Ik had niet gedacht hier nog eens te komen, maar zie.
In de tussentijd heb ik twee korte relaties met vrouwen gehad. De eerste duurde 5 maanden en was een lege huls. Een relatie omdat ik gewoon iemand wilde hebben. Iemand om mee te babbelen, om mee samen te zijn, om mee te vrijen. Eigenlijk, hard gezegd, om in ieder geval in het weekend iets te doen te hebben. Geen verliefdheid, maar wel waardering en wie weet zelfs een beetje vrienschap.

Net een paar digitale foto's gezien van ons samen. Tjonge, we waren we toen gelukkig. Ik was niet eens bewust op zoek naar die foto's, kwam ze tegen toen ik even een foto van mijn auto moest hebben.

Ik mis haar zo.. ;( De warmte, de veiligheid, de gezelligheid. Zelfs na 5 jaar keek ik echt uit naar het moment dat ze uit haar werk kwam en lekker bij mij kwam eten.

Pffff... Wanneer kan ik weer openstaan voor een nieuwe dame en dit prachtige gevoel weer voelen?

Ik heb het er al een keer over gehad?¢‚Ǩ¬¶ over die totaal andere beleving van een vrije zondag. Het blijkt een redelijk universeel probleem onder ldvd-ers, zoek maar eens op ?¢‚ǨÀúzondag' of ?¢‚ǨÀúweekend'. Ik heb de komende twee weken vrij, omdat ik simpelweg omkom in de vrije dagen. Normaal gesproken vermaak ik me prima op vrije dagen, dat zal voor de meesten hier gelden. Nu echter zijn al die vrije uren potentiele pieker-uren.

Wat me de laatste tijd ook veel bezighoudt, is de inrichting van mijn toekomst. Veel mensen hier zitten in de fase dat men nog hoop koestert voor de (voorlopig?) verbroken relatie, maar ik weet zeker dat we niet meer bij elkaar komen. Omdat zij dat niet meer wil, maar ook omdat ik weet dat het beter is. Ik moet verder, alleen. En dat is zo'n verschil met de afgelopen jaren waarin we alles samen deden. Dat voelt zo leeg aan, alles ligt weer open. Dat is behalve verdrietig ook een kans, dat besef ik. Maar vooralsnog voelt het vooral als verdrietig.

Kennen jullie het gevoel dat je na afloop van een relatie heel langzaam begint te begrijpen hoe die relatie werkte? Een inzicht dat pas achteraf duidelijk wordt?

Zo ben ik iemand die vaak nog eens oude agenda's terugleest. Ik schrijf in mijn agenda niet alleen afspraken, maar ook altijd even een kort stukje over wat ik die dag heb gedaan. Soms kijk ik ze even in om iets op te zoeken, maar ook vaak om versteld te staan van hoe snel de tijd gaat. Net keek ik even terug in mijn agenda van 2002, waarin ik heel veel leuke herinneringen tegenkwam aan haar. Daar ben ik dankbaar voor, we hebben absoluut leuke jaren beleefd. Toch wist ik toen al dat zij geinteresseerd was in vrouwen, iets dat ze nog niet echt in de praktijk had gebracht. Met grote oogkleppen op heb ik alleen naar de leuke dingen gekeken en dat wat me pijn deed (namelijk de wetenschap dat zij mij ooit zou moeten loslaten) volkomen genegeerd. Nu kijk ik terug en weet ik precies hoe groot die oogkleppen op dat moment waren. En ik weet niet wat ik daarvan moet denken, moet ik me verbazen, kwaad zijn op mezelf, blij zijn dat ik dankzij die oogkleppen leuke (maar verwarrende) jaren heb beleefd?

Voel me soms zo leeg?¢‚Ǩ¬¶ Vanmiddag kreeg ik een lichte migraine. Normaal gesproken was ik dan nu bij haar, lekker samen op de bank, simpele film op de buis, iets lekkers erbij, wellicht zelfs onder een dekbed. Kortom, heerlijk! Ben gewoon een enorme kroeldoos (ja, dat uit de mond van een 34-jarige, volwassen vent!)?¢‚Ǩ¬¶ En dan de werkelijke situatie. Eten op het werk, want alleen voor mezelf koken vind ik vreselijk. Na thuiskomst PC aan, mail checken, PC uitzetten, TV aan, TV kijken. Met koppijn. Alleen.
Heb al 3 maanden niemand vastgehouden?¢‚Ǩ¬¶ God, wat klinkt dat treurig.
Wanneer vind ik het w

Waarom kan zij zonder enig probleem binnen no-time aan een nieuwe relatie denken? Waarom kunnen sommige mensen dat uberhaupt? Hoe doen ze dat??

Ik zit wekenlang verslagen op de bank, kan alleen maar de ander missen (da's echt een full-time bezigheid bij mij!). Mijn hoofd staat nergens naar, heb nergens zin in. De kleinste ergernisjes slaan me al uit het lood. Heb geen concentratie meer, alles kost me moeite. Vrienden en collega's zien nauwelijks een glimlach op mijn gezicht.

Hoe kan het dan dat zij, schijnbaar zonder 1 grammetje verdriet, erop uit gaat, nieuwe contacten maakt en indruk maakt op potentiele nieuwe partners...

[Deze tekst heb ik al eerder geplaatst onder het kopje VERHALEN, op 10-11]

Beste ldvd-ers,

Het klinkt misschien stom, maar ik voel me enigszins een indringer op deze site. Volgens mij hebben de meeste mensen hier verdriet na een ?¢‚ǨÀúechte' relatie, terwijl ik me ontzettend rot voel na een hele toffe platonische relatie (of intieme vriendschap, of hoe je het wil noemen). De afgelopen 6 jaar heb ik werkelijk een geweldige tijd gehad met een heel lief meisje. Aanvankelijk waren we echt vriend & vriendinnetje, maar dat werkte niet. Het eerste jaar ging het enkele malen aan en uit. Het probleem was dat zij ook (of beter: vooral) geinteresseerd was in vrouwen. Dat was zo enorm jammer, want we pasten werkelijk zo goed bij elkaar, we waren echt zielsverwanten. Langzamerhand veranderde de band tussen ons in een intieme vriendschap. We zagen elkaar heel vaak, sliepen bij elkaar (zonder?¢‚Ǩ¬¶), waren wereldkampioen kroelen, deden allerlei leuke dingen, gingen op vakantie en maakten toffe stedentrips. Ongetwijfeld dacht een ieder die ons tegenkwam dat wij een heus stelletje waren, want we liepen ook geregeld hand-in-hand en kusten elkaar?¢‚Ǩ¬¶ puur omdat we van elkaar hielden. Dit ging zo 5 jaren goed, totdat zij vorig jaar aangaf meer te willen doen met haar lesbische gevoelens. Ze ging daten, ontmoette snel iemand waar ze een relatie mee kreeg en ik stond opeens op een zijspoor. Daar was ik echt kapot van, dat hoef ik geloof ik niet uit te leggen. Voelde me zo slecht?¢‚Ǩ¬¶ In die periode zagen wij elkaar nog wel gewoon, een hele rare situatie. Haar relatie met die vrouw eindigde na een paar maanden en algauw zaten wij met z'n 2-tjes weer helemaal in ons oude vertrouwde ritme: we zagen elkaar weer vaak, gingen weer samen op vakantie en kroelden weer als vanouds. Tot zij ongeveer 3 maanden geleden aangaf dat we elkaar een tijd niet moesten zien, omdat ze tijd en ruimte wilde. Aanvankelijk deed dat me niet zoveel, maar zo'n twee weken geleden kreeg ik er steeds meer een slecht gevoel over. Ging nadenken over het hoe het verder moest, waar ik de laatste jaren mee bezig was (want veel mensen zeggen: "jij verdient een echte relatie, met iemand die voor de volle 100% voor jou gaat"). Afgelopen week heb ik haar opgebeld en verteld over het slechte gevoel dat ik kreeg tijdens de radiostilte. Zij wil gewoon goede vrienden blijven en de ruimte hebben om contact te hebben met vrouwen. Ik heb eerlijk gezegd dat ik dat absoluut niet ga trekken, dat dat een belediging zou zijn voor wat wij 5 jaar lang hebben gehad samen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb definitief de stekker eruit getrokken. Aanvankelijk voelde ik me opgelucht en sterk (omdat ik immers het initiatief had genomen tot deze beslissing), maar al heel snel daarna voelde ik zo'n diep verdriet. Omdat ik besefte dat aan een prachttijd (6 jaar) een einde was gekomen, omdat ik nu opeens weer alleen ben.