nadat mijn vriend plotseling was overleden en ik hem al kende ontstond er een relatie.Na een aantal maande verbrak hij het omdat hij moeilijk kon omgaan met een vriendin die veel verdriet had naast dat ze verliefd was. Toen was hioj aan de medicatie. Na een aantal maanden wilde ik het afsluiten en heb hem opgezocht om het uit te praten en verder te gaan met mn leven. Dit gebeurde niet. Ik vielweer als een blok voor hem.
En we kregen weer een relatie.
Voorzichtig van mijn kant. En hebben nog een aantal gesprekken gehad met een psycholoog omdat we allebei nogal een rugzak hadden. In het voorjaar van 2015 werd ik ernstig ziek en was 3 maanden uit de running.Nad ie tijd heb ik zn 50e verjaardag georganiseerd. Toen begon hij ineens over het feit dat we toch wel een afstandsrelatie hadden en waarom we nog steedsniet samenwoonden. Im zei ik dan alles achter moest laten. En liever eerst een lange stabiele tijd te hebben en daarna de keuze te maken.
Hij werd daarna in mei weer ernstig depressief. Zodanig dat we bij de crisisdienst terecht kwamen en hij intensief werd begeleid.Na 5 maanden was er eindelijk licht aan de horizon.Want ik vond het erg zwaar hem te verzorgen hierin.
Heerlijk vond ik dat. Eindelijk weer wat leuke dingen doen. Na ongeveer 3 weken eruit zijn ging hij met een aantal vrienden(die ik tijdens zijn depressie niet heb gezien) een weekendje weg. Toen hij weer terugkwam belde hij me met een ijskoud telefoontje dat de relatie over was.HUH!!!! En hij was ook al aan het daten met een ander kwam ik achter.
Ik kan je niet vertellen hoe beroerd ik me de weken daarop heb gevoeld. Wilde echt dood. Had er geen zin meer in.
Maar ik vond dat ik mijn moeder dat niet aan kon doen. Dat en een aantal ontzettend lieve vriendinnen heeft mij er door gesleept.
Nu zijn we 11 weken verder. Nog steeds is hij elke dag in mn gedachten .En krijg hem er niet uit. Af en toe heb ik een goed dag. Hij woont inmiddels al samen met zn nieuwe vlam. Ik denk dat hij psychisch niet ok is en in een vorm van manie zit.
Zijn omgeving (een vriend en oom en tante) vertel den mij(goedbedoeld) hoe het daar ging.Ook dat heb ik nu afgesloten.
Maar ik vind het verschrikkelijk hoe dit is gegaan.En wil hem nooit meer terug. Maar was liever op een andere manier behandeld. Ikben erg onzeker merk ik.En heb weinig zelfvertrouwen.
Zijn er mensen met soorgelijke ervaringen? en hoe zijn julie hier mee omgegaan?