zoals ik bij velen lees heeft iedereen zo z'n goede voornemens. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk om me er aan te houden. Ik heb P vandaag gezien. Hij heeft al een poosje met het meisje waar hij me mee bedrogen heeft. En mij voor verlaten heeft na een relatie van 6 jaar. Het stomme is dat we eigenlijk beiden niet verder kunnen met ons eigen leven. Hij zoekt nog steeds kontakt met mij, meer dan vriendschappelijk. Andersom kan ik hem ook helemaal niet loslaten ondanks wat ie me eigenlijk geflikt heeft! Het is een lastige situatie waarin ik het heel moeilijk heb. J (zijn nieuwe vriendin) verbied min of meer het kontakt dat we nog hebben. Logisch in mijn ogen, andersom zou dat net zo zijn. Maar P wil dat niet en ik weet ook zeker dat hij dat niet eens kan. Ik weet dat het uiteindelijk beter zou zijn, voor mij en voor hem. Maar ergens is er de angst voor het onbekende. Ze weet niet hoe ver ons kontakt gaat. Ik weet zeker dat als ze dat wel zou weten dat ze dan gelijk zou kappen met P. Stiekem wil ik haar dat wel vertellen omdat het gewoon oneerlijk is, maar ik ben zo bang dat ik hem dan ook nog eens helemaal kwijt raak! Het is allemaal zo ontzettend dubbel. Waarom zegt hij dat hij nog steeds van me houd, waarom voelt het nog zo goed als we samen zijn? Gister vertelde hij me dat hij ruzie heeft gehad met J. Om mij. Hij zei tegen me op msn dat hij het nu echt gehad had met J. Maar vanavond, als ik hem er naar vraag doet hij gelijk zo afstandelijk. Wil hij er niet over praten. Weet hij nog niet wat hij wil. Het is al een half jaar zo! Hij weet het niet, kan niet kiezen. Moet ik het erbij laten zitten en doorgaan of moet ik er voor blijven vechten. Het lijkt wel een obsessie voor me. Geen seconde van de dag gaat voorbij zonder dat ik aan hem denk. Ben helemaal blij als hij me belt. Als ik een sms krijg hoop ik dat het p is. Zo niet ben ik eigenlijk teleurgesteld. Het is te gek voor woorden. En het stomme is dat ik het ook gewoon weet dat het niet klopt, maar dat het me niet lukt om er mee te stoppen.
Nu hij net weg is gegaan heb ik alweer de neiging om hem te bellen en hem te controleren. Hij zei tegen me dat hij naar een vriend ging, maar ik vraag het me af. Hij zou nog langs J gaan om geld door de brievenbus te gooien, dat heeft ze hem gegeven voor een weekje weg met zijn zus en zwager. Ze zouden samen met hun daarheen gaan en J heeft hun geld gegeven, dat wil ze nu terug omdat ze het gehad heeft met hem. Maar morgen zien ze elkaar alweer, ze hebben in hun zaak een nieuwjaarsborrel en j komt ook, maar als ze het gehad heeft met hem waarom komt ze dan naar de zaak om een nieuwjaarsborrel te drinken? Het spookt allemaal door mijn hoofd. Ik weet het allemaal niet meer, ik dwing mezelf maar om hem nu niet te gaan bellen want ik weet zeker dat hij niet opneemt en misschien wel zijn telefoon heeft uitstaan. Dan slaap ik nauwelijks en word ik helemaal gestresst van het feit dat ik niks hoor van hem. Hij is het me niet verschuldigd maar toch ook weer wel, zo voelt het tenminste voor mij. Eigenlijk is het zo, hij heeft een vriendin, maar is ook nog mijn vriend, ik moet hem dus delen en hij eet van twee walletjes. Dat kan niet waar zijn maar helaas speel ik het spelletje ook nog eens 'vrolijk' mee..
Heeft iemand dit ook wel eens meegemaakt? Of zit iemand in een soort gelijke situatie?