het is een pijnlijke manier om je zelf te leren kennen, en bij de volgende relatie dat voorgaande "leermoment" toe te passen, helaas heb je geen grip op als de "fout" bij de ander ligt..dat blijft een probleem

ik moet eigenlijk leren voor tentamen morgen maar schiet zo niet op

en als je er wel wat van geleerd heb dan is het al te laat, en dan hoop je stiekem door "vrienden te blijven" dat je een tweede kans krijgt om die fout niet meer te doen. helaas gaat dit iig voor mij niet op

Wat ik ervan heb geleerd, ik heb nu tijd zat om erover na te denken, is dat ik mezelf nooit meer zo ontzettend wil verliezen in iets of iemand. Dan bedoel ik niet dat ik m'n hart niet meer zal openstellen maar ik zal proberen om vooral helemaal mezelf te blijven en naar m'n gevoel te luisteren. Mocht er iets niet goed voelen, kies ik (weer) voor mezelf. Ergens heb ik nu het gevoel, eigenlijk weet ik het ook wel, dat ik mezelf heb 'aangepast' de laatste 2 maanden. Ben daar zo boos over op mezelf. Hij wees me af en ik ging zitten wachten tot hij weer tijd/zin had in mij. Ik weet nu dat ik dat nooit meer wil. Vreselijk!

Daar baal ik ook van, vertrouwen is bij mij ook zo belangrijk, ik was al zo onzeker in vriendschappen omdat een goeie vriendin van mij ooit
mij zo verraden heeft. Mijn vriend (kan ex nog niet over mijn lippen krijgen)wist dat ik eerlijkheid en vertrouwen hoog in het vaandel had staan en dat nou juist hij mij zo heeft behandeld dat ik nu echt even niemand kan vertrouwen ook mezelf even niet dat doet zeer.

Ik ga zaterdagavond stappen maar ben ook bang om dit te doen omdat ik mezelf waarschijnlijk krampachtig happy ga opstellen. Afijn ik heb niet echt het idee dat het goed komt omdat ik mijn vorige relatie zelf had uitgemaakt dus dat is toch anders. Daarbij had ik dat single zijn al afgesloten. We waren immers al bezig met kinderen en huis kopen. Hij wilde al heel lang aan kinderen beginnen.
Hopelijk krijg ik ongelijk, maar ik ken mezelf ik heb bij 1 ex een jaar lang verdriet gehad.