Momenteel ben ik aan het werk, vandaag vertelde een collega van mij hoe perfect haar leven wel niet is. Ik wist niet op dat moment hoe ik wilde reageren. Heb me maar ingehouden...
Want moet zeggen, het is nu 25 dagen geleden dat het uit is gegaan...en ik voel me wel ok....begin langzaam aan te lachen, maar verder? Het is Pasen, mensen zijn blij met hun extra vrije dag...IK?? Nee, maakt me allemaal niets uit...
Wat ik zou willen, gaat niet gebeuren, zou bij hem willen zijn...maar ja...ik heb niet meer gebeld, hij natuurlijk ook niet...en eerlijk gezegd heb ik geen zin in contact...alleen is het nare dat ik nog wat spullen bij hem heb liggen die ik één keer moet gaan halen. Hier kijk ik enorm tegenop....want dan zal ik hem weer zien, zijn huis, zijn omgeving,,en dan je spullen daar weghalen...Aan de ene kant heb ik zoiets van, zo belangrijk zijn die spullen op dit moment niet, dus kan best wachten...Aan de andere kant denk ik, ja, maar zijn wel mijn spullen en waarom zou ik er nog langer mee wachten..want moet toch een keer verder...dus weet het nog niet, ik wacht er wel even mee....