Dag 36 begint alweer op z'n eind te lopen, en was nog best een druk dagje geworden. Vroeg opgestaan, nog even wat gedaan vanmorgen en vanmiddag alles wat rustiger aan gedaan. Zeker vanmiddag had ik nog even een momentje van "terugval" en begon weer veel aan m'n ex te denken en dan met name hoe we verder met elkaar om zullen gaan op korte termijn. Ik betrapte mezelf erop dat ik met name heel negatief dacht op voorhand, dat ze overal nee op zal gaan zeggen, dat ze niets wil etc, terwijl ik eigenlijk geen enkele aanleiding daarvoor heb. Toen ik me dat realiseerde, was het ook vrij snel gedaan met de negatieve gedachten en kon ik het ook weer snel los laten. Ik moet mezelf er echt wat meer toe dwingen om positief in plaats van negatief te denken. Dat maakt het leven een stuk eenvoudiger.
Voor morgen ga ik mezelf daar dan ook in proberen te oefenen. Geen idee nog hoe ik dat ga doen, maar er zullen vast wel methoden zijn die je wat meer forceren om positiever te gaan denken

Zonder te willen bagatelliseren, wil ik wel even een observatie te delen.

Het blog an sich ziet er uit als een 'guide thrue life', waarin waardevolle en zinnige adviezen staan.

Wat ik er echter in meen te 'missen' is eigen input, het lijkt er sterk op dat het geheel geciteerd wordt uit (door anderen) geschreven meningen en inzichten.

Further on: ik lees regelmatig jouw reacties op andere bloggers, waarbij je toch regelmatig 'vervalt' in het delen van internetlinks, die dan vertellen wat er al dan niet aan gedaan kan worden in de 'bloggers' situatie.

Wat ik hier mis is eigen inzichten, en persoonlijke ervaring?

Is het niet zo in real life dat juist (je) eigen verworven inzichten, al dan niet gefilterd uit teksten van anderen juist voor jou van toepassing zijn, en je vanuit dit persoonlijke proces juist de groei momenten die jij ervaart deelt met anderen?

Is de 'waarde' die je aan een persoonlijke ervaring kunt hangen en de persoonlijk verworven inzichten niet veel beter, of groter dan een linkje op internet?
Het lijkt alsof je slechts de theorie neer typt, zonder de implicaties van die teksten daadwerkelijk jezelf eigen te maken.

Niet om je onderuit te halen, of te beledigen, maar observatie van mijn kant.

Z

Vandaag is dag 38, en dus nog 4 dagen te gaan. Zoals ik vooraf al had aangekondigd gaan de komende dagen voor me in het teken staan van verder ontspannen, meer tot rust komen, maar ook positief denken en weer met een goede instelling in het leven staan. Dat gaat elke dag al wel beter, en ik voel in mezelf enorme veranderingen te hebben gemaakt, simpelweg door het wegnemen van stress. Mijn doelstellingen aan het begin van het project, namelijk empathie, mindful leven, vertrouwen, communicatie, koppigheid en het opzoeken van grenzen zijn vrijwel allemaal in redelijke maten behaald. Sommige punten zijn enorm verbeterd (met name empathie, opzoeken van grenzen en koppigheid), en andere punten als mindful leven en communicatie hebben nog wel eens wat aandacht nodig merk ik. Die moet ik continue aan mezelf op blijven leggen, maar gaat wel steeds beter. Ook het punt van vertrouwen gaat een stuk beter. Afspraken met mezelf (zelfvertrouwen) maar ook afspraken met anderen kom ik steeds makkelijker na, of weet ze op een goede manier te managen, waardoor verwachting en realiteit met elkaar in overeenstemming zijn.

Komend weekend zal ik weer contact met m'n ex op gaan nemen en hoop dan ook aan haar over te kunnen gaan brengen wat er bij mij in de afgelopen 1,5 maand is veranderd. Ik kan alleen maar hopen dat ze open staat om dit te kunnen en willen zien/horen, maar gegeven dat ik geen contact met haar gehad heb, durf ik niet te zeggen hoe het er bij haar voor staat. De vorige keer dat ik even kort contact met haar gehad heb kreeg ik o.a. te horen dat ik haar niet zou begrijpen. Dat heeft een tijd lang aan me gevreten, want volgens mij begrijp ik haar toch wel redelijk. Naarmate de tijd verstreek kwam ik steeds meer en steeds vaker tot dezelfde conclusie, namelijk dat als ik haar inderdaad niet zou begrijpen, dat dit ook niet heel verwonderlijk is. De afgelopen 1,5 maand heb ik haar vrijwel niet gesproken (1x op een feestje even kort, en 1x op de whatsapp), dus hoe zou ik haar dan ook kunnen begrijpen? Hetzelfde geldt natuurlijk andersom. Zij kan simpelweg niet weten hoe het nu met mij is en hoe ik nu in het leven sta, simpelweg omdat we elkaar niet gesproken hebben. Ik ben dus erg benieuwd wat het resultaat komend weekend gaat worden hierin en hoe het ondertussen met haar ervoor staat, of ze haar leven weer een beetje op orde aan het krijgen is, en of ze weer open aan het staan is om het contact te herstellen.

Dan nu weer de blik op vandaag gericht; ik wil niet te lang blijven hangen bij komend weekend aangezien me dat alleen maar stress en spanningen aan het opleveren is en me geen klap verder brengt in het terug dringen van stress en daarmee mijn persoonlijke ontwikkeling. Vandaag wil ik me met name met niets bezig houden. Dat klinkt misschien een beetje opmerkelijk, maar juist door me met niets bezig te houden, hou ik me bezig met het hier en nu. Wat gebeurt is doet er niet toe, wat er gaat komen doet er niet toe. Het enige dat vandaag telt is waar ik nu ben, wat ik nu doe, wat ik nu zie, hoor, voel en ervaar en alleen m’n aandacht daarop vestigen en zo bewust mogelijk allemaal mee maken. Gisteren lukte me dat best aardig, tot grofweg het begin van de avond. Toen merkte ik bij mezelf dat m’n gedachten weer naar komend weekend schoten, en was ik me al weer helemaal aan het voorstellen hoe ons gesprek zou gaan verlopen, ging ik weer uit van het negatieve en voelde ik direct de stress bij mij stijgen. Zodra ik dat bij mezelf opmerkte ben ik gaan proberen m’n gedachten er vanaf te halen door andere dingen te gaan doen, te gaan douchen, een stuk gewandeld en uiteindelijk lukte het me redelijk, maar het heeft de nodige inspanning gekost. Dat wil ik gaan verbeteren en proberen te voorkomen dat ik überhaupt in zo’n negatieve denk-spiraal terecht kom door me met het hier en nu bezig te houden en niet met de toekomst.

Gisteren heb ik best lekker door kunnen komen; de hele dag de aandacht op de dag zelf kunnen houden en me niet bezig weten te houden met het verleden of de toekomst. Dat voelde eigenlijk best wel lekker, en was dan ook redelijk ontspannen. Ook de ochtend van dag 39 begon wat dat betreft goed. Lekker op tijd opgestaan, ontbijtje, koffie, douchen en verder rustig aan opgestart met de dag. Dat verliep heel redelijk, tot er weer een mailtje van m’n ex in m’n mailbox verscheen. Gisteren kreeg ik al een mailtje van haar over wat dingetjes die ze had laten liggen bij me, en hebben toen meteen afgesproken voor zaterdag. Vandaag kwam er weer een vervolg over andere spulletjes dus bij. Opmerkelijk voor iemand die geen contact met me wil om over dergelijke onbenulligheden dan toch weer contact met me op te gaan nemen, terwijl ze me zaterdag ziet en het dan ook meteen even kan regelen. Geen idee waarom ze het op deze manier doet, maar het zorgt er dus wel weer voor dat ik meteen weer er wat achter ga zoeken. Moet ik niet doen, dat weet ik ook wel… maar toch.. het gaat vanzelf in m’n achterhoofd meespelen. Waarschijnlijk dat ze er niet eens bij stil staat en geen enkele bedoelingen erbij heeft maar dat het puur een paar praktische vragen zijn van haar kant en dan een mailtje stuurt zonder er verder bij stil te staan… Ik heb dr dan ook maar even een antwoordje gestuurd; niets uitgebreids, maar wel gewoon vriendelijk en puur in antwoord op haar vraag zonder verder ergens anders over te beginnen. Het heeft verder toch geen zin en gaat alleen maar herrie in de tent opleveren ben ik bang. Ik laat haar dus maar gewoon lekker d’r gang gaan wat dit soort dingen betreft en probeer het van me af te laten glijden. Het is niet belangrijk, het zijn spullen die me helemaal niets kunnen interesseren, en het enige wat me verder iets interesseert is dat we weer een normale vorm van contact gaan krijgen en vanuit daar zien we dan wel wat er komt of niet komt. Dan is hier ophef over maken niet nuttig.

Wat me wel dan weer irriteert is dat het steeds minder haar motivatie tot het verbreken van de relatie rechtvaardigt. Het is naar mijn mening namelijk nogal krom om te stellen dat ze mij niet kan vertrouwen, om vervolgens letterlijk elke afspraak die we gemaakt hebben niet aan te komen. Er is niet 1 afspraak geweest die we hebben gemaakt die ze écht nagekomen is. Geen contact is d’r niet gelukt, wekelijks de post ophalen is niet gelukt, zich uitschrijven bij me is d’r niet gelukt en zo zijn er nog wel een paar (kleinere) afspraken die ze niet of heel beperkt maar heeft nagekomen. Tja, dan wordt het wel moeilijk om vol vertrouwen te blijven natuurlijk. En toch, toch blijf ik in haar vertrouwen. Haar intenties zijn namelijk volgens mij wel goed. De praktische uitwerking laat af en toe te wensen over, maar ik heb niet het idee dat ze het slecht bedoeld, met opzet verkeerd doet, maar af en toe simpelweg er niet even over nadenkt of het voor elkaar krijgt om het te doen zoals ze het zelf vooraf bedacht heeft. Daarom neem ik het haar ook niet kwalijk dat ze haar afspraken niet altijd nakomt. Ik vind het wel jammer, maar ik verwijt het haar niet. Misschien dat ik wel een beetje te soft ben af en toe daarin, maar ach… is het een ruzie erover waard? Volgens mij niet. Het is me de irritatie en de stress eigenlijk niet eens waard, maar dat blijk ik nog niet altijd even lekker in de hand te hebben.

Voor nu moet ik me er ook helemaal niet verder mee bezig houden. Het is niet belangrijk, niet van toepassing op nu en dus doet het er nu niet toe. Ik kan er toch niets mee behalve afwachten tot we weer samen wat gaan doen, elkaar weer leren kennen en ze dan ook kan zien dat ik wel degelijk serieus ben veranderd doordat ik niet meer zo gespannen ben. En als dat niet komt, dan komt dat niet en dan heb ik ook mijn eigen leven weer op orde. Alleen daarom al is het ’t waard geweest. Natuurlijk hoop ik dat ze dan ook mij weer ziet staan; ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet zo is. Ik hou veel te veel van dit meisje om dat te ontkennen. Maar zoals gezegd, dat is niet hier, dat is niet nu. Nu ben alleen ik er, en moet ik ervoor zorgen dat ik me met nu bezig hou. Er is veel te veel moois hier en nu om te missen, en als ik met m’n gedachten bij m’n ex ben, ben ik niet met m’n gedachten bij hier en nu en dus wordt het weer hoog tijd om me op nu te richten!

Dag 40 is er inmiddels alweer, en het einde van m'n project nadert dus behoorlijk. Gisteren was een prima dag voor me. Ik voelde me de hele dag door, zelfs na de mail van m'n ex, eigenlijk heel goed, en eigenlijk gewoonweg opgelucht en besefte me steeds weer dat ik toch wel vanuit een behoorlijk dal opgeklommen ben in een relatief korte periode. 3 weken onderzoek en 6 weken werken later kan ik weer zeggen dat ik er weer sta. Ik ben weer geworden wie ik was, maar wel met een hele berg ervaring rijker en sta mede daardoor en een stuk sterker in m'n schoenen. Zo dicht bij de eindstreep ben ik allerminst van plan om gas terug te gaan nemen; het laatste stukje wil ik nu ook af maken van m'n projectje, en dus nog even vol het gas erop om de puntjes op de welbekende i te zetten.

Vanmorgen was ik weer vroeg op; dat gaat me tegenwoordig heel makkelijk af. Voorheen had ik daar altijd de grootste moeite mee, maar de laatste weken ben ik bij de eerste tonen van de wekker al m'n bed uit. Een bak koffie en een snelle blik op facebook en teletekst later onder de douche gesprongen, ontbijtje erin gegooid en met een bak koffie ernaast de planning voor de dag in elkaar gezet. Vandaag stel ik mezelf weer 2 doelen. Een moeilijk doel en een makkelijk (praktisch) doel. Het praktische doel is vandaag weer van huishoudelijke aard; het moeilijke doel van vandaag gaat relativeren worden; mezelf laten inzien hoe betrekkelijk het allemaal is. Ik kan me soms enorm druk maken om dingen, die als je er van een afstandje naar kijkt eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn, en op de lange termijn ook geen enkele waarde blijken te hebben. Zo kon ik me toen m'n ex en ik uit elkaar gingen heel erg druk maken om kleine dingetjes die ze deed of zij, terwijl ik daar nu ondertussen niet eens meer aan denk of me totaal niet boeien. Met alles wat vandaag voorbij komt ga ik me eerst afvragen wat het precies voor mij inhoudt, wat het effect is, en wat het op de lange termijn dan voor gevolgen zal hebben. Pas als het dan nog steeds een probleem blijkt, dan wordt het pas iets om me druk om te maken. Op die manier hoop ik mezelf aan te gaan leren dat alles maar heel betrekkelijk is en het daarmee dus ook heel vaak niet de moeite is om er ook maar enige vorm van stress aan over te houden. De rest van de dag wil ik me gaan bezig houden met zoveel mogelijk de momenten mee te krijgen, aandachtig te luisteren, te observeren en blij te zijn met dat wat er is; niet nadenken of problemen maken van dingen die er niet zijn, die ooit eens gaan komen of die geweest zijn, maar alleen dat wat nu is.

Volgens mij gaat het op die manier best een mooi dagje worden. Ik kijk er in ieder geval al weer met goede zin naar uit

Vanmorgen was ik weer erg vroeg wakker, en stond vrijwel meteen naast m’n bed. Ik had weer echt zin in de dag. Inmiddels dag 41, morgen dus het laatste dagje en dan ga ik zaterdag dus weer eens met m’n ex praten. Kijken hoe het met haar gaat, haar laten zien hoe het met mij gaat en haar bijpraten over alles wat ik ontdekt heb en geleerd heb, en daarna eens kijken hoe we het in de nabije toekomst verder gaan aanpakken. Ik merk wel bij mezelf dat naarmate ’t weekend dichterbij komt, ik me wat nerveuzer ga voelen. Niet heel extreem, maar een soort van gezonde spanning. Meer dan eens heb ik in m’n hoofd al gehad wat ik haar wil vertellen, en hoe ik dat aan haar kan uitleggen. Opvallend is dat ik naarmate ik meer erover denk, ik m’n verhaal ook steeds “compacter” weet te krijgen zonder naar mijn mening de essentie van het verhaal te verliezen, en dat is op zich wel geruststellend, maar toch wil ik graag wat meer gaan proberen om het los te laten, en nog voordat ik überhaupt dat hele verhaal weer in m’n hoofd haal mezelf al een schop te geven en me weer bezig te gaan houden met hier en nu in plaats van met zaterdag; het is donderdag en geen zaterdag, dus is het zinvol om me met donderdag bezig te houden.

Zoals beloofd ga ik me vandaag eens storten op opruimen, en dan niet zo zeer in de praktische zin, maar meer in wat het met je als persoon doet. Gisteren was ik al even kort ermee bezig; een opgeruimde omgeving geeft een lekker “leeg” gevoel, zodat je ruimte hebt voor leuke en belangrijke dingen, maar opruimen is meer dan alleen spullen van a naar b verplaatsen én opruimen is slechts een begin, want de kunst is om het daarna ook opgeruimd te houden. Daarnaast is opruimen bijvoorbeeld ook het meteen betalen van rekeningen, het direct afhandelen van beloftes etc. Een soort van opruiming in je hoofd. Zodra het gedaan is, kan je de taak weggooien en hoef je er niet meer over na te denken. Ook met problemen die je tegen komt en die je zorgen geven, probeer ik die zo snel mogelijk gedaan te hebben. Ook dat verminderd weer de drukte, daarmee de stress en dus verrijkt het mijn leven (of liever gezegd, het doet geen afbreuk meer).

M’n ex had nog wel eens een handje ervan om alles wat los en vast zat het huis in te slepen. Ik kon me daar nooit echt druk om maken dacht ik, maar nu ze weg is en daarmee haar spullen weg zijn, en ik weer ruimte om me heen heb gekregen merk ik dat het me een hoop rust geeft. Nu is dat natuurlijk niet alles wat er aan opruiming gedaan kan / moet worden, want ook ikzelf kan af en toe maar met moeite afscheid van spullen nemen. Daar wil ik dus wat aan gaan doen. Nu blijkt dat een hele hoop mensen met hetzelfde probleem hebben zitten worstelen, en er dus ook een hele hoop oplossingen te vinden zijn. Een van de meest nuttige aanwijzingen die ik tegen kwam was het weggeven, verkopen of op een andere manier een nuttige bestemming vinden voor spullen of des noods te recyclen. Doordat je de spullen toch weer een nuttige bestemming geeft, voelt het niet alsof je iets weg hebt gegooid, maar het is wel je huis uit Deze methode werkt voor mij redelijk goed, maar het is nog niet voldoende. Het begint namelijk bij het besluit nemen dat je ergens afstand van gaat doen voordat je bij de vraag komt hoe je dat dan gaat doen. Daarvoor ben ik een aantal criteria gaan handhaven. Ten eerste stel ik bij alles wat ik tegen kom de vraag of het iets toevoegt aan mijn leven en of die toevoeging groot genoeg is om het bewaren ervan te rechtvaardigen. Het kan zijn dat het een praktisch nut heeft, een emotionele waarde heeft, of een noodzaak kent. Een hele hoop kan je vrij snel beantwoorden met “nee” en dus gaat het dan naar de stapel “weg”. Zodra ik dan een ruimte in m’n huis door heb gewerkt ga ik de stapel “weg” bekijken en ga ik na op welke manier dit weg gaat en op die manier wordt de hoeveelheid spullen om me heen alleen maar minder terwijl ik juist een stuk meer ervoor terug krijg, namelijk rust, ruimte en daarmee plezier.
Diezelfde methode hanteer ik ook met dat wat m’n huis in komt. Alles wat ik naar binnen til m’n casa in moet iets toevoegen aan m’n leven. Doet dat het niet? Dan kan het beter buiten de deur blijven. Zodoende hou ik de boel lekker opgeruimd.

Voor de rest van de dag wil ik me weer verder bezig houden met hoe ik nog meer naar het moment toe kan groeien, meer in het nu leven, minder in de toekomst en zodoende het maximale eruit halen. Daar ik de ochtend inmiddels al behoorlijk gevuld heb staan wordt dit een mooie taak voor de middag
Daarnaast wordt het weer eens tijd voor wat nieuwe kleding, dus vanavond ga ik eens op pad om te zien of we wat fraaie aankopen kunnen doen. Gezien ik behoorlijk wat kleding heb liggen, maar er best veel weg kan heb ik me voorgenomen om voor ieder kledingstuk dat ik vanavond koop ik er 2 oude stukken kleding die ik niet meer draag weg moet doen. Dus 1 shirt kopen, betekend 2 oude shirts weg. Op die manier neemt de kwantiteit af terwijl de kwaliteit toeneemt. Win-win situatie dus

Zo, en nu eerst koffie

Aangezien er inmiddels al zo’n enorme hoeveelheid posts en verslagen van m’n hand zijn gerold leek het me mooi om op de laatste dag van m’n project eens een samenvatting te maken over m’n ontdekkingsreis vanaf het moment dat we uit elkaar zijn gegaan tot het punt waar ik nu ben.

Eind november vertelde m’n ex dat ze enkele weken in het huis van een vriendin van haar wilde gaan zitten, zodat ze even wat tijd had om na te denken. Dat vond ik op zich een prima idee, want we hadden nogal een hectische periode achter de rug met alle problemen die we tegen waren gekomen. Een kleine week later was daar het (voor mij) plotselinge einde van de relatie. Ze vertelde me dat ze niet meer het vertrouwen in me had dat nodig was, en dat haar gevoelens voor mij waren afgenomen. Ik snapte er op dat moment helemaal niets van. Hoe kon ze dat nou doen? Na alles wat we hadden doorstaan, en alles waar we altijd zo hard voor hadden gevochten? Een verdere uitleg kreeg ik niet; hier moest ik het mee doen en het was voor haar klaar. Ik was te vaak over haar grenzen heen gegaan en ze koos voor haar eigen geluk, en dat moest dan maar zonder mij. En daar stond ik dan… compleet verslagen, met lege handen, een droom armer en een illusie rijker. Ik ben daar een aantal weken enorm van ondersteboven geweest; keer op keer vroeg ik om uitleg, waarom het zo was gelopen en wat er dan zo onoplosbaar was voor haar, maar een verdere uitleg kon ze me niet geven. Het gevoel was er niet meer en het vertrouwen was weg en kon ook niet meer worden hersteld. Een kleine 2 maanden later, eind januari, gingen dan eindelijk haar spullen het huis uit, en stond ik weer alleen, zoals een aantal jaren ervoor. 3 dagen later besefte ik plots wat er nou precies mis was, wat ze bedoelde met vertrouwen dat weg was. Een groot deel ervan was veroorzaakt door mezelf. Ik blowde de hele dag door, was heel snel geprikkeld, snapte haar niet, miste de helft van wat ze me vertelde, kon me nergens toe zetten, ging extreem laat naar bed en was dan ’s morgens niet m’n bed uit te krijgen en ik toonde maar weinig waardering voor haar. Niet dat ik geen waardering voor haar had, maar ik toonde het ook niet echt lekker. Meteen zijn daarop de groenten de deur uit gegooid en sinds die dag heb ik het ook met geen vinger meer aangeraakt; een besluit waar ik nog geen seconde spijt van heb gehad.

En toen? Wat moest ik toen? Ik had geen flauw idee. En op dat moment heb ik de keuze gemaakt. Ik kon bij de pakken neer gaan zitten, of ik kon ervoor gaan kiezen om aan de slag te gaan, uit te vinden wat er dan mis was gegaan en daarmee aan het werk gaan. Bij de pakken neer gaan zitten en medelijden met mezelf gaan hebben, dat is niet mijn stijl… Ik was niet gelukkig, en niemand kon me helpen, dus was de keuze snel gemaakt en heb ik de handen uit de mouwen gestoken en ben aan de slag gegaan. We hadden afgesproken om 3 weken geen contact te hebben, en dus had ik mezelf 3 weken gegeven om te achterhalen wat er dan speelde.
De aanknopingspunten die ik had waren echter beperkt. Ze kon me amper iets vertellen, behalve dan dat ze me niet meer vertrouwde en dat haar gevoel voor mij weg was. Daar, en dat wat ik zelf had opgemerkt, moest ik het in grote lijnen mee doen en daar begon dus ook m’n zoektocht.

Vertrouwen was het eerste onderwerp dat ik ben gaan onderzoeken, en dat bleek toch een behoorlijk complexe zaak te zijn. Samengevat is vertrouwen het resultaat van al dan niet voldoen aan verwachtingen. Nu is dat natuurlijk enorm kort door de bocht, en zijn er vele haken en ogen aan het tot stand komen van vertrouwen, het verliezen of winnen van vertrouwen en hangt het weer nauw samen met communicatie. Wat in ieder geval duidelijk was, was dat haar vertrouwen in mij op vele gebieden behoorlijk door me was geschonden en dat het herstellen ervan niet zo eenvoudig was, maar ook niet onmogelijk is. Het is afhankelijk van willen en durven, van nakomen van afspraken en van communicatie.

Communicatie was daarmee het logische volgende onderwerp. Want kennelijk zijn we elkaar onderweg ergens niet meer gaan begrijpen, niet meer van elkaar de verwachtingen gaan snappen en is het een essentieel punt geweest wat mis is gegaan. Bij het onderzoeken van communicatie kwam ik al vrij snel tot de conclusie dat mijn grote zwakte het luisteren was. Zowel verbale als non-verbale communicatie was voor mij lastig, omdat ik niet erg sterk bleek in het ontvangen van boodschappen. Dat was een verder onderzoekje wel waard, en daaruit bleek weer dat empathie een grote rol speelt in communicatie. Het aanvoelen en je kunnen verplaatsen in de positie van de ander is zeer belangrijk om de ander daadwerkelijk goed te kunnen begrijpen.

Aangezien in communicatie empathie zo belangrijk blijkt werd het daarmee dus automatisch ook een volgend onderwerp om uit te zoeken. Want wat is nu precies empathie, hoe werkt het, en wat kan je ermee? Na uitgebreid te hebben onderzocht blijkt dat er grofweg 2 soorten empathie worden onderscheiden, namelijk affectieve en cognitieve empathie. Met mijn cognitieve empathie zat het wel snor; ik kan prima begrijpen hoe iemand zich voelt, maar de affectieve empathie, dus het zelf ook echt aanvoelen en voelen hoe een ander iets voelt, dat lukte me niet goed. Waarom wist ik op dat moment echter nog niet, maar wel dat het zo was. Affectieve empathie is ook niet aan te leren. Je hebt het, of je hebt het niet en daar moet je het mee doen. Wel zijn er methoden om cognitieve empathie te gebruiken om te compenseren. Zo kan je bijvoorbeeld aan gezichtsuitdrukkingen een hele hoop aflezen, maar het was nog niet het ei van Columbus voor me. Dat bleek uiteindelijk in stress te liggen, maar daarover straks meer.

De volgende stap was het gaan begrijpen van haar aandoeningen. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk maar heel weinig van MS en PTSS afwist, en het leek me daarom ook uiterst zinvol om me daarop te gaan storten. Immers, om haar te begrijpen is het handig om ook haar aandoeningen te begrijpen. Met name haar MS bleek meer te omvatten dan dat ik wist. Van fysieke beperkingen was ik me bewust, maar het blijkt ook cognitieve effecten te hebben. Zo is het houden van overzicht lastig, en is het leggen van associaties ook lang niet altijd even eenvoudig. Zaken die ik me nooit gerealiseerd heb, maar achteraf gezien inderdaad overeen stemmen met dat wat ik was tegen gekomen tijdens de relatie. Het belangrijkste wat ik ervan heb geleerd is dat mijn gebrek aan betrokkenheid bij haar aandoeningen een groot probleem hebben gevormd. Ik wilde me er niet in opdringen en soms zelfs er ook niets van weten, en ook zij hield me er “graag” buiten. Niet handig, maar helaas wel de realiteit die er was.

Inmiddels begon ik een redelijk beeld te krijgen van hoe de zaken ervoor stonden, maar toch was het plaatje niet compleet. Ergens miste nog een essentiële link in het verhaal en de echte oorzaak bleef netjes verstopt. Daarom ben ik maar een analyse van mezelf gaan maken. Al m’n sterke en m’n zwakke punten op papier gaan zetten, en gaan kijken waar ik mezelf dan kan verbeteren en wat er mogelijk een oorzaak kan zijn. Een van de punten die daarin naar voren kwamen was mijn koppigheid en het opzoeken van grenzen, maar ook vond ik mezelf stressbestendig. Nog steeds had ik op dat moment nog niet door wat er nou eigenlijk echt aan de hand was bleek dus. Het maken van de lijst met sterke en zwakke punten was wel een goed uitgangspunt om vandaan mee aan de slag te gaan. Het gaf me een richting en bood doelen om me op te focussen. Dagenlang ben ik keihard aan de slag gegaan om die punten die ikzelf als zwak ervoer te verbeteren, en ik zag en voelde wel verbetering, maar het was nog niet dé grote verbetering die ik zocht. Die kwam pas een tijdje later.

Na zo’n 2 weken ben ik toch nog maar eens alles op een rijtje gaan zetten, en begon langzaam het inzicht te krijgen in wat er nu precies mis was gegaan. Daar waar ik zelf van mening was dat ik geen last had van stress bleek ik er toch behoorlijk naast te zitten. Stress was inderdaad niet meer van toepassing; dat stadium was enige tijd daarvoor al gepasseerd. Ik bleek gewoon ronduit overspannen te zijn, en dat was niet alleen op dat moment, maar was al lange tijd aan de gang. Maanden, zo niet jaren liep ik al op de toppen van m’n kunnen en dat had z’n tol geëist met alle gevolgen van dien. Het maakte het hele plaatje compleet. Het gebrek aan empathie, daardoor het opzoeken van grenzen, de koppigheid, maar ook de lusteloosheid, het snel geirriteerd zijn, de kleine pijntjes, de maandenlange verkoudheid waar ik mee liep, het verstoorde slaapritme, de verslaving, maar ook begon ik te snappen waarom ik beloften niet nakwam, waarom m’n ex me zoveel leuker vond als we op vakantie waren en ga zo maar door. Overspannen bleek dé missende schakel te zijn in het hele verhaal, en daarmee dus ook het mikpunt van m’n herstel. Maar hoe herstel je van overspannen zijn? Daarop volgde een nieuwe zoektocht, want om het probleem te verhelpen is het nuttig om eerst de oorzaak weg te nemen. De oorzaak bleek met name te liggen in dat ik niet meer alleen dacht aan de toekomst, maar ik leefde volledig in de toekomst, kon daardoor niet meer genieten van het moment, kreeg meer en meer stress en kwam in een neerwaartse spiraal terecht. Het begin van herstel zit dan ook in het erkennen van het probleem. Die eerste stap was inmiddels gezet; ik was er wel van overtuigd dat ik overspannen was. Maanden zo niet jaren lang heb ik dat altijd als onzin afgedaan. Een ander is overspannen, maar ik niet. Dat was een behoorlijke miskleun geweest bleek wel, maar goed, niets aan te doen en de erkenning en dus de eerste stap naar herstel was gezet.

De eerste stap is prima, maar toen werd het zaak om op zoek te gaan naar de volgende stappen. Voor mij lag het antwoord in mindful leven. Gezien dat de oorzaak van m’n stress met name in het zorgen maken om de toekomst lag, was het dus logisch om dat niet langer meer te gaan doen. Mindful leven leert je onder andere hoe je in het hier en nu leeft, hoe je weer kan genieten van de mooie momenten en je niet meer zorgen maakt om wat is geweest of (en daar ging het bij mij dus om) hetgeen nog kan gaan komen. Vanaf dat moment ben ik me daar ook behoorlijk in gaan verdiepen, en zijn er kleine simpele aanpassingen in m’n leven gekomen die enorm de kwaliteit van m’n leven hebben verbeterd en daarmee de stress hebben doen afnemen. Naarmate de tijd vordert blijft dat doorwerken, blijft de stress verder dalen en daarmee empathie stijgen, nemen kwaaltjes die ik had af en wordt ik weer langzaam de oude persoon. Precies waar ik naar opzoek was dus.

Daarmee ben ik dan aangekomen op het punt waar ik nu sta; ik snap prima wat er aan de hand was, hoe het kon dat m’n ex me niet meer ging vertrouwen, waarom haar gevoel voor mij is afgenomen en wat er precies oorzaak aan is geweest. Die oorzaken, die zijn inmiddels weg genomen. Ik heb geleerd hoe ik met de situatie om moet gaan, kan stress herkennen en erkennen, weet hoe ik het kan verminderen en heb geleerd hoe het niet moet, maar met name hoe het wel moet. Wat resteert daarmee is het gemis, het lege gevoel van een leven zonder haar. Inmiddels heb ik wel weer het plezier en geluk in mijn leven terug gevonden, en kan alleen maar hopen dat m’n ex dat nog eens wil gaan zien, kan gaan begrijpen wat er gebeurt is met mij aan de hand was en me weer opnieuw wil leren kennen met een open blik. Wat er dan van komt merken we wel weer.

Ik wil iedereen hier enorm bedanken voor de steun de afgelopen tijd. Het heeft me echt geholpen om door deze moeilijke periode heen te komen. Morgen zal ik weer met m’n ex een gesprek hebben en zie ik daar vandaan wel wat er met ons gaat gebeuren. Ik zal jullie uiteraard op de hoogte houden hiervan

Aangezien er nu toch stroomstoring in de regio is, en het daarmee verdomde rustig is, kan ik me mooi nog even storten op vandaag. Zoals gezegd, dag 42 en daarmee de laatste dag van m’n project. Gisteren had ik een best redelijke dag; af en toe nog wel eens wat momentjes gekend dat ik aan m’n ex dacht, maar geen vervelende momenten. Het was meer denken aan vanuit een gevoel van liefde dan vanuit een gevoel van irritatie of frustratie, en op die manier aan haar denken is voor mij eigenlijk alleen maar prettig. Vanmorgen was ik weer lekker op tijd m’n bed uit, en zat heerlijk op m’n bank naar buiten te kijken. Het was erg hard aan het waaien en regenen. Normaal gesproken zou ik dat bestempelen als k*t-weer, maar vanmorgen vond ik het eigenlijk wel leuk en fijn. Ik realiseerde me hoe prettig het is dat ik binnen zat, warm, droog met een kop koffie en dat gaf een goed gevoel. Eventjes gleed m’n gedachte weer af richting m’n ex en met name naar morgenavond. Want hoe ga ik haar uitleggen wat er allemaal bij mij veranderd is, en wil ze daar wel iets van weten? Gelukkig kwam daar weer snel verandering in. Ik herinnerde me een artikel dat ik had gelezen over zelfvertrouwen, over zorgen voor zelf gelukkig te zijn en over uitgaan van de positieve kanten, en daarmee was het voor mij al vrij snel duidelijk. Ik hoef me geen zorgen erover te maken. Ik weet wat er speelde, wat er veranderd is en dat ik gelukkig ben geworden. Als ze dat wil zien is het leuk. Wil ze dat niet zien? Dan is dat haar probleem en niet mijn probleem; het doet namelijk geen afbreuk aan m’n geluk en is hooguit jammer dat het geen aanvulling is op m’n geluk maar ook niet meer dan dat.

Nu wil ik “jammer” toch even duidelijk definiëren. Jammer heb ik vaak gezien als een teleurstelling, maar de afgelopen weken ben ik daar anders tegenaan gaan kijken. Want het is geen teleurstelling. Een teleurstelling is namelijk het gevolg van het niet uitkomen van een verwachting, en dat hoeft voor “jammer” lang niet altijd te gelden. Het is bijvoorbeeld ook jammer dat ik de loterij niet heb gewonnen, maar ik had ook niet de verwachting dát ik de loterij zou winnen. Ik had het wel gehoopt, maar niet verwacht. Oftewel, jammer is het niet uitkomen van ergens op hopen, terwijl teleurstelling het niet uitkomen van een verwachting is. In dit geval hoop ik dus erop dat m’n ex weer ervoor wil open staan om op elkaar een aanvulling van elkaars geluk te kunnen gaan worden in wat voor vorm dan ook, maar verwacht ik het niet. Daarmee is het dus automatisch jammer als dat niet zo is, maar is het geen teleurstelling. Ik heb in dat opzicht toch zeker voor m’n gevoel mijn verwachtingen kan sturen, en dus ook teleurstellingen kan voorkomen. Automatisch volgt daaruit dat m’n vertrouwen daarmee dus groeit. Dat is vertrouwen in haar, maar (misschien wel voornamelijk) vertrouwen in mezelf. Kort gesteld kan ik dan ook wel stellen “ik heb haar niet nodig”. Daar is geen woord aan gelogen; ik heb haar namelijk ook niet nodig. Ik kan namelijk voor mijn eigen geluk zorgen. Wel vind ik het een aanvulling als ze er is, maar nodig? Nee, dat niet. Dat realiserende kon ik vanmorgen dus ook heel gemakkelijk de gedachte aan morgen en aan haar van me afzetten. Immers, ik heb niets te verliezen.

Dan weer terug naar vandaag, want morgen is pas…erm… morgen Vandaag wil ik in m’n laatste dagje van m’n project nog even mijn volle aandacht op plezier terug brengen. Plezier maken vormt naar mijn mening de basis voor ontspanning, voor geluk en daarmee de basis om vanuit te gaan werken. Plezier maken is iets wat ik lange tijd niet genoeg gedaan heb en waar ik dus weer een soort van “leermoment” in kan gebruiken. Even een kleine zoek-opdracht leverde direct vele resultaten op, en eigenlijk was het allemaal niets wat ik nog niet wist, maar wat altijd even handig is om weer te realiseren. Simpele tips als spelen van spelletjes met vrienden of stompzinnigere dingen als mario kart spelen kunnen je enorm veel plezier geven en vergroten daarmee je geluk. Ook overal de zonnige kant van proberen inzien, muziek luisteren, en met name dingen doen. Niet zitten en afwachten, maar het plezier opzoeken, en daarmee je eigen geluk en positieve gevoelens opzoeken. Te simpel voor woorden, maar af en toe is het weleens handig om je dat weer te realiseren.

Daarom heb ik voor vanavond mezelf een doel gesteld; ik stof de Wii weer eens af, en ga mario kart spelen!

Vanavond was het dan zo ver; m'n ex kwam op bezoek nadat we elkaar 6 weken niet hadden gezien. De hele dag was ik eigenlijk opvallend rustig eronder en kon me er niet heel erg druk om maken eerlijk gezegd. Tuurlijk was ik wel een tikje nerveus, maar niet extreem gespannen of iets dergelijks.

Vanavond rond half 8 ging de bel en stond ze voor de deur. Half uurtje eerder dan de afspraak was, maar prima natuurlijk. Ze vertelde me dat het prima met haar ging. Ze is nu in haar nieuwe huis een beetje gewend aan het raken en dat het verder allemaal goed ging. Ergens voelde ik toen al wel aan dat het toch niet 100% klopte wat ze vertelde, maar ik kon toen nog niet echt de vinger op de zere plek leggen. Daarna heb ik haar verteld wat mij de afgelopen weken bezig heeft gehouden; hoe ik m'n problemen hebt ontdekt, heb aangepakt, waarom ik deed zoals ik deed en dat ik daar zelf achter ben gekomen, en stuk meer ontspannen ben etc. Ze gaf ook aan dat ze al wel aan me merkte dat ik inderdaad een heel stuk vooruit ben gegaan ten opzichte van de laatste keer dat we elkaar zagen.
Daarna hebben we nog even gesproken over wat ze nu voor mij voelt. Ze gaf aan dat ze eigenlijk niets voor me voelt nu. Niet positief, niet negatief, maar alleen dankbaar voor de mooie tijd die we samen hebben gehad, en verder niets. Ook daarbij merkte ik al wel dat het niet helemaal klopte, maar ook daarvan kon ik toen nog niet helemaal erachter komen wat er nu precies was.

Ze vertelde me ook dat ze zich al de hele dag heel nerveus had gemaakt over vanavond, want ze was bang dat we enorme discussies zouden gaan krijgen, en dat het heel moeilijk zou gaan worden. Vond ik wel een beetje vreemd eigenlijk, want kennelijk haalt ze zich vooraf dus heel negatieve scenario's in haar hoofd; ze maakt zichzelf verwachtingen en ik voelde haar ook steeds meer gespannen en gefrustreerd worden naarmate we langer zaten te praten. Er zat duidelijk nog heel veel emotie en verdriet in haar, die ze kosten wat 't kost niet aan me wilde tonen.

Daarna nog even gesproken over hoe het nu verder zal gaan. Ze gaf aan dat ze eigenlijk de rust wel heel fijn vond, en dat ze in principe voorlopig geen contact wilde. Ik gaf haar aan dat dit voor mij zo niet werkte, en dat we echt niet bij elkaar de deur plat hoeven te lopen of elke week moeten afspreken, maar dat ik ook niet langer meer heel krampachtig elke vorm van contact moet zien te voorkomen, en dat we af en toe best wel eens samen een kop koffie of zo zouden moeten kunnen gaan drinken. Daar wilde ze eerst echt niet aan beginnen, want we waren pas 4 maanden uit elkaar. En toen begon er bij mij wel wat meer duidelijk te worden; ze heeft het er duidelijk toch nog wel wat moeilijker mee. Volgens haar was dat niet zo, maar was ze af en toe nog wel een beetje verdrietig erover dat we uit elkaar waren, en beviel de rust haar prima dus wilde het zo laten voorlopig. Ze ging er ook vanuit dat ik ook nog steeds heel verdrietig was, en dat het voor mij ook niet goed zou zijn; dat mijn verdriet en m'n gevoel voor haar moest slijten en dat we daarna maar eens verder moeten kijken.

Ik heb haar toen ook duidelijk laten weten dat ik helemaal niet verdrietig ben. Tuurlijk vind ik het jammer dat we niet meer samen zijn, maar ik ben niet verdrietig meer. Ik vertelde haar dat ik juist heel blij ben over de geweldige tijd die we samen hebben gehad, de enorm leuke dingen die we hebben mee gemaakt, de plekken waar we zijn geweest en dat ik daar heel erg dankbaar en gelukkig om ben dat te hebben mogen meemaken. En ja, m'n gevoel voor haar, dat is er nog wel altijd en dat zal ook altijd zo blijven. Volgens haar kon ik dat niet weten. Ik heb haar verteld dat 't klopt; ik weet niet of dat zo zal blijven, maar ik weet wel dat de afgelopen 10 jaar het geen seconden minder geweest is, en er geen enkele reden is dat het nu plots wel af zal gaan nemen, wat er ook gebeurt. Al wachten we nog 10 jaar, ik blijf toch van d'r houden.
Ze keek er toch wel een beetje van op dat ik niet verdrietig meer was; bijna een teleurstelling zag ik bij d'r. Ik heb haar dan ook nog maar even uitgelegd dat ik niet verdrietig ben omdat het niet iets is waar we iets aan kunnen veranderen; het is nu eenmaal zo gelopen, en het heeft ook veel goeds opgeleverd. Zij voelt zich een stuk rustiger, ik ben ook enorm opgeknapt, en we zien wel wat er daarna nog van gaat komen. Toen snapte ze het geloof ik wel iets beter, en merkte ik ook wat er bij haar aan de hand is; ze is nog heel druk met haar verdriet over het einde van de relatie bezig, en haar gevoelens mijn kant op zijn voor haar compleet onduidelijk. De liefde die ze voor me gevoeld heeft maar ook de frustraties en irritaties die ik haar gebracht heb liggen met elkaar overhoop, en leveren een netto resultaat van 0 op. Niet positief, niet negatief maar ook niet duidelijk voor haar.

We waren wel alle twee van mening dat we elkaar toch heel erg niet meer begrepen, en dat we niet zo goed snappen waarom dat zo is. Voorheen begrepen we elkaar altijd zo enorm goed, en ergens is dat mis gelopen. Dat zal natuurlijk grotendeels door de situatie zijn geweest; haar ptss en mijn stress, dat is geen lekkere combinatie. Ook nu we geen contact hebben gehad, wordt dat niet beter. Ze gaf aan dat ze dacht dat we misschien elkaar ooit wel weer zouden gaan begrijpen. Nog even gevraagd waarom ze dat dan dacht; immers, geen contact gaat volgens mij er niet voor zorgen dat je elkaar wel weer begrijpt. Juist door weer tijd met elkaar door te brengen kan je dat wel weer eens gaan bereiken, maar door afstand te nemen van elkaar lukt dat niet. Daarop kreeg ik als antwoord dat ze eigenlijk dan geen rust krijgt, maar toen ik vroeg waarom niet dan, want ze had toch geen gevoelens meer voor me, toen wist ze het duidelijk zelf ook even niet meer.

Uiteindelijk gaf ze aan dat ze dan de komende 3 maanden dan op een normale manier met me om wil gaan; geen regels over wel of geen contact, maar ook niet elke week samen op een terras gaan zitten of continue bellen of wat dan ook, en als het voor 1 van de 2 op die manier niet werkt, dan passen we de afspraak aan. Prima wat mij betreft. Meer dan dat vroeg ik ook niet van haar; alleen dat we op een gewone manier met elkaar overweg kunnen, en als het bevalt dan kunnen we verder kijken, en als het niet bevalt dan gaan we wat anders bedenken. Zeker op het laatst voelde ik bij haar wel aan dat ze me weer een klein beetje ging begrijpen. Niet meer dat gefrustreerde en bij binnenkomst al in de verdediging schieten wat ze in het begin over haar had maar een wat meer open houding en een beetje meer rust in d'r. Na een ruim uurtje vertrok ze weer; ze had gewerkt en was zichtbaar doodmoe van alles.

De komende tijd ga ik dus wel merken wat er van komt; het is in ieder geval voor mij een opluchting dat we gaan proberen om op een normale manier met elkaar om te gaan. In het begin zal dat vast nog wel een beetje stroef verlopen, en zal ik haar ook echt de ruimte geven om langzaam een beetje aan het idee te wennen, en dan merken we wel hoe het verloopt. Wat mij betreft hebben we nu in ieder geval de moeilijke gesprekken en de zware periodes die erbij horen wel achter de rug, en gaan we nu dan eindelijk heel langzaam aan beginnen aan een herstel van een relatie. Of dat nu alleen als vrienden zal zijn of dat het ooit weer een liefdesrelatie zal gaan worden merken we te zijner tijd wel en is nu niet interessant; nu gaat het erom dat we elkaar weer leren begrijpen, leren aanvoelen en elkaar weer echt gaan waarderen om wie we zijn. Als dan blijkt dat we toch echt weer goed bij elkaar passen komt daar mogelijk wel weer wat meer uit, en als blijkt dat we uit elkaar gegroeid zijn en niet meer op 1 lijn blijken te zitten, dan is het jammer maar is het ook prima.

Al met al dus best een aardig gesprek geweest waarbij ik heel goed m'n rust heb weten te houden, heb kunnen vertellen en kunnen uitleggen wat ik wilde en ondanks dat we af en toe best verschillende inzichten hadden over dingen, kon ik het er dan ook wel weer bij laten; hoofdzaken en bijzaken van elkaar scheiden en niet koppig zijn, over grenzen heen gaan etc. Ik merkte echt dat ik heel veel vooruit ben gegaan. Wel merkte ik ook dat ik er nog niet ben; ik ben op de goede weg, ben niet meer overspannen maar ik moet er wel nog steeds aan blijven werken om te blijven verbeteren.

Daarmee lijkt het een mooi moment te zijn geworden om dit blog af te sluiten; ik zal een nieuw blog beginnen over het verloop van de komende periode, hoe het ons verloopt in het herstel en waar we uiteindelijk dan uit gaan komen