Ik wou net zeggen: ik herken mij wel in deze situatie. Al is het zo dat mijn ex-vriendin zelf op een gegeven moment, toen het niet zo goed meer ging en ik eens had laten vallen dat ik me afvroeg of het niet beter was om er een punt achter te zetten, met het voorstel kwam om apart te gaan wonen maar niet uit elkaar te gaan. Daar zag ik toen weinig heil in, waar ik me achteraf wel eens van heb afgevraagd of dat nou wel zo verstandig was. Waarschijnlijk was het dat wel, want de klap zou voor ons beiden dan vele malen minder groot geweest zijn en daardoor zouden we ook niet de inzichten gekregen hebben die we nu hebben, maar zouden we waarschijnlijk in hetzelfde soort stramien vast zijn blijven zitten.

Mijn ex-vriendin had vrij snel een nieuwe woning gevonden, dus de periode dat we nog hebben samengewoond nadat het uitging was erg kort. De tijd die er nog was, was een van ons beiden meestal niet thuis.

De redenen die je aangeeft zijn ook erg vergelijkbaar met mijn situatie: we hielden heel erg veel van elkaar, maar het werkte niet echt meer tussen ons. Hoe graag we ook wilden. Ook wij verschilden vrij veel van elkaar, maar er kwamen nog wat andere dingen bij kijken. Achteraf heb ik inzichten gekregen waarvan ik dacht: als we het nu weer zouden proberen, zou het goed kunnen gaan. Maar ik ben niet meer in de gelegenheid gesteld om het uit te proberen, want toen wilde zij niet meer.

Bereid je voor op een moeilijke tijd. Ik weet niet hoe lang jullie samen geweest zijn, maar deze situatie vond ik erg moeilijk: wel zoveel gevoel, geen echt nare dingen, maar toch niet meer bij elkaar...