Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier was.. maar ik moet toch even van me afschrijven hoor.

Na een relatie van ongeveer 1,5 jaar heeft ze er een eind aangemaakt. Dat is inmiddels alweer 2 maanden terug, en heb het er gek genoeg niet erg moeilijk mee. Natuurlijk mis ik haar nu nog wel.... Mijn maatje, mijn alles waar ik alles mee kon delen.. Die me altijd aan het lachen kon maken. Maar het ging al sinds de jaarwisseling niet echt goed meer.

Ergens wist ik wel dat we misschien niet voor de volle 100% bij elkaar pastten, na verloop van tijd. We hadden zo onze probleempjes, waar vooral zij meer moeite mee had dan ik.. Wat voor probleempjes dat waren zijn vooral wat kleine onzekerheidjes van mijn kant, maar ik denk ook dat ze de relatie ontgroeit was en uiteindelijk dingen verwacht heeft van mij die ik niet zo een twee drie kan biedden. Kan ik mijzelf daarvoor verantwoordelijk houden? Dat geloof ik niet.. Toch besloot ik nog voor de volle honderd procent voor ons te gaan, er waren zoveel goede dingen in onze relatie! Ook mijn gevoel.. dacht ik.

Het werd pijnlijk duidelijk dat het niet goed zat toen ik ergens rond februari/maart een collega van me anders begon te zien. Ze lachtte naar me en die lach heb ik ben ik eigenlijk niet meer vergeten. (Zo vaak zag ik haar niet). Die keren dat ik haar daarvoor had gezien daarvoor maakte ze niets los bij me. Maar misschien zat mijn relatie nog wel goed toen...

Mijn collega zocht daarna wel toenadering en ik merkte zeker dat er een klik was. Toch heb ik er nooit wat meegedaan in de tijd dat ik een relatie had. Wilde na onze laatste dip nog voor echt mijn relatie gaan, zij ook (dacht ik), maar tot mijn verbazing kwam ze ineens langs om te zeggen dat ze een eind aan onze relatie wilde maken.. Dat had ik niet zien aankomen en was een klap in mijn gezicht..

Vervolgens was het een rare periode. Aan de ene kant de rouw van een stukgelopen relatie en haar missen, en tegelijkertijd iets voelen voor een ander.. Maar de keuze was gauw gemaakt en ik heb daadwerkelijk actie ondernomen om dichterbij mijn collega te komen. Ze toonde flink wat interesse, maar ze wist ook dat het pas uit was met mijn vriendin. Misschien dacht (denkt) ze dat ze een rebound is. Is echt niet het geval, wat ik voor haar voel (of heb gevoeld..) is echt verliefdheid zoals het hoort..

Momenteel ben ik eigenlijk nergens. Tussen schip en wal zou je kunnen zeggen. Heb wel afgesproken met die collega (en dat was goed, de klik was er net als op werk), min of meer ook dat we er een vervolg aan geven - maar al het contact moet van mij uitkomen. Als ik dan wat heb gestuurd moet ik minimaal een paar dagen wachten op een bericht terug. Wanneer ze dan wat terug schrijft is dat altijd met veel interesse van haar kant uit. Dat is eigenlijk nog het enige lichtpuntje. Sinds mijn laatste bericht wacht ik nu al een week. Lijkt net of ze geen tijd heeft. Zelfs al heb je het nog zo druk, degene die je echt leuk vind laat je niet zo wachten.. Dus ik trek daaruit mijn conclusies helaas.. Zou ik nu helemaal schoon schip moeten gaan maken? Voel me vooral heel erg leeg op het moment..

Fijn dat ik dit even van me af kon schrijven.

Liefde hoort leuk te zijn.. maar zoals het de laatste maanden gaat is het nogal turbulent en vind ik er niks aan.. Wat velen van jullie met mij zullen delen denk ik..