In Oktober werd ik (27) door een bedrijf ingehuurd om een klusje van een aantal dagen te doen. Ik had er eigenlijk niet zo'n zin in omdat het lange dagen waren en omdat het koud was, de hele dag buiten in de haven te staan. Maar ik ben toch gegaan. Degene die mij wegwijs maakte was een man van 40. In eerste instantie viel hij me helemaal niet op, maar na een hele dag met hem gewerkt te hebben was er toch een soort respect voor hem gegroeid. Zoveel dat ik gewoon heel veel zin had in de volgende dag!

De tweede dag was alleen maar beter. Er waren meerdere mensen, maar hij vroeg elke keer aan mij om mee te lopen. Ik voelde me heerlijk! Er kwam abrupt een einde aan die dag omdat de klus (te) snel geklaard was. Ik was hier verre van blij mee. Ik zocht een reden om hem mijn gegevens te geven en dat heb ik dus ook gedaan. Mijn telefoon nummer en mijn msn heb ik bij hem achter gelaten.

Het duurde niet lang of we begonnen met elkaar te smssen en emailen. Maar erg afstandelijk, want we hadden allebei een partner thuis zitten. Het heerlijke gevoel dat ik bij hem had bleek wederzijds en hij wou een keer afspreken. Ik heb dit met mijn toenmalige vriend besproken en het leek hem beter niet te doen. Ik heb het dus ook niet gedaan. Het contact bleef en de gevoelens werden sterker en sterker...

Op een gegeven moment hadden we allebei zoiets van: we moeten gaan uitzoeken wat dit is want het is te sterk om te negeren. We hebben dus stiekem afgesproken. Die avond zijn we uit eten geweest in Scheveningen. Een zeer geslaagde avond moet ik zeggen. Er is die avond niets gebeurd en ik heb het zelfs aan mijn vriend verteld en ze aan elkaar voorgesteld. Daarna kon ik wel af en toe met hem afspreken, met goedkeuring van mijn vriend.

Maar iedere keer dat we elkaar zagen werd het gevoel sterker en begon ik zelfs aan mijn relatie te twijfelen. We kregen een verhouding.

Ik hou niet van bedriegen en oneerlijkheid dus heb ik een punt achter mijn relatie gezet. De dag erna is ook hij bij zijn vrouw weggegaan (het zat al 1?Ǭ? jaar niet goed meer en hij wou al eerder weg eigenlijk) en toen is hij bij mij ingetrokken. Dolgelukkig waren we met elkaar! We wisten het zeker: Dit is het!!!

Tot zijn twijfels kwamen. Hij had van mij zoveel steun nodig dat ik alles aan de kant zette om hem te kunnen helpen. Mijn eigen gevoel naar de achtergrond verdringend om hem maar te kunnen steunen in zijn beslissing. Hij had buien waardoor hij ineens zijn tas pakte en mij achterliet. Dan zat ie ineens in een hotel ergens. Door dit gedrag sloopte hij mij van binnen. Maar iedere keer weer ving ik hem op en verklaarde hij opnieuw zijn liefde voor mij. Zijn buien werden gelukkig steeds minder en we kwamen er iedere keer sterker uit.

We waren nu zelfs zover om samen een huis te kopen. We zijn al zeker een maand actief aan het huizen jagen.

We hebben zulke mooie dagen gehad als hij lekker in zijn vel zat! Samen op wintersport, weekendje naar Valkenburg, samen stappen in Breda, bioscopen bezoeken enz. Kortom, we genoten volop van elkaar! Als ik in zijn ogen keek voelde ik steeds weer de vlinders fladderen in mijn buik. God, wat kon hij me een lekker gevoel geven...

Soms kwam ik thuis en lag er op mijn kussen een lief briefje met de tekst: " a new start, a new life, but only if you want to be my wife" en "1 + 1= 3 en dan het liefst een dochtertje toch? LOVE YOU" Het leek niet meer stuk te kunnen tussen ons!! Wat was ik gelukkig! Dit was de eerste keer voor mij dat ik mezelf zo aan iemand kon geven en er klaar voor was om me te binden...

Gisteravond zat hij weer in een dip. Hij heeft heel lang nagedacht en met zijn moeder gebeld voor advies. Zij vertelde hem dat hij de juiste beslissing genomen had en dat hij niet meer moest twijfelen. Hij belde me later op met de mededeling dat hij zoveel van me houdt dat hij er voor de volle 100% voor wil gaan, dat hij geen lente, zomer, herfst of winter meer zonder mij wil! Dat zijn liefde voor mij zo vreselijk sterk was! Dat hij het liefst zo snel mogelijk een kindje met mij wou en dat ik maar moest afwachten wat hij allemaal in petto had voor me. Ik was zo blij!!!

Totdat.......... zijn ex-vrouw net met hem ging praten. Ze is nog niet over hem heen en wil met hem in therapie. Ze zat in zijn armen te huilen en bibberen vertelde hij mij via een smsje.
Ik vroeg hem of hij misschien weer aan ons twijfelde (wat me niet waarschijnlijk leek na zijn verklaring van 1?Ǭ? uur gisteren) Maar hij reageerde met: ja, laat me maar even. twijfel is weer toegeslagen.

Sindsdien heb ik niets meer gehoord en mijn vrouwelijke intu?ɬØtie zegt mij dat hij niet meer naar huis komt. Hij neemt ook zijn telefoon niet meer op en reageert niet meer op mijn smsjes. Ik ben er na een uur mee opgehouden want ik denk dat ik hem kwijt ben. De enige man met wie ik verder durfde, voor wie ik ALLES over had. De man die mijn hele hart bezit...

au................. snif snif