Vandaag met de zoon naar het strand geweest. We hadden haar ook meegevraagd, maar ze voelde zich ziek. Tot daar toe. De zoon heeft zich goed geamuseerd in het water en toen we weer thuis kwamen ging ik aardappelen schillen en hij ze tot frieten snijden. Ze was heel hulpzaam daarbij en alles verliep super gemoedelijk. We hebben mekaar zelfs omhelst. En toen was het etenstijd.

Toen de zoon gedaan had met eten, ging hij wat TV kijken, terwijl wij nog wat doorgingen met praten over hoe we het co-ouderschap gingen doorvoeren. Mijn ideeën daaromtrent waren blijkbaar niet wat ze wou horen, haar gedrag draaide 180 graden en plots schoot haar vuist over tafel tegen m'n neus. Niet hard genoeg om blauw of gebroken te zijn, maar toch genoeg om redelijk pijn te doen. Toen ze dat nog eens wou herhalen heb ik haar pols gepakt en in een klem gedraaid (zonder daarbij te forceren). Fysisch geweld! Dit is iets wat ik nooit had verwacht, iets waar ik zelf nog nooit mee begonnen ben - over het algemeen loop ik eerder weg van een gevecht, want fysisch geweld lokt enkel meer fysisch geweld uit.

Ik kan het nog steeds niet geloven. Dit is echt wel mijn vrouw niet meer. Zo'n vuist tegen je gezicht krijgen zorgt er wel voor dat je ogen open gaan. Is het schizofrenie? Is het een depressie of een mid-life crisis? Ik heb er geen idee van, maar dit is mijn vrouw niet meer. Dit is een heks of monster in het lichaam van m'n vrouw. Maar aangezien die geen hulp wil gaan zoeken en er misschien enkel uitkomt als ik in de buurt ben, zie ik niet hoe ik van die heks af geraak.

Het ergste is dat we hier nog maanden gaan moeten samenwonen (althans onder hetzelfde dak, dezelfde keuken, eetkamer, ...) en dat wordt stilaan gewoon onhoudbaar. Ik heb de indruk dat ze met dit soort akties wil uitlokken dat ik haar zou verwonden, zodat ze bij de scheiding daarmee dan haar zin zou kunnen krijgen. Gelukkig heb ik nooit een hand naar haar uitgestoken en ben ik ook niet meteen geneigd om terug te slaan (enkel om te verdedigen), maar als dit maanden zou doorgaan, ga ik dan nooit m'n zelfbeheersing verliezen? Maar wat kan ik doen? Ik kan haar niet aan de deur zetten en zelf m'n eigen woning verlaten, zie ik ook niet zitten ...

Dit is nu geen ldvd meer, nu is het echt een tragisch drama aan 't worden. Het hoort hier dan misschien ook niet meer thuis, maar ik ben nu eenmaal hier m'n blog begonnen en ik wil zeker ook dit deel documenteren, moest het ooit nodig zijn ...

Slaap zacht! Zelf voel ik me niet meer echt op m'n gemak nu ik besef dat ze al zover is dat ze me een vuistslag op m'n neus kan geven. Wat is het volgende? Een messteek? Voor de ogen van onze zoon? Die ze trouwens zodanig heeft gebrainwashed dat hij toch altijd haar gelijk geeft ... Hoe dan ook, ik ben moe. Als ze me neersteekt, dat ze het dan goed doet, zodat ik van al deze miserie af ben ... Slaap zacht.