Waar ik eerst nog dacht dat hij wel bij me terug zou komen, ik weet het nu niet meer.
Aankomend weekend organiseer ik een weekend voor een vereniging waar we lid zijn allebei. Dat doe ik nu voor de vierde keer, en op het eerste weekend hebben we elkaar ontmoet. Is het begonnen.
Daarnet kreeg ik een smsje dat hij 'gelooft dat het beter is dat hij niet mee gaat'. En hij hoopt dat ik desondanks het toch leuk ga hebben. Ondanks dat het mij ook beter lijkt dat hij niet mee gaat, doet het toch pijn.

Ben verdrietig nu, want het idee, dat we misschien zonder elkaar verder gaan, vind ik geloof ik toch niet erg aantrekkelijk. Weer afscheid nemen, weer een droom in duigen. En ja, daarna wordt het misschien wel beter, daarna kom ik misschien wel eens iemand tegen met wie het makkelijker gaat, die leuker is, die makkelijker praat, die wel kinderen wil. Maar oh, wat een diep verlies zou dat zijn. Deze man, die mij zo geholpen heeft te groeien, van wie ik zoveel ben gaan houden, om wie ik zoveel geef.

En tevens de man, van wie ik niet weet of hij wel bij me past. Waarvan ik vanmiddag ontdekte, dat hij misschien wel niet is wat ik wil. Of in elk geval niet 100% wil. Dat is moeilijk om te voelen, want het is verscheurend om hem kwijt te moeten raken. Zelfs als dat beter is, want mijn God, wat ben ik aan die jongen gehecht geraakt. En ja, misschien wel te, misschien was het niet allemaal even gezond. Maar ik heb er zo ontzettend hard voor gevochten. Ik de flierefluiter, heb 3 jaar lang, zo ontzettend voor deze man geknokt. Zonder hem??? Is dat echt wat het lot wil? Hoe moet dat?

Ik kom erachter dat ik heel goed voor mijzelf kan zorgen. Dat ik nu, nu ik kwetsbaar ben, ook voor het kleine meisje in mij zorg. Het lukt misschien nog niet altijd even goed, maar ik verlies haar niet niet meer continu uit het oog. Dat lijkt nieuw, een nieuwe verworvenheid. Ook voel ik me, nu hij weg is, me soort van opgelucht. Ook een rotgevoel, als je niet wilt dat iemand je verlaat. Als je niet wilt weten dat je misschien wel de verkeerde keus hebt gemaakt. Dat je misschien 3 jaar terug al wist, dat hij niet sterk genoeg was voor je. Het stroomt weer in me. Ik voel me weer sterk en vrij, en weer mijn wijsheid door mijn aderen stromen. Alsof iets, wat ik met mijn wil zo hard een kant op heb geprobeerd te duwen nu eindelijk weer vrij zijn levenslustige pad mag vervolgen. Altijd heb ik op mijn intuïtie vertrouwd bij de beslissingen in mijn leven. Maar in dit geval, ik weet het niet goed. Ik wilde het niet eens weten. Ik wou gewoon dat het lukte. No mattter what. Ik was (en ben?) het alleen zijn zat en alle losse relaties. Sinds mijn 21e had iets nooit meer langer dan een jaar geduurd. Ik wilde zo verdomde graag. Het kleine meisje in mij, dat zo goed weet wat eenzaamheid is, wat zooooo blij iemand te hebben gevonden. Ondanks al mijn wanhoop in het leven, geloof ik ergens dat ik voor het geluk geboren ben. Maar op het gebied van relaties.... ik krijg het niet voor elkaar me daarin te ontspannen. Too needy, te gekwetst, te onzeker.... en dat voor een sterke, spontane, vriendelijke, temperamentvolle vrouw....

Zonder hem verder? Echt? Ik weet het niet. Vaak als we weer uit elkaar waren gebeurde er iets raars. Dan stond ik bijvoorbeeld midden in de nacht opeens achter hem bij een stoplicht. Terwijl hij 200+ km bij mij vandaan woont.
Of hij haalde me in op een snelweg. Of ik kom hem tegen op straat in een stad waar ik ook niet woon, waar we allebei maar heel af en toe komen.

Zonder hem verder, ik geloof dat ik dat wel zou overleven, dat er wel weer nieuwe dingen gebeuren. En ook wel weer een nieuwe man wellicht. Ik zat nooit heel lang zonder. Maar ik weet niet of ik dat nog zou willen. Ik denk dat ik het dan wel prima vind alleen. Een eigen leven op ga bouwen, zonder man. Zonder relatie, waarin je kwetsbaar bent. Gelukkig zijn met mezelf en de dingen die er wel zijn.

Gelieve wederom, als je behoefte voelt tot reageren, graag rekening houden met de kwetsbaarheid van het kind in mij, ze is nogal snel van slag.