De heftigste liefde volgt uit herkenning, de zielsliefde
De ander vormt de spiegel van jezelf en je ziel. Een spiegel die je laat zien wat je zelf mist en wat die de ander wel heeft en leidt tot bewondering van de ander en verlangen naar de ander.
Houden van de ander is dus meteen houden van jezelf
Volledig accepteren en omarmen van de ander is dan ook
jezelf accepteren en jezelf omarmen.
Goed zorgen voor de ander voelt als goed zorgen voor jezelf.

Afgestoten worden door de ander en dan afstand moeten nemen van de ander voelt dan als verwijdering van jezelf, als contact kwijtraken met jezelf en je ziel. Het probreren de gevoelens voor de ander kwijt te raken, voelt als gevoelens voor jezelf opgeven.

Maar moeten we de liefde voor de ander opgeven en onszelf opgeven. Mag de liefde niet gewoon blijven bestaan ? Deze liefde kan alleen blijven bestaan bij de gedachte dat er geen hoop of verlangen aan gekoppeld is van fysiek contact en aanwezigheid van de ander. We hebben het dan over onvoorwaardelijke liefde voor de ander, maar ook voor onszelf.

Angst is de vijand van deze liefde. Angst dat als de ander fysiek niet in de nabijheid is, wij geen controle hebben over de ander en de relatie, de liefde verloren raakt. Uit het oog uit het hart...Deze angst zit diep geworteld in onze jeugd. En ook ons verlangen naar fysiek intiem en sexueel contact als volwassenen. Een verlangen dat helaas niet ingevuld kan worden met het concept van onvoorwaardelijke liefde.
Alle spirituele denkers ten spijt.

Als je grote liefde met een ander zoent, gelukkig is en in bed duikt en geniet, en niet met jou, doet dat gewoon vreselijk pijn. Dat is de realiteit van het bestaan.

Het enige wat helpt is je te realiseren dat het zo gelopen is als dat heeft moeten zijn. Dat wij allemaal denken vrije keuzes te hebben, wat uiteindelijk nuet de realiteit is. Hoe groot is bijvoorbeeld de keuze van de ander om op jou verliefd te worden. Kun jij ervoor kiezen om op iemand verliefd te worden ?

En terug is de angst van geen controle te hebben, speelbal van het lot te zijn.

Uiteindelijk komt het erop aan het leven te accepteren zoals het zich aandient, zowel met zijn gelukkige momenten en ook met zijn pijnlijke tijden. Te accepteren dat je geen controle hebt en onmachtig bent. En dat heet loslaten.

De ander loslaten betekent accepteren dat je onmachtig bent de ander, en het geluk samen met de ander, vast te houden

Bij dat loslaten hoort ook het vetrouwen hebben dat het geluk met een ander zich in de toekomst weer aandient.

En de ander loslaten en angst door vertrouwen te vervangen, is de grootste en moeilijkste opgave die mij te doen staat.
De moeilijkste in mijn leven.