Weet je...het is zwaar hoor. Mijn gevoelens nemen de overhand in alles wat ik doe. Daarnaast slingeren ze mij van de ene naar de andere kant. Het is uit en dat is het einde. Ik heb geprobeerd om me daar alvast bij neer te leggen en om langszamerhand alweer wat verder te kijken naar mijn eigen leven zonder D.
Dat ging tot een paar dagen geleden best aardig gezien de omstandigheden. Zoals iemand hier eerder schreef: "één stap naar voren en twee stappen terug". Daar zat ik midden in. En nu???
Ik bedacht me ineens, ik kan de strijd nog niet opgeven!! Wellicht heeft het geen enkele zin meer maar ik moet iets doen om haar terug te krijgen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik geen strijd heb geleverd.