Vanavond voor het eerst sinds het uit is weer met een groep mensen bij hem thuis gezeten. Het was gezellig, alsof het niet uit was. Hij keek vaak naar me, net als toen het nog aan was. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ik moet er niet teveel van denken waarschijnlijk, want hij wil niet verder. Bij het afscheid heb ik hem een kus gegeven en hij liet dat toe.
Het doet pijn om te voelen dat hij ook echt wel nog steeds wat voor mij voelt, maar het niet toelaat. Maar ik moet het accepteren. Tegen mezelf blijven zeggen. Maar op dit soort momenten doet het even pijn.