Vorige week vrijdag heb ik nog een gesprek met mn ex gehad en heeft ie nog wat spullen opgehaald. De woensdag daarvoor lagen er weer bloemen voor mn deur en hoopte ie dat het nog goed kwam. (...)
Hij stelde toen (woensdag) voor om eventueel zaterdag iets leuks te doen samen. Maar goed. Vrijdagavond kwam ie hier dus langs en zei hij dat hij het helemaal niet meer zag zitten met ons en dat ie mij geen valse hoop meer wilde geven!
GOH!!!Vond ik redelijk belachelijk aangezien ik steeds zeg dat ie me met rust moet laten en hij dat steeds niet kan accepteren en dan weer brieven schrijft, bloemen brengt, smsjes en mailtjes stuurt.

Vrijdagavond zei hij dat het al een tijdje knaagde, en hij kon niet echt antwoord op mijn vraag geven waarom dan hij steeds zoveel moeite doet om mij terug te krijgen. Hij had er goed over nagedacht en was het met me eens dat het toch altijd moeilijk zou blijven tussen ons, en dat het (zoals ik steeds aan z'n verstand probeerde te brengen de afgelopen maanden!) beter was ermee te stoppen, ondanks het gevoel wat we voor elkaar hebben.
Ik zei toen redelijk koelbloedig dat we het dan nu eindelijk eens waren over iets en dat we elkaar vanaf dan ECHT met rust zouden laten. Was okee. Hij zou dan ook deze keer echt geen contact meer opnemen, uit zelfbescherming, blablabla.

Toen hij weg was, heb ik de bloemen weggegooid en was ik, ondanks dat ik het al tijden niet meer zag zitten (verstandelijk gezien dan, want het gevoel is er nog steeds), erg verdrietig. Heb de hele nacht gehuild en me verschrikkelijk ellendig en alleen gevoeld.
De volgende dag besefte ik me dat het nu echt afgelopen was, en dat ik me daardoor waarschijnlijk ook zo ellendig voelde. Hij blijft altijd volhouden en toen ineens niet meer. Patroon doorbroken, dat is eng!
Tot dan was er altijd nog een soort van achterdeurtje, hij wilde me toch wel weer....Dit was tegelijkertijd ook de val waar ik meerdere malen weer in ben getrapt en met veel moeite weer uit gekrabbeld ben (om er vervolgens weer in te trappen etc etc).
Ben het weekend weggegaan om niet het risico te lopen hem hier tegen te komen, dat kon ik even niet aan.
Vlak voor ik wegging, checkte ik mn mail en ja hoor......! Weer een mail van hem, als ik iets leuks wilde doen die zaterdag moest ik het maar zeggen!!
Toen viel het kwartje denk ik echt. We hadden zo afgesproken elkaar met rust te laten, en het was zijn voorstel dit te doen. Heb er niet op gereageerd, was er ook wat te verbijsterd voor.

Had gelukkig een drukke week voor de boeg en was weinig thuis waardoor ik hem niet kon tegenkomen.
Woensdagavond laat kwam ik weer thuis....Lag er een brief van hem in de bus...
Hij had er vreselijk veel spijt van, hij zou in paniek zijn geweest vrijdag en daardoor die dingen allemaal hebben gezegd (terwijl hij toen op een rustige manier zei dat hij er goed over had nagedacht...) en hij mist me verschrikkelijk. Zou weer dingen anders gaan doen en hoopt dat het nog mogelijk is tussen ons, ik ben altijd welkom...
Ik heb weer niet gereageerd, weet ook niet meer wat ik erop moet zeggen.

Intussen merk ik dat ik langzamerhand de goede kant op ga, zonder hem, al mis ik hem af en toe zeker wel!!
Ik voel me langzamerhand minder gespannen worden, doe weer en meer dingen die ik in wezen heel fijn vind om te doen maar niet meer deed en geen zin meer in had, nu "dwing" ik mezelf ertoe en ik merk dat dat goed voor me is.
Ik richt me bewust alleen op mensen die goed voor me zijn en die ik aardig vind, ben weer begonnen met klussen in mijn huis, ben gisteren naar een geweldig concert geweest waar ik erg van heb genoten, etc.

Heb mezelf voorgenomen niets meer met de brieven, smsjes etc te doen, want alleen al het nadenken erover (wat moet ik ermee? Moet ik reageren? Hoe dan!?) kost zoveel energie! En dat wil ik niet meer. Ik gebruik mn energie nu voor positieve dingen en mensen en merk dat er daardoor meer energie vrijkomt en ik me echt beter ga voelen.
Voorlopig ga ik dingen waar ik hem kan tegenkomen(feestje ofzo) uit de weg om mezelf uit de cirkel/energie van mn ex te houden.
Dat hoef ik van mezelf nog niet aan te kunnen of boven te staan. Ik heb er momenteel alle vertrouwen in dat dat vanzelf weer komt, het heeft alleen TIJD nodig! En aangezien die tijd toch wel voorbij gaat, heb ik me voorgenomen dit op een zo plezierige mogelijke manier te doen.
Zeker heb ik regelmatig buien waarin het allemaal niet meer zie zitten, maar ik weet dat die tijdelijk zijn. En na een huilbui voel ik me vaak weer opgelucht en kan ik er weer even tegen.

Ik wens jullie allemaal ook veel sterkte en beterschap!!

Stijntje