Het ene moment lijkt alles redelijk ok, zoals nu, maar het andere, zoals afgelopen weekend, is één grote hel. Ondertussen probeer ik wat tabak te maken van de brij. Nog anderhalve week....

Gisterochtend heb ik een mailtje gestuurd met de vraag of 4 weken nadenken ook betekent, 4 weken geen contact. Een heel net mailtje, zonder enig verwijt. Maar je raadt het al, tot nu toe geen enkele reactie. Ik ga er maar vanuit dat dat een 'ja' is. En ik vraag me tegelijkertijd af, is het nou zó moeilijk om even terug te sturen: ik wil geen contact. Heb mijn broertje het mailtje voorgelezen. Die vond het ook een heel net mailtje, maar zei ook dat uit alles sprak dat ik hem terug wilde. En hij zou dat als druk hebben ervaren als hij in die situatie zat. Oei, dat ging bij mij er even niet in. Snapte ik niet. Want, zo beaamde mijn broertje weer, het was inderdaad een net mailtje, zonder verwijten en heel vrij opgesteld. Toch zou hij het als druk hebben ervaren... Hmmm.... Waarschijnlijk die kerel van me ook dan. Die heeft er sowieso een handje van om soms niets terug te zeggen. Gewoon naast je op de bank. We hebben daar al veel ruzie om gehad, wat alleen minder is geworden toen ik erachter kwam dat hij dat bij andere mensen ook doet, gewoon geen antwoord geven. Mijn broertje vond dat normaal ook. Hij had zelf al veel ruzie gehad met zijn vriendin over het niet beantwoorden van smsjes. Hij zegt dat hij dan 'ruimte' nodig heeft. Die heb ik ook al regelmatig gehoord ja, van mijn kerel. 'Ik heb ruimte nodig', om vervolgens van mij naar zijn vader te rijden, waar hij nog steeds geen erg gemakkelijke relatie mee heeft. Dus ruimte nodig betekent eigenlijk: ik ben even zat van jou. ZEG dat dan! Of ben ik dan onbehoorlijk? Zowel broertje als vriendje vinden dat er rekening gehouden moet worden met hun behoeftes, maar willen beide niet horen wat hun gedrag voor invloed heeft op de ander. Vriendje wéét bijvoorbeeld dat ik pijnpunt heb over genegeerd worden.

En dan begint dus bij mij het grote vraagstuk. Hoe moet dat nu bij tegenstrijdige behoeftes? Ik wil bijna alles voor vriendje doen, maar als er helemaal niets terugkomt, of te weinig, dan is dat wel lastig vol te houden.

In mijn eentje is het geen probleem. Ben een paar keer de wereld rond geweest, alleen met mijn rugzak. Vaak met alleen een enkele reis ergens heen. Maar hoe zelfstandig en onafhankelijk ik dan ook ben, in een relatie gaat het fout. Ik vind mijzelf terug als een zielig hoopje mens, dat smeekt om niet alweer verlaten te worden. Verdomd afhankelijk van aandacht en bevestiging van die ander. Niet dat dat aan de lopende band moet. Maar als ik van iemand houd, gek ben op iemand, dan wil ik graag samen zijn. Niet vol continu, maar 1 nachtje per week vind ik wel wat karig, zeker als je allebei de tijd hebt. Wat is anders het nut van een relatie?? Dan hoef je je toch niet aan iemand te binden? Hersenspinsels, waarschijnlijk om een diepe eenzaamheid te verbloemen? Een eenzaamheid die zich vooral laat zien binnen de bescherming van een relatie? Ik weet het niet. Ik vind het uitermate verwarrend en vermoeiend.

Ik voel me momenteel weer sterk, kerel is ergens op afstand in mijn bewustzijn, alsof het me niet zoveel kan schelen, of omdat ik vertrouwen heb dat het met mij, (of met ons) wel goed komt? Ik vraag me dat af, omdat ik ergens bang ben dat het gevoel van kracht ook schone schijn is. Was het niet nog maar 3 dagen geleden, wát, gisteravond nog, dat ik tekeer ging alsof de wereld vergaat? Dat ik mijn lief beschuldigde van desinteresse in mij omdat hij niet eens de moeite wilde nemen om mij even te laten weten wat hij nou eigenlijk wil qua contact? Dat ik vond dat er ook wel eens een keer rekening met mij gehouden mocht worden. Ik zo intens diep verdrietig was. Is deze 'kracht' niet een gezonde overleving voor dat verdriet wat blijkbaar in me is? Of is het andersom? Is dit mijn natuurlijke toestand, mijn volwassen ik, die situaties kan relativeren (als hij straks zegt mij niet meer te willen, wel, hij is niet de enige man in de wereld, er komt vast wel weer iemand op mijn pad) en zijn die vreselijke momenten van pijn, die zo heftig zijn, dat ik tot nu toe nog geen therapeut heb gevonden die daar mee om kan gaan, zodat nog steeds niemand me heeft kunnen leren hoe ik daar mee om moet gaan, misschien gewoon momenten van ellende die de revue passeren? Toch verschijnen die telkens weer op mijn levensscherm. Met name in relaties, en zeker ook als ik alleen ben betreffende relaties. Om gillend gek te worden. Tegelijkertijd voel ik mij als mens een last, gehandicapt. Was ik in elk nieuw contact bang dat men er achter zou komen hoe vreselijk ik eigenlijk ben. Want die pijn is niet mooi, en de uitwassen ervan zeker niet altijd prettig. Door mijn ventje, degene die nu over ons aan het nadenken is, heb ik geleerd mezelf een beetje te accepteren met die pijn. Een beetje voor mijzelf te kunnen zorgen hierin. Waardoor ik niet meer de diep verstopte overtuiging heb een monster te zijn met mijn gevoeligheid. Gisteren, toen mijn emoties in het gesprek met mijn broertje weer zo heftig waren en mijn pijn zo diep, hoorde ik in zijn reacties opeens mijn vader praten. Ik zei dat ook, en doordat ik daarom moest lachen, werd het weer hanteerbaar. Hij zei, het is dan teveel voor mij. Ik begreep dat, want dat herken ik ook wel eens bij mezelf. Dat ik de emotie van een ander probeer te sturen, omdat het eigenlijk te veel is voor mij. Ik heb mij voorgenomen voortaan gewoon te zeggen dat het teveel is voor mij. Mede omdat ik weet dat ik dat zelf ook liever heb. Mijn broertje herkende helaas mijn kant ook, dat je nergens terecht kan met je gevoel. Of dat het daar nergens veilig genoeg voor voelt? Sommige mensen lijken van dit probleem namelijk geen last te hebben en spuien hun emoties zonder gêne, ongeacht wat iemand daar van vindt, lijkt het.

En mijn man? Ik ben aan het nadenken of dat betekent 'ik wil niet zonder je' ook betekent 'ik wil met je'. Want vanuit deze krachtige toestand moet ik zeggen dat ik al zijn 'drama', en onvermogens om uberhaupt nog iets te zeggen, wel erg lastig vind. Vraag is, of ik, door dat af te wijzen, net zo hard mijn eigen gevoeligheid afwijs, die soms minstens zo lastig is. Mijn voordeel lijkt echter dat ik een vrijere, meer bubbly persoonlijkheid heb. Ben over het algemeen vriendelijk (kerel ook hoor) en maak gemakkelijk contact. Echter, als ik mij in het nauw gedreven voel of onheus bejegend... dan zeer de neiging om dingen negatief op te vatten, ook als ze niet zo bedoeld zijn. Ook geen fijne eigenschap om mee samen te leven. Gelukkig kan ik tegenwoordig, als de emotie (eindelijk) weer weg is daar wel genuanceerd over praten. Maar soms heeft die emotie dan al voor zoveel onbegrip aan de andere kant geleid, dat men toch wat angstvallig blijft voor mij. En dat terwijl ik alleen maar erg bang ben. Onhandige bende soms, dat mens zijn...