Mijn lief belde zondag. Hij wilde niet meer verder met me.
Huilde heel erg terwijl hij mij vertelde dat hij het niet was.

Heel verdrietige toestand dus, want ik vond het ook echt geen leuk nieuws. Voelde me eerst wel afgewezen,
zei ook, voel me gebruikt. Hij zei, nou dat is volgens mij niet zo. Ik: Nee, misschien niet, maar het voelt wel zo.

We hadden een lang gesprek, waarin hij aangaf dat hij ook nog wel twijfelde maar nu dus niet verder wilde.
Rationeel kan ik dat wel snappen. Onze relatie was nou niet bepaald erg goed te noemen, en ook ik had wel gezegd, die vrijdag, een aantal weken geleden: ik doe het er voor als het zo blijft. Maar had daar ook zelf wel mijn twijfels bij. Want een relatie waarbij je elkaar 1 dagje in de week ziet, of misschien 2, dat is niet wat ik wil voor de rest van mijn leven. En hij dus blijkbaar ook niet. Dat doet me wel goed.

Ik vroeg hem wederom, waarom wil je dan niet verder? Ben ik niet de vrouw die je voor jezelf in gedachten hebt?
Hij vertelde me dat hij echt wel om me geeft, dat hij me speciaal vindt, maar we 'passen niet bij elkaar'. Nog steeds heb ik geen duidelijk antwoord wat dat dan precies inhoudt. Kon hij op dat moment niet echt vertellen ook.

Het was een lang emotioneel gesprek, maar zonder verwijten. Zonder ruzie, met respect voor elkaar. Heel bijzonder, en achteraf was ik heel dankbaar dat het zo mocht gaan, zo liefdevol.

Aan het eind vroeg ik hem nog, ben je je vertrouwen kwijt? Omdat ik zelf in mijn eerdere relaties een patroon had gezien. Er gebeurt iets, (of veel kleine dingen) en dan raak ik mijn vertrouwen kwijt. Ga dan lopen 'etteren'. Niet expres natuurlijk, maar zocht dan bevestiging, of erkenning of id omdat vertrouwen maar weer te helen. Deze keer was dat niet gebeurd. Maar nu hij dus. En hij heeft nog niet zoveel ervaring als ik. Maar toen ik dat hoorde, was het gevoel van afwijzing weg. Het lag dus niet aan mij. Hij is zijn vertrouwen kwijt, hoe vervelend ook. En hoe jammer ook. Maar ik heb altijd geprobeerd er wat van te maken met hem. Meer dan ik heb gedaan, kon ik niet. Dus heb geen enkel verwijt naar mijzelf. Naar hem hooguit het enige verwijt dat hij een sukkel is dat hij me laat lopen, maar dat ook wel een beetje met een knipoog. Hij moet dat eerst met zichzelf uit zien te zoeken.
Het gesprek eindigde omdat hij 'vol' zat. Het was genoeg voor hem.

Een paar uur later overleed mijn tante.

En daar zat ik, heel verdrietig! Zo pijnlijk... Niet eens boos, maar gewoon verdriet. Nieuw voor mij, want ik wordt meestal boos als ik veel pijn heb. Maar toen die avond niet.
Ik heb toen steun gevonden bij mijn familie gelukkig

Mijn eerste reactie was, ok, dan is het nu ook over! Dan ga ik nu ook verder met mijn leven, en ga ik open staan voor andere mannen.
Maar nu, 3 dagen later, het hele proces gaat als een idioot. Ik ben al boos geweest, verdrietig, maar ook weer hoop...

Maandag had ik hem een uitgebreid mailtje gestuurd. Met daarin hoe ik erin sta. Dat als hij denkt met iemand anders, of zonder mij gelukkiger te worden, dat ik hem daar heel erg in steun. Dat ik hem wil, maar dat ik denk dat ik ook wel met iemand anders oud kan worden, al zal de liefde dan waarschijnlijk minder intens zijn. En dat, als ik straks voor een andere man kies, niet de deur meer open heb voor hem. Dat ik zie dat ik hem af en toe niet de veiligheid kan bieden die hij zo hard nodig heeft. Niet weet hoe ik dat moet doen. Dat ik dat ook verdrietig vind, en werkelijk voor hem hoop dat hij dat ergens kan vinden. En nog de vraag of zijn psych hem had ingefluisterd dat hij moest stoppen met mij, zoals ze al eens eerder had gedaan. Ik vind dat ongehoord, maar goed.

Maar na 2 dagen nog geen antwoord.

Vandaag was er vanalles gebeurd, kon mijn ei niet kwijt. En smste even na twaalven of hij nog wakker was en of ik mocht bellen. Maar hij zat nog in de trein, en zou me over een half uur bellen. Ik blij, en had mooi de tijd om ook nog even snel mijn administratie te doen, die al tijden lag te wachten.

Weer anderhalf uur met hem aan de lijn gehangen. Ik word daar blij van van binnen merk ik. Alles is opeens weer een stuk lichter en makkelijker. We hebben het over van alles gehad. Eerst mijn dingetjes, maar ook over zijn gevoel van onveiligheid en zo. Echt een heel prettig gesprek. Heel open. En respectvol. Hij zei dat ik hem altijd mocht bellen als ik ergens mee zat. Dat hij snapte dat ik verdrietig was. Ik vroeg hem of hij al klaar was met zijn gevoel dan, maar dat was niet zo nog, hij hoopte dan ook dat we vrienden konden blijven.
Ik heb hem gezegd dat ik niet weet of ik dat wil. Of ik mijzelf daar niet te kort mee doe.

Ik heb een ander exvriendje, waar ik maar 3 maanden wat mee heb gehad. Hij wil heel graag met mij zijn, en een gezin stichten het liefst. Met die man heb ik een jaar geen contact gehad. Maar zijn gevoel voor mij is niet over. Nu hebben we af en aan contact. En hij vind het af en toe moeilijk, maar is ook blij met het contact zegt hij.
Ik vind het vaak ook prettig, maar zou ook prima zonder kunnen als hij dat liever zou willen. Ik weet 100% zeker dat ik nooit meer wat met die man wil. Ik zei dat tegen mijn lief, en zei, maar jij weet dat niet 100% zeker of wel? (Dit gesprek was naar aanleiding dat we het erover hadden of we elkaar eerst een poos niet moesten zien.) Hij zei, nee, ik zei zondag ook al dat ik twijfel. En ik zei, ja, en die vrijdag, zei je ook al dat je wel verder wilde, maar niet wist hoe. Dat kon hij zich niet herinneren. (heeft hij wel vaker) Ik zei, ja je was toen wat meer bij je gevoel. Waarop ons gesprek weer ging over wel of niet bij je gevoel kunnen. Je onveilig voelen en dan in je ratio gaan zitten.

Mijn broertje heeft zo'n relatie met zijn ex. Ze zijn elkaar beste maatjes. Slapen samen in 1 bed, al gebeurt er al tijden niets meer. Zij heeft af en toe een vriendje, maar wil als je het mij vraagt, het liefst met mijn broertje. Op zijn afstuderen was zo duidelijk, die twee houden van elkaar. Hebben de uitstraling van een stel. Maar ook mijn broertje kampt met onveiligheid (en zij waarschijnlijk ook). En hij beweert bij hoog en bij laag dat hij geen relatie met haar wil, maar dat ze elkaar nodig hebben. Emotioneel. Tsja.
Mensen hebben natuurlijk wel iemand nodig. En net als bij hun; mijn lief is tegelijkertijd ook de enige persoon op de hele wereld waar ik me op dit moment in mijn leven volledig veilig bij kan voelen, van wie ik het gevoel heb dat hij me begrijpt. Die me altijd weer bij mezelf weet te krijgen als ik de weg kwijt ben.

Nu had ik sinds gisteren al weer hoop gekregen, en had ik de deur, die toch ook aan mijn kant bijna dicht zat, weer verder open gezet. Waarom wil ik toch zo graag deze man? Waarmee ik zo'n beroerde relatie heb? Die momenteel er zelfs van overtuigd is dat hij geen relatie met mij wil. Ik had vanavond al eerder een vriendin gebeld. Een week na het nocontact van 3,5 week terug, had ik met haar een gesprek waarin me duidelijk werd waarom ik zoveel moeite voor deze man doe. Waar ik op val, waarom ik hem wil. Ik moest haar bellen om te vragen wat dat ook maar weer was. Ook ik ga blijkbaar zo in mijn ratio dat ik niet bij dat gevoel kan.

Twee mensen die zich onveilig voelen....
Allebei hoogbegaafd, allebei extreem gevoelig, en dus extreme onveiligheid ervaren. Dat laatste heeft hij nog erger dan ik, denken we. We houden van elkaar. We willen dat de ander gelukkig is. En voor mijn gevoel heb ik hem nodig.

Dat laatste is in mij nog een discutabel ding. Want als ik hem nodig heb, ben ik afhankelijk. Maar de manier waarop ik door het leven ga met "ik heb niemand nodig" dat is ook niet gezond. Mensen hebben mensen nodig, en ik dus ook. En ik heb dus ook iemand nodig bij wie ik terecht kan. Niet alleen dat iedereen bij mij terecht kan. Dat laatste, dat lukt altijd wel Maar dat eerste, dat ik ergens terecht durf, hmmmm, dat is lastige materie. Ik schrik heel gauw van al die goedbedoelde, maar duidelijk niet aangevoelde, of begrepen adviezen en opmerkingen. Het is vaak zo pijnlijk dat die dikke muur weer snel staat. En dan is het fijn, dat er op de hele wereld iemand is, waarbij dat niet hoeft. Waarbij ik wel durf. Beetje lastig alleen dat dat ook de man is, waarmee ik een gezin wil. En dat hij zover gekomen is door de relatie die we hebben gehad, en door onze beide moeite daarvoor. Want geloof me, dat is echt niet vanzelf gegaan, waar we nu zijn...

Wat een toestand...

Omdat het zo gevoelig ligt, verzoek ik mensen om geen adviezen te geven, noch hun ongezouten mening. Reageren dus graag, maar wel met grote medelievendheid voor het kleine meisje in mij, die dit hele proces erg spannend vindt. Alvast bedankt!!!