Zij is er nu. Maar hij is er gelukkig ook nog. En ik wil hem niet kwijtraken uit jaloezie of gekrenktheid. Uiteindelijk heb ik zelf mijn verwerkingsproces als maar uit lopen stellen. Het is al weer ruim een half jaar geleden dat hij al die keuze maakte niet met mij verder te willen. Toen was er nog geen andere vrouw en bleven we elkaar weliswaar steeds weer opzoeken, maar de keuze was gemaakt. En toen riep ik ook heel stoer, ach, dit neemt niemand me meer af, wat er ook gebeurt. En ergens voel ik dat ook nog steeds zo. Ik blijf dankbaar voor de geweldige tijd die we hebben gehad. Gehad ja. Het is voorbij ...