Nieuw blog.
Afgelopen 6 weken stoppen nu.

Nog nooit zo resoluut nodig geweest.
Dacht ooit liefdesverdriet gehad te hebben.
Nee.. Echt niet.. DIT is echt verdriet.
Ik moet iets..
Dit gaat zo niet meer.

Ik moet het mezelf zo makkelijk mogelijk maken.
Ik moet loskomen.
Tas uitpakken.
Telefoon leeghalen. Echt leeg.
Weg foto's. Inclusief de duizenden (!) foto's van ons en onze gesprekken.
En als ik zover ben, ook de whatsap gesprekken.
Mogelijk ook snoeien op Facebook, in ieder geval het "volgen" knopje van z'n vrienden uitzetten.

Grote stappen. Resolute stappen.
Alsof ik bijna uit een vliegtuig spring.
Nooit gedaan, maar zeggen toch altijd:
Eng op de drempel.. Maar als je de stap gezet hebt en je valt.. Dan is het gedaan en heb je uiteindelijk een "kicke" gevoel.

Ik moet blijven schrijven hier.
Ik ga vandaag afscheid nemen van z'n ouders.
Slecht in staat tot.. Maar moet vandaag. Niet uitstellen.

Ik denk dat mijn gevoelens, analyses en inschattingen niet heel ver er naast zitten. Dat betekend inderdaad waarschijnlijk (intern en wellicht onbewust door daar ver van weg te blijven) chaos bij hem.

Hij heeft besloten wat hij denkt dat goed is.
Hij heeft besloten dat wij niet oud kunnen worden samen.
Ratio.
En hij denkt met zijn ratio zijn gevoelens te kunnen besturen. Kunnen oproepen. Kunnen maken.
Fout. Zit deels waarheid in.
Maar hij loopt één ding nu ver voorbij.
Dat is je gevoel, je onderbewuste.
Je hart.
Gevoelens kun je begeleiden. Maar niet totaal in beslissen.
Besturen niet. Sturen ja.

Zijn woorden.
Het is besloten. Nu ga ik verder met mijn leven.
Zijn woorden.

Enigste waar ik over ga twijfelen is: zal ik hem ergens in de aankomende tijd een mail sturen.
Er zullen mensen NEE zeggen.
Anderen een JA..
Ik wil hem helder op papier vertellen hoe ik alles ervaren heb, wat het met me doet, en uiteindelijk wat er nu gebeurd en wat dat met mij doet.

Auw.