Jee ja pff moeilijk, ikzelf zou zeggen laten. Iemand die je op zon manier achterlaat en de confrontatie niet aandurft, hmm denk dat het dan sowiso niet iemand is waar je mee kan praten over je gevoelens. Ben eigenlijk wel benieuwd, nu je zo naar twee maanden voor jezelf misschien ook achter dingen bent gekomen, hoe zei eigenlijk was,waar het voor jou niet goed zat of dat je nu kan zien dat jullie wellicht langs elkaar leefden.. Misschien dat die dingen je laten zien dat je het er misschien zelf ook beter bij kunt laten. Maar ik denk als je het echt nodig hebt zou ik aleen rekening met jezelf houden en bellen, wellicht zorgt het voor nog meer afsluiting.
Ben het wel eens met je ouders by the way..

Zo'n afkapping van een relatie is killing. Die van mij deed het ook zo, echter volgde op het telefoongesprek (waar ik t eigenlijk niet te weten hoorde te komen) nog een kort gesprek bij mij thuis.

Maar goed, het is heel abrupt afgekapt toen. Mijn ouders zeggen hetzelfde als de jouwes. Zij zeggen dat ze weldegelijk een rotstreek heeft uitgehaald door me zo te laten zakken en niet meer naar me om te willen kijken.

Ik denk ook vaak aan wanneer zou ik nou eens bellen? Soms wil ik het direct, dan denk ik weer: wacht nog even een week, andere keer denk ik dat zij mij moet bellen als de tijd daar is. Eigenlijk weet je het zelf gewoon niet meer. Je weet niet wat je moet doen. Het deurtje is nog niet helemaal dicht en daar komt dat door. Doordat het zo abrupt gegaan is kan je het moeilijker loslaten. Je hebt waarschijnlijk net als ik weinig slechte ervaringen meegemaakt die je hebben kunnen voorbereiden op de grote klap. Daardoor kan je het heel lastig voor jezelf relativeren en denken je hersenen nog steeds dat ze is zoals ze zich heeft laten zien in de laatste weken toen alles koek en ei was.

Ik heb het zelf ook: ik zie dagelijks mn ex voor me, maar dat was de ex van anderhalve maand geleden toen ze nog mn meisje was. Ik heb helemaal geen beelden bij hoe ze nu is, ookal is ze wellicht al heel anders. Dat andere van je, de linkjes leggen doet iedereen met liefdesverdriet denk ik. Ik heb mezelf gisteren heel wat messteken in mn hart gegeven: heb onze foto's eindelijk eens gesorteerd en dus ook bekeken, ik werd misselijker en misselijker, ik begon te janken en voelde me weer helemaal zoals in het begin; vandaag een cd in de trein beluisterd die vol met herinneringen aan haar zit. Ook dat liep af uit op drama op de fiets.... Ik deed het bewust. Ik wilde niet alles meer ontwijken wat me ook maar een beetje aan haar deed denken. Ik dacht toch wel de hele dag nog aan haar, maar doordat ik alles ontweek leek ik helemaal stil te gaan staan. Heel leeg gevoel.

Ik ben veel rustiger dan in het begin. Ik accepteer het steeds meer, maar ondanks dat ik er dan toch nog de drang dat ik haar opnieuw verliefd wil laten worden op mij. Toch wel dus... En dat is alle reden genoeg om toch WEER niet te bellen.

Maar goed, dit soort ldvd is heel nieuw voor mij. Dat komt omdat ik geen reden zie om haar los te willen laten. Ik denk wel dat ik op een of andere manier afronding nodig heb. Ik kan niet maanden doorgaan en andere dingen oppakken ZONDER haar los te laten. Haar loslaten zal zoals ik nu denk niet door alleen het voortschrijden van de tijd plaats gaan vinden. Ik moet toch een bepaalde manier de confrontatie aangaan. Ik moet zien dat ze me echt niet meer wil, ik moet zien dat ze de behoefte niet meer aan mij heeft, ik moet zien dat ze niet meer aan mij denkt. Feitelijk is dat beantwoording van vragen, maar dan wel vragen die in mn onderbewustzijn voortleven van dag tot dag en mij dus dagelijks ketenenen en mn vooruitgang, mn verwerking belemmeren.

Valse hoop is inmiddels weg. Het zal niet zo zijn dat je dóór kan gaan daar waar je gebleven was. Er is iets grondig veranderd en al zal je op een of andere manier weer praten, niets zal meer hetzelfde zijn! De hoop is nu gericht op OF een nieuwe start OF het begin van een vriendschap OF algehele afsluiting en een beter verwerking.

Dus als jij ook hier het een en ander in herken, vraag jij jezelf dan eens af hoe jij voortgaat: het is nu 2 maanden, maar ook jij zit in een lastig pakket dat je verre van zeker weet welke actie de juiste is, plus het feit dat je verwerking hierdoor wordt gehinderd. Misschien moet ook jij de confrontatie opzoeken, hoewel je weet dat je daarmee misschien wel de woede van dr op je hals haalt. Het geeft je waarschijnlijk ook nieuwe inzichten. Bovendien heb je nu een 'nee' waarvan je hoopt dat die vanzichzelf uit een 'ja' zal worden; mij lijkt het beter een 'ja' door confrontatie te kunnen krijgen of een definitieve 'nee' te kunnen opschrijven waarmee ook jij kan leven.

Ik denk er nog even over na. Ik geef mezelf nog een week om te beslissen of ook dit pad ga volgen. Ik wil namelijk niet dat zij een 'mythe' voor mij wordt, maar liever een 'ex' waar ik ook klaar mee zal zijn.

Overigens, een klotestreek van dr: jouw telefonisch na 4,5 jaar dumpen terwijl je op je werk zit! Bah!!! Daar alleen al krijgt ze van mij de gouden eikel uitgereikt...