Nu bijna drie maanden gedaan. Constant up en down. Ik ben de laatste tijd weer zo boos op haar he. Ik kan het gevoel niet ontkennen. Ik zou ze gewoon een hoop willen gaan verwijten van hoe belachelijk ze nu weer met de jeugdbeweging zich engageert, terwijl zij degene was die tijdens onze relatie het meeste liep te zeuren dat het haar allemaal zo niet meer boeide. bwargh. ze maakt me kotsmisselijk en ik weet echt niet hoe het komt dat ik niet gewoon afstandelijk en koel tegenover der kan staan. Hoe erg ik ook probeer, ik blijf boos en geirriteerd wanneer ik voor de zoveelste keer die hypocriete trut in haar tegenkom. Ik mijd haar zoveel mogelijk, ben zelfs uit de jeugdbeweging gestapt maar soms is het onvermijdelijk. Ze zoekt namelijk dezelfde vriendenkring als mij op, wat begrijpelijk is. Heb haar dit ook al gezegd, met als antwoord: "wat wil je dan dat ik doe? Wat wil je horen? Ik moet me toch niet aanpassen voor jou." En gelijk heeft ze, maar ik zit er wel mee. En ik weet zelf niet wat ik nog wil horen of zien van haar. Gewoon niets, dat ze oprot. Dan ben ik er vanaf. Maar dat is niet de oplossing, ik moet ze een plaats kunnen geven. Maar ja, waar? Wanneer?
Zielig, echt zielig hoe ik bezig ben. Ik ben net diegene die een confrontatie niet uit de weg zou gaan, maar bij haar nu net wel. Ik ben bang dat ik ga exploderen en zoveel gif spugen, dat ze zelf te diep gekwetst wordt door mijn waarheid die ze dan onder ogen krijgt. Plus, ze weet zoveel persoonlijk van m'n verleden als kind, wat ga ik als weerwoord krijgen? Wat moet ik doen, ik word echt gek er van. Vandaag of morgen ontploft de bom, en dat verdienen zowel zij als ik alsnog niet.