Oh wat rot voor je ik worstel met net zo'n probleem en om het verstand te laten winnen van je gevoel is zo zwaar zullen wel het vandaag toch allebei doen? Ik weet hoe laatj ik hem tegen kan komen, we zwaaien niet eens meer naar elkaar maar toch wil ik hem zo graag ff zien en moet alles uit de kast halen om thuis te blijven en dit 3x per dag Ik mis hem zo vreselijk!!!

Hele normale gedachten, denk ik.. En het is ook vreselijk moeilijk om niets te ondernemen. Zelfs als je weet dat het nooit meer wat wordt, is het vechten tegen dat gevoel van contact willen maken. Beter veroordeel je jezelf niet dat je iets hebt gestuurd. Misschien zal juist de stilte die volgt je iets minder hoop geven. Ik heb mezelf een keer in een paniekaanval laten gaan en iets gestuurd. God, wat was ik boos op mezelf! Zijn reactie, uren later, zette me teug op aarde: het is echt over! Denk dat je maar moet accepteren dat je je zo voelt. Maar wees niet boos op jezelf. Je moet wel over een ijzeren zelfdiscipline beschikken om tegen dat gevoel van iets willen sturen te kunnen vechten. Tegenwoordig (het helpt niet altijd) probeer ik te denken dat het echt afkicken is. Dus als ik dolgraag iets wil sturen, probeer ik te denken: 'Hoe langer je niets stuurt, hoe meer je afkickt en hoe minder de neiging zal worden.' Wellicht stuur ik ooit wel nog iets.. Pff is zo zwaar allemaal he...

Lief Mupje,

Ik vraag mij af of er een goed of fout is in dit soort gevallen. Je hoort men wel eens zeggen dat als je echt van iemand houd, je degene los kan laten als degene dit van je vraagt. Hier geloof ik zelf niet helemaal in, al heb ik mijzelf dat toentertijd wel ingeprent om hem met rust te laten. Vaak heb ik mij ook bedacht dat als het echte liefde is, je altijd weer bij elkaar terug komt. Deze gedachte gaf mij vaak rust. Daarnaast speelde er allerlei scenario's rond in mijn hoofd en vragen over het hoe en waarom.
Dat jij antwoord wil hebben op het hoe en waarom lijkt mij niet meer dan logisch. Jullie hebben een korte maar intense tijd met elkaar beleefd. Wellicht wil hij nu uitzoeken of jij geen uitvlucht bent voor zijn mislukte huwelijk, maar ook dit is weer zo'n scenario. Om echte antwoorden te krijgen is het daarom niet gek dat je de verleiding niet hebt kunnen weerstaan om hem te mailen. Nu dient er zich een ander probleem aan, je ziet niet hoe hij op je mail reageert. Je vraagt je af: Hij heeft hij hem wel gelezen? Verklaart hij mij voor gek? Lacht hij mij uit? Of heb ik hem geraakt? Moet hij erover nadenken? Zou hij mij terug mailen? Enzovoort.
Waarschijnlijk kijk jij je mail nu tot vervelends aan toe na op een teken van hem. Je poogt zelfs een beetje je inbox te hypnotiseren. Je hebt jezelf nu afhankelijk gemaakt van je mailbox. Dat is niet prettig, daar weet ik alles van!

Maar meid maak jezelf niet te druk over wat je wel en niet moet doen. Ieder zijn situatie is gelijkend maar toch altijd weer anders en complex.
Eén tip wil ik je wel meegeven en dat is : verstik hem niet! Hoe moeilijk dit ook is. Met hem te verstikken loop je het risico dat hij uiteindelijk zich zal berusten in zijn beslissing.

Ik wens je veel wijsheid toe en stuur het dan ook virtueel naar je toe!

Hoi Mupje,

Ik herken me zo in je verhaal. Ben ook hoogsensitief en moet ook afstand nemen van de man van wie ik hou. Dat je je anderhalve week hebt volgehouden om niets te sturen vind ik ongelooflijk sterk. Mijn persoonlijk record is amper 3 dagen.

Je hebt gezegd wat op je hart lag aan iemand die je graag ziet. Daar is niets mis mee. Het is jouw waarheid. Ondertussen blijf je niet stilstaan, ga je vooruit, zonder hem. Je doet het goed!

En wanneer je zegt dat hij met zijn hoofd denkt terwijl jij in zijn hart kijkt. Zo herkenbaar! Iemand heeft me ooit gezegd dat ik mij niet moest blind staren op wat KON zijn, maar dat ik ook moest beseffen wat IS. En wat is is dat hij niet hetzelfde wil dan ik. Punt. Hoe goed het ook was, hoe mooi het ook zou kunnen zijn.... het IS niet. Bij jou is dat ook zo. Hij wou, misschien wil hij ooit opnieuw, maar nu... wil hij niet. Eenmaal je dat aanvaardt kan je beginnen helen. Zolang je je vastbijt in het verleden of de toekomst zit je op een dwaalspoor. Zucht. Frustrerend.... Maar waar.

En dat je contact wil, bevestiging, uitleg, dat begrijp ik. Het maakt deel uit van je verwerkingsproces. Je wil heel de pijn onder ogen komen. Niet meer en niet minder. Een uitleg kan je daarmee helpen. Tot je een andere challenge vindt waardoor deze wegebt.

Allebei hoogsensitief zijn kan hemels zijn. Of hels. We zitten momenteel in een dip, maar het komt goed. Net omdat we ook intens kunnen genieten van de mooie zonsopgang, van een heerlijke massage of van lekker eten.

Je doet het goed Mupje. Echt waar. Je blijft dicht bij je waarheid, ziet je verdriet onder ogen en respecteert zijn beslissing. Chapeau!

Ik stel voor dat we allebei tot in het weekend proberen te leven in het Nu. Met de wetenschap dat we niet alleen zijn. En dat we ook hier kunnen doorgeraken.

Oh en nog een weetje: de grootste fout die brilliante mensen vaak maken is onderschatten hoe veel kan veranderen in de toekomst.... Spannend.

Liefs

Splash

ik wil het liefst je pijn en problemen oplossen, aard van t beestje... helaas moet je hierdoor... das zo hard om te zeggen maar het schijnt de enige manier te zijn. Ik vind het net als jij fijn om hier verhaal kwijt te kunnen, een stukje herkenning begrip, erg prettig!
Sterkte veel liefs