Hallo iedereen,

Ik schrijf dit blog om eventjes mijn verhaal te kunnen doen aan personen die niet te dicht bij mij staan.
Ik kreeg in september 2018 een relatie met een man uit mijn vriendengroep. We zijn een hechte vriendengroep van 12 personen en ieder individu komt onderling zeer goed met elkaar overeen. Nu had ik 2 weken verkering met die man als men vader kwam te sterven in een arbeidsongeval. Deze plotse onverwachtse gebeurtenis bezorgde mij heel wat stress en ik stelde mijn vriend voor de keuze of hij verder wou met mij in een relatie of niet. Ik wist immers dat hij ook gevolgen zou dragen van mijn emotionele instabiliteit vanwege het verlies van mijn vader. Hij koos ervoor verder met mij te gaan.

Echter tot vorige week donderdag hadden we wekelijks ruzie over mijn emotionele uitbarstingen en over jaloezie binnenin de vriendengroep. Hij vond bijvoorbeeld dat ik te close was met zijn beste vriend. Ik kon met mijn emoties daarnaast ook niet de baas en ik werkte dit op hem uit waardoor hij er vaak gekwetst uitkwam. We konden wel praten en deden dit zeer vaak maar er kwam geen verandering in de frequenties van de ruzies & de oplossingen die we bespraken die paste ik vaak niet toe. Ik wou wel werken aan de relatie maar ik had de moed niet meer op een gegeven moment, ik liet het maar slabakken. Ik had te veel gehad op korte tijd en trok het niet langer meer, ik kwetst ook vaak mezelf door te hoge verwachtingen van hem te hebben. Bijvoorbeeld dat als ik het moeilijk had, ik verwachte dat hij er altijd voor mij zou zijn.. Dit kon natuurlijk niet altijd en ik verweet hem dit vaak als hij er niet voor mij was.

Daarbij kwam ook nog eens extra stress door het werk op mijn schouders, ik werk als verpleegster. De hoge werkdruk speelde mij vaak parten en soms kwam ik thuis na het werk en had ik veel tijd voor mezelf nodig waardoor ik dit ook op mijn vriend uitwerkte. Onbewust werkte ik alle stress en emoties op hem uit tot hij eronder door ging.. Hij kon me niet meer steunen op de momenten dat ik het nodig had, desondanks dat ik veel alleen probeerde op te vangen. Ik heb hem zo erg gekwetst met bepaalde uitspraken (zoals bijvoorbeeld dat ik het niet hoefde te zien) waardoor hij mij vaak negeerde en afstand inbouwde. We hebben een relatie gehad die veel meegemaakt heeft en ik mag gerust zeggen dat het iets speciaals was wat we hadden. Zo denkt hij er ook over ondanks de kortdurende periode.

Hij maakte het vorige week donderdag uit, definitief en hij gaf meermaals aan dat het een beredendeerde keuze is. Echter heb ik nog nooit iemand zo graag gezien en weet ik momenteel met mezelf geen blijf meer. Ik kreeg op het werk te horen dat ik mijn ontslag krijg, mijn vader is gestorven is, de mindere band met mijn moeder en dat in combinatie met het verliezen van mijn vriend, dat kan ik helemaal niet aan. Ik heb dan besloten om psychologische hulp in te schakelen want op deze manier is het niet draaglijk. Alle personen om me heen zeggen mij dat ik een enorm sterke vrouw ben, dat ik steeds positief in het leven sta en met de situatie op een positieve manier omga. Maar het verlies van mijn inmiddels ex-vriend kan ik niet vatten. Ik zou het zo graag terug willen op voorwaarde dat ik aan mezelf werk zodat het voor hem wel een stabiele relatie wordt. Ik heb aangegeven dat ik dit wil doen, maar hij reageert niet of weigert. Mijn vrienden zeggen allemaal dat ik hem de tijd en de rust moet gunnen zodat we alles allemaal eens op een rijtje kunnen zetten maar hij geeft aan dat zijn keuze definitief is.
Ik weet niet meer wat ik moet doen momenteel, ik ben echt gewoon ten einde raad. Dus ik wou jullie vragen, heeft er iemand raad?

Veel liefs, E