Weet je...het is zwaar hoor. Mijn gevoelens nemen de overhand in alles wat ik doe. Daarnaast slingeren ze mij van de ene naar de andere kant. Het is uit en dat is het einde. Ik heb geprobeerd om me daar alvast bij neer te leggen en om langszamerhand alweer wat verder te kijken naar mijn eigen leven zonder D.
Dat ging tot een paar dagen geleden best aardig gezien de omstandigheden. Zoals iemand hier eerder schreef: "één stap naar voren en twee stappen terug". Daar zat ik midden in. En nu???
Ik bedacht me ineens, ik kan de strijd nog niet opgeven!! Wellicht heeft het geen enkele zin meer maar ik moet iets doen om haar terug te krijgen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik geen strijd heb geleverd.
Dinsdag komt ze langs om te praten (dat zei ze per sms). Ik wil haar laten weten dat ik er nog steeds voor wil gaan. Na 11 jaar vind ik dat je die verantwoordelijk ook hebt om het samen te proberen. Alles is mogelijk: relatie therapie, even op jezelf wonen, noem maar op! Wat uiteraard niet kan is het contact wat ze heeft met die gozer! Als ze er enigzins voor wilt gaan moet dat contact verbroken worden!!
Ik ga haar vragen of ze onze relatie nog een kans wil geven! Ik ben me ervan bewust dat de kans klein is en dat ze bij haar standpunt blijft. Als dat zo is dan wil ik dat ook keihard uit haar mond horen. Dan is het 100% duidelijk.
Ik ga niet voor haar invullen wat ze nu werkelijk wilt. Zij mag het mij vertellen! Als ze zegt dat het echt over is dan moet ik dat accepteren en heb ik in ieder geval alles eraan gedaan om dit op te lossen en om er samen goed uit te komen.
Dat zal dan ook het moment zijn dat ik dat stuk af moet gaan sluiten. Ik wil haar dan echt niet meer zien of horen. Over en uit!! Dan kan ik beginnen met haar los te laten en langzamerhand verder leven. Ik weet dat dat met veel pijn en verdriet gepaard gaat maar dat hoort erbij!
Maar voor nu heb ik nog een hoop. Wellicht valse hoop maar ik kan niet anders doen dan die hoop aan te pakken en met al mijn krachten trachten om haar terug te winnen. Strijden. Zonder dat ik mezelf weg cijfer natuurlijk. Want ik heb heel veel voor over maar het moet niet ten koste gaan van mij!
Ik hoop dat ze in ziet wat ze weggooid en dat wij alles samen kunnen overwinnen. Het is die verrekte verliefdheid waar ze in zit. Die grote, roze wolk waarin ze leeft! Iedereen weet dat die wolk verdwijnt...maar leg dat maar es uit aan iemand die verliefd is! Dat groene gras aan de andere kant is op dit moment het mooiste gras op aarde. Maar onze tuin blijft mooi.
We zullen wel zien wat er staat te gebeuren. De zenuwen slaan nu al om mijn oren...ik geloof erin, ik weet dat het goed kan komen. Misschien dat zij dat diep in haar hart ook weet en voelt.
gr Kiwi