Oke, ik ga mijn bijna-actie maar opschrijven hier. Misschien gaat het gevoel en de neiging dan weg, dat is al eerder gelukt door het van me af te schrijven. Redelijk veel goede dingen gedaan deze week. Dingen die me blij maken. Vandaag eindelijk een afspraak op school gehad en dat heeft me een beetje motivatie gegeven om aan afstuderen te werken. Minimaal, maar ik mag al blij zijn met de kleine beetjes. Eenmaal thuis voelde ik me zo down. Keihard de muziek aangezet (sorry buren), maar dat is tevens ook tricky. Hij en ik deelde onze passie voor muziek. Muziek doet dus pijn, het blijft snijden door mijn hart. Afgelopen weekend een lading nieuwe downloads gekregen. Waar ik van geniet, maar zoals gezegd ook verdriet van ervaar. Ik ontdekte tussen de downloads een hele vette mix. We deelden altijd nieuw ontdekte muziek. Die neiging zit er nog steeds bij mij. Ineens kreeg ik het 'geniale' idee een anoniem emailadres aan te maken, en hem via dat adres de mix te mailen. Hoeveel moeite kan je doen? Veel! Nieuw adres aangemaakt en met veel moeite zijn mailadres opgeduikeld. Toen ik alles zo'n beetje klaar had, bleek de plaat te groot te zijn om 'zomaar' te mailen, ik moest er iets anders voor doen, iets met google-gmail achtige blabla, doet er ook niet toe. Of ja, eigenlijk wel! Want toen dacht ik: WAAR BEN JE MEE BEZIG!!??? Snel alles afgesloten. Ook omdat mijn eten stond aan te branden (lekker moment dus ook voor deze impulsieve actie). De waterlanders kwamen al snel want:

- Waarom wil ik dit nog? Waarom wil ik hem die plaat sturen?
* Ik heb er geen antwoord op gevonden.

Verder:
- Hij kan er niet achter komen dat ik het ben.
- Ik kan niet voor lul staan want hij kan onmogelijk weten dat ik die plaat stuur.
- Misschien denkt hij dat het spam is en opent hij het niet eens.
- Misschien reageert hij erop. Dan zou ik niet terug reageren.
- Misschien kan ik nu elke keer dat ik een nieuwe plaat ontdek, deze op deze manier met hem delen.

WAAROM WIL IK DIT NOG??? WHY?!!

Ook:
- Als ik dit doe, ga ik toch checken of hij gereageerd heeft.
- Als ik dit doe, blijf ik er toch mee bezig.
- Maar ik blijf er nu ook mee bezig en elke plaat doet pijn, misschien kan ik het zo verlichten.
- Misschien maak ik mezelf maar wat wijs met die vorige verlichting-gedachte.

Het is echt geen verstandig idee van mij he, om dit te doen? Toch? Toch?

End of the story:
Ik schrijf deze blog in de hoop dat ik het niet doe en de neiging zo afneemt want o o als Zaza iets in haar hoofd heeft...

End of the story 2:
Hoe verdrietig eigenlijk dat ik hier mee bezig ben op een mooie dag terwijl ik trots mag zijn op mezelf vanwege afspraak school.

Wat nu dan? Traantjes weer laten vloeien en weer verder gaan met de orde van de dag?