het is morgen 2 weken geleden dat mn vriendin het na 4,5 jaar heeft uitgemaakt, en het valt me nog zwaar.
Ik heb mn ups & downs, de ene dag meer dan de ander, maar er gaat nog steeds geen uur voorbij zonder dat ik aan haar denk. Ik vraag me af, zou ze nog aan mij denken? Ik zou dat eigelijk niet moeten doen, zeker niet als je erover nadenkt op wat voor manier ze het heeft uitgemaakt..... Maarja wat wil je na 4,5 jaar lief en leed gedeeld te hebben.
Gelukkig kan ik hier een beetje mn ei kwijt en zijn mijn vrienden en familie een luisterend oor voor mij, dat heb ik ook wel nodig, want ik word helemaal gek als ik het ga zitten opkroppen....

Ergens in mij gelooft ook nog wel (iig hoop ik) dat ze over een paar maanden weer voor me deur staat, maar ik weet dat ik daar eigelijk mee op moet houden anders maak ik mezelf helemaal gek. Je gaat ook nadenken over je realtie, de goede en slechte dingen, had ik sommige dingen anders moeten doen? Is er een punt geweest dat ik had moeten ingrijpen? Ik ben er nog steeds niet achter waarom het allemaal zo gegaan is. waarom ze eerst nog met me naar de dierentuin gaat, en dat ze zzzo raag wil dat ik bij dr blijf en dan 2 dagen later zegt dat ze me niet meer wil en dat ze me ook niet meer wil zien. Ze wil me pas weer zien als ik er overheen ben... Ja dat is natuurlijk allemaal wel lekker makkelijk van haar, ze maakt het over de telefoon uit en ze wil er niet mee geconfronteerd worden..... Ik heb ook besloten dat asl mn ex-schoonmoeder weer een keer beld (die belt mij nog weleens om te vragen hoe het met me gaat) dat ik haar ga vertellen dat ik niet echt meer contact met haar wil, omdat mn ex op dee manier er achter kan komen hoe het met me gaat zonder dat ze zelf hoeft te bellen en dan maak ik het haar al helemaal erg makkelijk.

Mijn verdriet begint enigzins ook plek te maken voor onbegrip en teleurstelling, ik ben teleurgesteld in haar, ik had nooit kunnen denken dat zij zo was, zo ki en allen maar met haar eigen verdriet bezig... Maar nog steeds hou ik van haar en dat doet pijn....

Ik vraag me af hoelang ik nog met deze gevoelens verder moet, hoelang ik nog van haar blijf houden en haar blijf missen.
Vind ik ooit nog zo iemand zoals haar, want ze is in die 4,5 jaar wel altijd heel lief voor me gweest. Ze is altijd zorgzaam, lief en begrijpend geweest. Ze stimuleerde me om een beter mens te zijn, om nog meer voor dingen te gaan, en zo ben ik ook altijd naar haar geweest.
Ik probeer de afgelopen weken ook mezelf niet te verliezen, proberen verder te gaan met hoe ik was, niet de liefde die ik aan mensen kan geven kwijt te raken, nog steed spontaan en passioneel in het leven te staan, en altijd lief te zijn naar mn omgeving. Het is best moeilijk om nog gewoon jezelf te blijven na zo'n levensveranderende ervaring, je wil eigelijk boos zijn op de wereld, je wilt eigelijk je afsluiten, maar tot nu toe ben ik nog aardig mezelf.

Maarja de angst blijft, vindt ik ooit nog zo iemand zoals zij, kan ik ooit nog van iemand anders houden, we hebben vanaf mn 18e lief en leed gedeeld. Ik moet eigelijk nog niet denken aan een ander nu. Ik wil op dit moment alleen nog maar haar. Ook ben ik nog steeds bezig met de vraag wil ik haar nog wel spreken als het weer goed met me gaat, wil ik dat verdriet van afscheid nog een keer meemaken, en als het ooit goed zou omen, dumpt ze me dan niet nog een keer op zo'n koude manier over de telefoon... Ik weet het allemaal niet, ik probeer sterk te zijn.
Het komt allemaal hopelijk nog wel een keer goed met me, maar ondertussen vind ik mijn steun bij mijn vrienden, familie en hier. Online steun met veel lotgenoten die vaak ook meer meegemaakt hebben dan mij.

Er is 1 ding waar ik sinds kort ben achtergekomen : Het leven is geen groot feest, het heeft zn ups & downs en je moet proberen er sterker van te worden......