Kennen jullie het gevoel dat je na afloop van een relatie heel langzaam begint te begrijpen hoe die relatie werkte? Een inzicht dat pas achteraf duidelijk wordt?

Zo ben ik iemand die vaak nog eens oude agenda's terugleest. Ik schrijf in mijn agenda niet alleen afspraken, maar ook altijd even een kort stukje over wat ik die dag heb gedaan. Soms kijk ik ze even in om iets op te zoeken, maar ook vaak om versteld te staan van hoe snel de tijd gaat. Net keek ik even terug in mijn agenda van 2002, waarin ik heel veel leuke herinneringen tegenkwam aan haar. Daar ben ik dankbaar voor, we hebben absoluut leuke jaren beleefd. Toch wist ik toen al dat zij geinteresseerd was in vrouwen, iets dat ze nog niet echt in de praktijk had gebracht. Met grote oogkleppen op heb ik alleen naar de leuke dingen gekeken en dat wat me pijn deed (namelijk de wetenschap dat zij mij ooit zou moeten loslaten) volkomen genegeerd. Nu kijk ik terug en weet ik precies hoe groot die oogkleppen op dat moment waren. En ik weet niet wat ik daarvan moet denken, moet ik me verbazen, kwaad zijn op mezelf, blij zijn dat ik dankzij die oogkleppen leuke (maar verwarrende) jaren heb beleefd?