Ik voel me zo.. Stom. En in de war, ik baal echt als 20 stekkers.
Het ging ein de lijk weer echt een stuk beter met me, mede door een reading die ik had gehad van een vrouw die aura's leest etc(ik weet niet hoe je zo iemand noemt). Het is voor mij geen kwestie van erin geloven, want ik ben 3 keer in mijn leven bij haar geweest en alle 3 de keren heeft ze me echt een stuk meer balans teruggegeven(nee, geen placebo effect).

In ieder geval, bijna twee weken lang heb ik op roze wolken geleefd. Niet van de verliefdheid, maar van het besef en de blijdschap dat er nu dan echt een einde leek te komen aan al die tijd van verdriet, gemis en beïnvloeding van het dagelijks leven door m'n gevoelens en emoties, iets wat maar niet leek op te houden. Ik was zoveel vrolijker de laatste tijd, voor het eerste sinds 2,5 jaar durfde ik bijna hardop te zeggen dat ik over 'm heen was. Grappig als ik daar nu op terugkijk waren alle dingen die ik nu opnieuw me weer niet kan voorstellen, ineens heel logisch en absoluut niet raar. Andere jongens/mannen leuk vinden bijvoorbeeld, het besef van opnieuw verliefd te kunnen worden wás daar.

Het is niet dat ik totaal ben teruggedonderd, maar ik heb gewoon iets stoms gedaan. 8 maanden geleden, nadat ik definitief had besloten dat hij uit mijn leven moest verdwijnen, heb ik onder andere een nieuw nummer genomen(nieuwe mobiel gekocht dus). Zo kon hij me niet meer bereiken, verwarren en was ik af van de spanning ''misschien is hij t wel'' als m'n mobiel afging. Geen smsjes meer terug lezen, geen neiging om hem te bellen. Gewoon een onderdeel van m'n gloednieuwe start. Zo hoefde ik ook niet te denken shit hij heeft me nu al 2 maanden niet gebeld of gesmst, want dat kon hij simpelweg niet.

Nu, vraag me alsjeblieft niet waarom, heb ik hem afgelopen weekend toen ik wat op had en uit was in ''zijn'' stad, gesmst. Hij had me vanaf het moment dat ik me ineens beter voelde plots na 1,5 maand weer een mailtje gestuurd. Alsof ie 't aanvoelde. Ik had daar nuchter op gereageerd, verder niet teveel op in gegaan. T kwam er uiteindelijk op neer dat ik zaterdag naar de stad zou gaan en hij ook. Ik vroeg er verder niet naar, antwoordde niet op z'n laatste mailtje. Deed me(wonderbaarlijk)ook vrij weinig. Maar toen was ik in de stad met mijn vrienden, kwamen we 1 van zijn beste vrienden tegen. Hij besloot met ons mee te gaan, nou ja lachen en gezellig. Rond half 4 ging hij weg, hij zei dat mijn ex aan het werk was oid. Toen heb ik hem gesmst, zonder naam gewoon of hij ook naar die club kwam. Daarna weer een smsje met iets van, hee baby reageer is (daar kan hij dus al uit opmaken dat 't van mij kwam)en later nog een paar keer(anoniem, dat wel)gebeld maar hij nam niet op.

Jaa de volgende ochtend werd ik al wakker met een ohjeeeneeeeee gevoel mede omdat ik sindsdien niks heb terug gehoord. Op zich is dat nog geen wereldramp, behalve dat ik nu ongelofelijk erg baal dat hij nu toch weer m'n nummer heeft na ACHT maanden dat ik dit heb volgehouden. Gewoon het feit dat hij nu weer contact kan zoeken, zelfs als ik alles weer zou willen afsluiten. Ik ben ook degene die hier zo een punt achter heeft gezet, al was het omdat ik het niet meer aankon te zien dat hij zo aan het veranderen was. Niet omdat ik niks meer voelde, ik heb nog nooit zoveel voor iemand gevoelt als de afgelopen acht maanden.
Het is echt moeilijk uit te leggen, maar het komt er op neer dat hij de afgelopen acht maanden verschillende keren nog contact heeft gezocht. Ik wist zeker dat ik hoe dan ook weer bij 'm kon langsgaan slapen als ik dat zou willen, hij bleef me in de gaten houden via hyves en heeft nooit langer dan 2 maanden niks van zich laten horen, zelfs als ik niet reageerde. Hij heeft zelfs nog een keer gevraagd of ik meeging met hem naar een feest, als ''zijn meisje''. Een tijd geleden kwamen we elkaar tegen op een feest en hadden weer een super avond. Hij zei dat ie had gemerkt dat ik een nieuw nr had, en vroeg m'n nieuwe nr. Die heb ik toen lachend niet gegeven en het weggewuifd. Toen was ik nog bij zinnen denk ik.

Dan vorige week weer een mailtje, nog amper 2 maanden geleden die avond en nu weer niks. Ik snap er niks van, al wil ik dat hij volledig uit m'n leven verdwijnt aan de andere kant is het onbesef zo groot dat het heel moeilijk is om dit los te laten. Juist omdat ik er zo weinig van begrijp, en ook niks van wil begrijpen maar toch niet het gevoel wil hebben dat hij me ontkent. Dat ik heb toegegeven aan mijn zwakke kant en hij nu ineens daar niet op in speelt. Ik hoop dat dit vooral vermoeidheid is, en dat ik hier morgen na een lange nachtrust weer anders tegenaan kijk.

Blegh.
XX Isa