Na 5 jaar mijn leven, hart en ziel gegeven te hebben aan een persoon geeft hij te kennen dat hij er niet meer mee door kan gaan en op geen enkele manier wil proberen of we eruit kunnen komen.
Precies 1 maand voor ons huwelijk zet hij me gewoon aan de kant alsof ik oud vuil ben.
Later bleek dat er iemand anders in het spel is, ookal beweert hij dat het voor hij haar had leren kennen al zijn besluit heeft genomen, toch denk ik dat het heeft meegespeeld.
De avond dat ik daarachter kwam heeft hij gehuild en hij begon te hyperventileren dat hij me niet los kan laten, dat ik de wereld voor hem ben en dat ik zelfs belangrijker voor hem ben dan zijn moeder.
Uiteindelijk heb ik mijn ouders moeten bellen, omdat het totaal uit de hand liep thuis.
Na een dag berusting hebben we afgeproken.
Hij zei dat hij die reactie ook niet had verwacht en dat hem hem allemaal meer doet dan hij dacht.
Dat hij graag nu rust wil en over een maandje nog eens goed praten over wat we nou precies willen.
Het andere meisje had hij een berichtje gestuurd met daarin het verzoek om even geen contact te hebben, omdat hij in de war is.
Afgelopen vrijdag hebben we, heel stom toch afgesproken en het voelde heel vreemd.
Hij was ziek van alles, at heel slecht en ons huis zag eruit alsof er een bom ontploft was.
Ik had medelijden met hem en ben gelijk weer voor hem gaan 'zorgen'
Na die afspraak stuurde hij een berichtje met daarin dat hij vind dat we rustig aan moeten doen en dat hij het lastig vindt om me te zien.
Hij zou zaterdag het huis schoonmaken en opruimen, omdat hij dat rustgevend vindt.
Zaterdagavond kwam ik door puur toeval erachter dat hij gezellig eten had besteld en dat samen met haar aan het eten was... Met een fles wijn erbij.
Ik ben naar mijn huis gegaan en heb de spullen die van mij waren en kostbaar zijn weggehaald.
Ik zag dat hij zijn werkspullen mee had genomen en ook een weekendtas....
Nu slaapt hij wekend vaker na het uitgaan bij vrienden om daarna door te gaan naar zijn werk, maar hij is sowieso bij haar geweest!
Heb hem ermee geconfronteerd en heb in een netjes, maar duidelijk mailtje geschreven hoe ik over de hele situatie dacht en dat hij geen 1 keer ruimte heeft gelaten voor mijn verdriet, omdat hij alle ruimte innam met zijn eigen problemen.
Dat ik er op dit moment ook niet veel voor voel om vrienden te blijven als ik zo word behandeld.
Tuur ijk hoorde ik niks.... Heb gezegd dat ik vandaag om 12.00 het huis door wil lopen om de spullen te verdelen en daarna een grote punt achter onze relatie te zetten.
Toen ik daar was, was hij er natuurlijk niet... Hd het ook niet verwacht, kreeg alleen na een kwartier een sms'jes met 'sorry ik kan niet komen en ook niet opnemen' 'schrijf maar op wat je graag wou hebben en maandag bel ik er wel over'
De laffe manier dus.... En vermoedelijk was hij nog bij haar.
Heb daarna een mail gestuurd, aangezien hij niet opnam, met het verzoek om dit toch netjes af te handelen als 2 volwassen mensen.
Dat ik weet dat het pijn doet, maar dat dit moment toch onvermijdelijk is.
Ookal ben ik hem goed zat op dit moment met zijn hele omslag in het leven... Toch voel ik er weinig voor om alles alleen te moeten regelen en zelf maar te moeten beslissen wat ik uit het huis wil.
Vind dat hij er een beetje makkelijk vanaf komt door gewoon niet mee te werken en alleen maar aan zijn eigen geluk te denken.
Iedereen die hem kent zegt wel dat hij erg in de war is op dit moment en dat ze hem niet zo kennen, maar daar heb ik eigenlijk geen boodschap aan. Ik heb had alles voor hem willen doen, maar dan had hij wel eerlijk moeten blijven.