Thuis komen

afbeelding van Roberto

Na een paar heerlijke dagen bij vrienden te zijn geweest en me goed gevoeld te hebben is het thuiskomen zo verschrikkelijk confronterend. Vier jaar lang voelde ik mij nooit alleen en ik vind dit een moeilijk gevoel om aan te wennen. Ruim een week houd ik het nu vol om geen contact te zoeken en ik moet verschrikkelijk doorbijten nu. Ik wil haar zeggen hoe erg haar mis maar ik wil dat ook weer helemaal niet doen. Zij wil niet meer en eigenlijk wil ik nu ook niet meer maar toch doet het zo zeer. Bijna ieder moment van de dag spookt ze door mijn hoofd. Steeds weer overdenk ik alles en steeds weer lost het niets op. Morgen is het 4 weken uit en ik ben er nog lang niet.

pfffffffffff

afbeelding van bluegirl

leeg he

Leeg he... als je zo alleen bent. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven opnieuw moet beginnen. En dat gevoel wat jij hebt dat je haar mist en eigenlijk ook niet meer wil dat heb ik ook. Hebben we dan toch misschien de eerste fase gehad? Zijn we dan toch een klein stapje verder?

afbeelding van g.disney

probeer hetzelfde maar het helpt nog niet echt...

ik heb hetzelfde gedaan, nu ongeveer half jaar geleden het contact verbroken... Maar sindsdien spookt ze nog steeds in mijn gedachten.. s?ɬ?chtends bij opstaan de eerste gedachte is zij en de laatste vlak voor het slapen gaan. De enige momenten wanneer ik niet aan haar denk is, als ik druk ben op het werk. Na verloop van tijd ga je over op de automaat. Ik heb mij inderdaad nooit echt eenzaam gevoeld (ondanks dat ik mijzelf als een 'einzelg?ɬ§nger' beschouw) maar naar deze voor mij toch wel heftige ervaring weet ik echt even allemaal
niet meer. Het meest vervelende is dat je gedurende het proces ook nog een goede vriend bent kwijtgeraakt, omdat je haar niet aan een schandpaal wil nagelen.. Maar dit helaas wel waarschijnlijk met jou gedaan heeft..