Lieve Nel, beste buddy,

Je laatste zin: ………. Tja wat is nu erger?

Je hebt het goed verwoord, het rouwproces na het overlijden van een geliefde is vrijwel identiek aan het verlies van een geliefde door een scheiding, genaamd “liefdesverdriet”.

Mijn gedachten erover.

In het eerste geval verdwijnt de persoon + de relatie met die persoon voorgoed uit je leven en dat is een compleet “irreversibel” proces. Voor altijd over en uit! In het tweede geval is het een einde aan de relatie en blijft de ex geliefde in leven. Het voordeel in het laatste geval is, dat het een potentieel “reversibel” proces is.

Door het in leven blijven van de ex geliefde blijft er een theoretische kans bestaan op “hereniging”. Op deze site heb ik toch een paar berichten gelezen dat relaties zijn verbroken door terugkeer naar de ex. De zogenaamde spijtoptanten.

Jij schreef ook: ……“want je geliefde leeft nog, is er nog, bij wie? NIET/NOOIT MEER BIJ JOU. Tja wat is nu erger?”…………

Tja, ………. als je de rest van je leven blijft hangen in een vastgelopen rouwproces en blijft kniezen, ja dan is dat erg, heel erg! Je kunt een ander nou eenmaal niet BEZITTEN. Nel, je moet leren hem los te laten, met of zonder therapie. Het gros van de exen gaat door met het (toch al korte) leven en vindt andere partners.

Ik heb liever een levende ex dan een "dooie" ex, ik kan berusten in de mooie tijd die ik heb gehad. Tel je zegeningen!

Bovendien gun ik ze (als iedereen) het leven, ook zonder mij mogen ze gelukkig zijn. Kwestie van indifferent zijn. Niet liefhebben en ook niet haten.

Maar wie weet staat ‘ie een keer bij je voor de deur…….omdat hij nog leeft!

Oude liefdes
Blijven altijd bloeden
Oude liefdes
Gaan nooit uit je kop
Oude liefdes
Steken, steken, steken
Oude liefdes
Bloeien soms weer op ................

NN?

Misschien moet je net doen als in het onderstaande gedichtje van Toon Hermans wordt gesuggereerd. (Hij/zij maakt niet uit.)

Geluk

Hij zocht het geluk, het grote “het”
hij zocht, maar vond het niet
en vele malen stond hij met
een kluitje in het riet
hij zocht het geluk in het dal, aan de top
maar werd het zoeken moe
eerst toen hij zei: ik geef het op
toen kwam het naar hem toe.

Groet van Quasi.

Ik kan daar een antwoord opgeven. Ik ben mijn man een aantal jaren geleden plotseling verloren. Is onder mijn ogen gestorven. Niks geen afscheid, niks geen ziekbed. Gewoon in 1 klap weg en daar bleef ik achter met een dochtertje van 7 jaar. Ik heb het echt ontzettend moeilijk gehad met dat proces. Ik weet nog wel toen hij net overleden was dat ik riep, waren we maar gescheiden!!! dan was ie er ieder geval nog. Maar nu na jaren kijk ik eigenlijk alleen maar terug op een goed huwelijk en heb goeie herinneringen aan hem. Nu verkeer ik in een hele andere fase, mijn vriend weet niet of ie nog wel weer doorgaan etc. en we hebben nu even wat afstand genomen van elkaar. Nou ik moet je eerlijk zeggen, ik denk als hij zometeen zal besluiten om met onze relatie te stoppen ik dat veel erger zal vinden, omdat hij dan nog ergens rond loopt en ik dan alleen maar ga zitten piekeren en denken van waar zal hij zijn en wat zou hij aan het doen zijn en stel dat ie straks een ander krijgt pffff. Ja dit is ook een rouwproces waar ik doorheen ga maar het voelt toch anders. (Heel stiekem denk ik dan wel eens "was hij maar dood") Ik weet dat ik dat natuurlijk nooit mag denken en zeggen maar ik denk nu soms weleens precies andersom. Ik hoop dat ik niemand krenk met deze laatste zin want dat gun je natuurlijk niemand, maar ik probeer alleen even duidelijk te maken hoe het zo verschillend kan zijn die 2 processen.

Groetjes