Het is bijna twee weken geleden dat ik die laatste sms stuurde. En zoals sommigen wel weten ook weer twee weken geleden dat ik keihard tegen de grond smakte. Langzaam aan voelt het weer een beetje beter. Misschien had ik die smak wel ergens nodig. Nodig om weer een klein beetje los te laten. Want geef toe..de boodschap van zijn kant was wel heel duidelijk. De manier waarop liet weer wat te wensen over. Het zegt meer over hem dan over mij.
Maar nog steeds gaat naar mijn gevoel te veel energie naar hem. In dat opzicht dat ik teveel met zijn relatie bezig ben. Me afvragen of ze toch kunnen waarmaken waar hij en ik in tekort schoten. Hij woont nu een half uurtje rijden van hier. Is met zijn hebben en houden bij haar gaan wonen. Amper zes maanden na onze breuk. Zijn kindjes wonen hier, zijn ouders..Bestaat ware liefde dan toch? En hoe komt het dat hij het geluk mocht hebben haar tegen te komen terwijl hij en ik nog in relatie zaten? Is ze net zo leuk als ik het in mijn hoofd voorstel? Denkt hij nog wel eens een keer aan me? Heeft hij nu gevonden wat hij wou? Het is verloren energie...
Ik probeer antwoorden te vinden die de laatste (hoop ik) pijn een beetje verzacht. Maar geen elk antwoord verandert iets aan de situatie. Nu alleen nog horen dat ze gaan trouwen en kindjes krijgen. Dan hebben we dat ook weer gehad..
En tussen dat alles vraag ik me af of hij eigenlijk de ware voor MIJ was..
Ik mis hem met hopen soms en hou nog steeds van hem maar wist ik niet ergens dat ook hij die persoon was waar ik naar zocht? Op een vreemde manier pijnlijk..
Iets voor een volgende blog..