door mijn verdriet heen probeer ik steeds maar wat te relativeren. Ik probeer de dingen te zien zoals ze zijn. Ik mis mijn ex, maar ik weet tegelijk ook: dit komt nooit meer goed. Hij heeft me teveel gekwests, en teveel vernederd, en voorgelogen. Dat is gewoon de keiharde waarheid, ik vraag me vaak af, hoe zou ik ooit nog gelukkig met hem moeten worden, nu ik weet wat ik nu allemaal weet over hem, hoe hij werkelijk is. Nee dat zou niet kunnen. Daarom is er voor mij ook maar 1 weggetje te gaan: mijn eigen. En al is er nog steeds oorlog tussen mijn gevoel en verstand, uiteindelijk is er toch alleen maar die ene eenzame weg te gaan. Als ik het nu wel of niet wil, er is gewoon simpel weg geen ander weggetje te belopen, daarom moet ik erdoor heen, heel voorzichtig probeer ik stappen in de juiste richting te lopen, maar oh wat is dat moeilijk zeg. En ik hoop dat als ik hier ooit klaar mee ben, met mijn verdriet, dat ik het een plekje kan geven. Dat ik misschien nog aan de mooie herinneringen een glimlach kan voltrekken. Soms vraag ik me af, zou de pijn die hij mij aangedaan heeft, ooit bij hem terug komen? Misschien dat hij dan nog eens aan me denkt...
Bedankt lieve mensen voor de steun de laatste tijd, ik heb niet altijd op alles terug gereageerd, maar wel alle adviezen in me opgenomen.
Heel erg bedankt, ik zal me nog vaak bevinden op deze site, want ben er nog lang niet!
Liefs missy