Begin augustus maakte mijn ex het uit na een relatie van 5 maanden. Ik zag het aankomen, maar toch kwam het keihard aan... Hij was mijn eerste vriendje, ik wist niet dat ik het in me had om zoveel van iemand te houden, dat ik iemand zo kon vertrouwen. Ik heb er maandenlang elke dag om gehuild, voelde me mentaal en lichamelijk ontzettend k**
In december merkte in ineens dat ik gevoelens kreeg voor een andere jongen, ik werd weer vrolijk, ik had ineens het idee dat het wel weer goed zou komen met me. Helaas zag die andere jongen me alleen als gewone vriendin, zelfs als zus :-S en ik merkte daardoor dat ik nog lang niet over de pijn heen was die mijn ex heeft veroorzaakt. Dit hele gebeuren kwam veel harder aan dan het anders had gedaan. Die jongen bleef namelijk wel aldoor met me flirten, ondanks dat hij wist wat ik voor hem voelde en dat hij niet hetzelfde voelde. Elke keer had ik weer hoop en die werd dan weer de grond in getrapt. (nee, ik val niet op foute mannen, maar deze jongen is ook wat onzeker en hij vond de aandacht en bevestiging ook heel prettig, hij heeft hiervoor zijn verontschuldigingen aangeboden)
Het contact met mijn ex is wel verbeterd door mijn gevoel voor die andere jongen, we kunnen weer 'vriendschappelijk' met elkaar omgaan. Alhoewel...vriendschap is een wat groot woord...we praten wel eens via msn en we hebben nu 2 keer een 1nightstand gehad. Daarmee had ik geen moeite, ik weet dat ik hem niet terug wil. Waar ik nu wel moeite mee heb is dat hij een vriendin van me (die hij via mij kent) ineens aldoor aanspreekt op msn en mij niet. Ik ben gewoon jaloers dat zij wel aandacht van hem krijgt op zijn initiatief en ik niet, terwijl zij hem niet boeiend vindt en ik nog steeds zijn aandacht nodig heb. (Tja, ik hou nog steeds van hem, dat zal denk ik nooit over gaan) Ik ben bang dat hij haar leuk gaat vinden. Ik heb het idee dat ik alles fout doe op dit moment, mijn gevoelens zijn een grote puinzooi, de controle erover is volledig weg, ik ben weer aldoor aan het huilen...en het stomme is dat het niet eens aan mijn ex of die andere jongen ligt. Het ligt er gewoon aan dat ik besef dat ik maar 1 periode in mijn leven echt gelukkig ben geweest en dat was tijdens mijn relatie met hem, hij maakte me gewoon echt gelukkig en zelfverzekerd. Ik kan mezelf blijkbaar niet gelukkig maken en dat is heel confronterend om te beseffen?¢‚Ǩ¬¶
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet, mijn emoties hebben weer veel te veel controle over me, ik ben labiel en lusteloos, niets boeit me meer...het is gewoon teveel pijn in een te korte tijd.
Ik voel me zo'n ontzettende aansteller, ik ben bijna 30 en zit te huilen als een pubermeisje?¢‚Ǩ¬¶en waarom? Ik wil gewoon weer gelukkig zijn, geen pijn meer voelen, zoveel gevraagd is dat toch niet? Volgens mij voel ik me al veel te lang ellendig...is dat normaal?