Eindelijk weer eens een bericht van mijn zijde...ik ben nu 6 maaden verder en eigenlijk is er niets veranderd...ja het is uit...maar we leven nog steeds samen...

Inmiddels ben ik op het punt gekomen dat IK niet op deze manier door wil gaan, hij wil zo nog wel 2 jaar verder gaan (als het niet zo triest was zou ik er om lachen..). Ik heb hem verteld dat ik informatie aan ga vragen over een overbruggingshypotheek zodat ik het huis uit kan..Hier word zeer lauw op gereageerd (ik moet het allemaal maar even laten bezinken en hoeft niet gelijk zo definitief?!?!?)wardoor ik alleen maar sterker word om mijn eigen weg te volgen.. En geloof me, er zijn heus nog vaak genoeg momenten dat het verdriet uit mijn tenen komt..maar ik merk ook dat er een heleboel moemnten zijn dat ik zin heb in een eigen leven, merk hoeveel lieve vrienden ik om me heen heb. Bovendien zie ik steeds beter dat de man die hij geworden is, niet de man is die mij kan geven wat ik nodig heb, zelfs richting onze dochter gaat het soms zeer moeizaam...
Bovendien gaat het na elke leuke periode weer ronduit klote en zo wil ik de rest van mijn leven niet door.

Ha! Dit klinkt echt als girlpower, maar ik merk dat als ik mijn eigen grenzen duidelijk stel ik mij een sterk mens voel, al vind ik dat soms nog wel moeilijk.

Al met al gaat het dus best goed met mij..haha..