Pfff ik zit er weer midden in en ik heb het natuurlijk zelf gedaan een strijd tussen mijn hoofd en mijn hart...

Het is nu precies een maand geleden dat het uit ging met mijn ex (hij wilde niet verder, het kwam voor mij uit de lucht vallen). Sindsdien zeer slecht contact gehad, hij wil eigenlijk van begin af aan nergens meer over praten, heeft ie allemaal geen behoefte aan. Ook hoeft ie mij niet meer te zien en te spreken, hij is overal klaar mee en gaat alweer vrolijk verder met z'n leventje. Ik ben echter door een hel gegaan en vooral het feit dat hij zo gevoelloos en respectloos tegen mij heeft gedaan sinds het uit is gegaan, heeft mij gebroken.

Vorige week had ik het contact verbroken omdat hij zo kwetsend en grof was in alle communicatie die ik met hem heb gehad. Ik was er zat van en wilde me niet langer hieraan blootstellen. Vanwege spoedig vertrek naar het buitenland en aangezien het voor mijzelf zo erg zou opluchten om nog in een laatste gesprek bepaalde dingen uit te spreken nu toch weer contact gezocht met hem. Weer zeer pijnlijk en moeizaam. Ook komt hij afspraken niet na om te reageren op emails etc. Dus moet ik er weer naar vragen, aangezien ik gewoon antwoorden wil... Terwijl ik dus eigenlijk met mezelf had afgesproken niets meer tegen hem te zeggen.

Maar nu schijnt ie mij vandaag te willen bellen/mailen, waarschijnlijk om een verplicht praatje op te hangen om het zogenaamd "goed" af te sluiten. Ik vind het zo moeilijk om daar genoegen mee te nemen, ben zo kwaad en gekwetst door alles wat hij heeft gedaan. Hij ziet niet eens in dat hij fout is geweest, terwijl ik letterlijk tegen hem heb gezegd hoeveel pijn hij me deed door zo te doen. Ik wil zo graag horen dat het hem spijt hoe hij mij heeft behandeld, alle pijn en onrecht die hij me heeft aangedaan. Dat het uit is, dat is nu ook maar beter zo, weet niet of ik hem dit ooit nog kan vergeven...

Maar heb ik weer eens te hoge verwachtingen en moet ik allang blij zijn dat hij nog voor de schone schijn zichzelf dwingt om mij een "plezier" te doen? Het liefst zou ik nog met hem willen afspreken om face to face te praten, terwijl ik weet dat hij daar geen zin in heeft... Wil ik hem dwingen om dit te doen, zodat ik mezelf er misschien beter door voel? Op dit moment wil ik graag alles doen waar ik zelf het beste mee verder kan, maar ik weet echt niet meer wat dat is... Zou ik me echt beter voelen door met hem af te spreken, in de wetenschap dat hij mij eigenlijk niet meer wil zien/spreken?

Hoewel het elke dag aanmerkelijk beter met me gaat, ik nog sporadisch moet huilen en me ook niet meer constant kut voel, kan hij me daar namelijk wel weer in terugbrengen. Wil ik weer een wrak worden vlak voordat ik op een mooie reis ga? De boosheid op hem en zijn gedrag maken het misschien makkelijker voor mij om hem te willen vergeten. Moet ik daarom nu zelf ook maar meegaan in deze vreselijke manier waarop onze relatie is beëindigd en het gewoon zo laten?

Mijn hart schreeuwt nog elke dag om zijn liefde en aanwezigheid, mijn hoofd is verdeeld tussen enorme boosheid en twijfel.

Ben blij dat ik nu zo ver ben dat ik dit kan zeggen:
Met jou was ik gelukkiger, maar zonder jou ben ik ook gelukkig.