Mijn tip is hetzelfde als die van Chantal: Neem iemand mee!!! Ik heb
gisteren de grote fout gemaakt om alleen naar het huis van mijn vriend
(weiger om ex te schrijven) te gaan. Had een totale emotionele break-
down. Dus echt, neem iemand met je mee.

Verder, ja mijn vriend vindt het ook heel erg dat hij me pijn doet, en
hij kan het niet weghalen. Ja, op een manier, maar dat wil hij niet meer.

Succes.

Hee Roberto,
Zie bovenstaande antwoorden van Jero en mij, ze doet het niet omdat ze je echt wil kwetsen ofzo. Ze heeft het er duidelijk ook moeilijk mee en daarom reageert ze helaas op deze manier.

Ik weet niet of het beter is om iemand mee te nemen. Misschien helpt het voor jou. Voor mij zou dat het juist moeilijker maken.

Sterkte,
Hoop

ik zou moeten lachen als het niet zo vreselijk was: ik gun jullie allemaal even een pretje. Jij moet de sleutel inleveren, echt pijnlijk en de manier waarop je vriendin dit doet is werkelijk verschrikkelijk. Maar goed, je kan het doen, en tenminste jezelf en je eigenwaarde behouden. Ik heb zelf geloof ik alle records verbroken op het gebied van jezelf belachelijk maken.

Gisteren, een ware rampdag, een soort murphy's law in het kwadraat, waarin werkelijk alles misliep. Ik bleek in bij een hectische tussenstop mijn huissleutels te zijn vergeten, u raad het al: buren op vakantie, en andere dierbare die de sleutel heeft ook op vakantie! Na enig wikken en wegen, maar vooral door haast ingegeven, toch maar de ex gebeld die de sleutel nog immer aan haar bos heeft hangen. Zogezegd zogedaan, maar oh oh oh, al toen ik onderweg was naar meetingpoint in de stad zakte de moed mij in de schoenen. Ik ging mijn sleutel ophalen! Hoe symbolisch, hoe definitief. Het werd een emotionele confrontatie, waar mijn laatste beetjes hoop op hereniging onderuit werden gehaald.
Maar dwars hart hier laat het er niet bij zitten. Ik heb gisteravond, na vele huilbuien iedere keer als mijn blik die sleutels weer trof op het kastje, die mooie bloemenprint sleutel, ik weet nog de dag dat ik ze voor haar ging maken, de opwinding, de overstromende liefde, het perspectief dat zich aandiende etc etc... maar goed, ik dwaal af, na die huilbuien dus, heb ik ze in een envelop gedaan en naar haar teruggestuurd.
Can You Believe This????
wat een clown ben ik toch ook.

Lieve Roberto, Hoe pijnlijk het ook zal zijn, raap jezelf bij elkaar, wees aardig, zeg geen onvertogen woord, doe het netjes, lever ze in en loop weg met TROTS. Wees geen clown zoals ik.

voor de opsteker. ik ben inderdaad goed in mezelf onderuit halen.
Laat ondertussen de spullen even de spullen. Wij hebben ze niet uitgewisseld (vandaar dat ze de sleutels ook nog had) omdat het allemaal zo vertekend raakt, en wij het allebei te pijnlijk vonden. Die spullen worden soms ook symbolen of instrumenten om elkaar wel niet te zien of wel niet vast te houden. Je kan dat bijna niet clean doen, pas over een hele tijd. Dat was tussen ons ook de onuitgesproken afspraak. Wij doen alleen af en toe een belletje over iets praktisch, zo van hee kan jij even die camera brengen, als we echt ergens op misgrijpen.
Zo ontrafelen we onze gemengde levens stukje bij beetje - zonder elkaar te dwingelanden over spullen, of principiele uitwisselingen.
De sleutel werd me echter een beetje te veel...
Misschien is het een optie je af te vragen welke van de spullen je werkelijk nodig hebt, en welke nog wel kunnen wachten, of die je misschien wilt vervangen. Je zult zien dat de spullen op zich niet zoveel betekenen. Het gaat meestal om de gevoelens erachter.
Als zij echter aandringt, dan moet je het gewoon doen, zo goed mogelijk.
Ok, succes,
(het is gewoon afgrijselijk pijnlijk zo'n afbraak periode, en er is niet echt een manier om het goed te doen. er zullen scherven zijn, hoe dan ook.)