Ik trek het niet meer hoor. Dit vind ik ontzettend klote. Eerst vertel ik jullie allemaal over mijn ldvd, voor mn ex... vele van jullie vertelden me dat ook voor mij de zon weer zou gaan schijnen. Je denkt van je fouten te hebben geleerd en die mee te nemen als ervaring!

En wat ging die zon weer schijnen opnieuw! Ja krap twee maanden nadat mn ex me in de kou liet staan, kom je toevallig een nieuw mooi persoon tegen die gevoelens bij je los weet te maken. Zelfbewuster dan ooit kan je over jezelf vertellen, eerlijker. Nu wil ik dat iemand neemt zoals ik ben en ik wil mezelf zijn. Ik ben niet perfect, ik maak fouten, maar ik wil leren van die fouten! Maar ik wil leren van die fouten door een kans te krijgen, door mn fouten op mn bordje te leggen. Niet door na een fout meteen de afgrond ingeduwd te worden weer... ik leer daar ook van maar da's het pad wat me uiteindelijk gaat opbreken.

Nu de zon voor mij evenging schijnen, ben ik hard gegaan.... waarom ging ik harder dan ik zelf wilde? Ik wilde zo graag kalm aan doen! Ik verwachtte helemaal niets van de eerste date. Ik wist dat ik er nog niet aan toe was maar het voelde wel goed aan al.... stiekem.... En ja en of dat het goed aanvoelde! Ze kwam en ik smolt.... wat een leuke meid. Voor ik het wist werd ik meegrvaagd met haar datzelfde weekend nog.... dat zelfde weekend reed ik midden in de nacht naar haar toe, verrassing, en ze was positief verrast! Leuk! Zo ben ik, en het werkte!! Wat was dat lang geleden dat ik dat voelde! Maar het was wel snel...

Nu ben ik iemand die veel te snel iets zegt voordat ik er eigenlijk goed over nagedacht heb.
We passen dus niet bijelkaar. Hoe leuk het ook was, hoe goed het ook aanvoelde. Zij weet het, zij voelt zo.
Ja tuurlijk vond ze het niet makkelijk om t me te vertellen. Ze is beter dan mn ex. Ze weet dat t niet hoort iemand heel direct de zak te geven, maar feit is dat ik beter maar niet meer kan willen dat er iets van komt.
Ja, de magie, de klik, dat hele spontane, aantrekkende tussen ons is dan nu weg. Nu zit ik te denken aan 't redden van dr' en da's niet gezond als je elkaar 2 weken ken.

Goed dan... ik baal er enorm van. Ik had mn hartje weer open en leefde even enorm op. 2 weken plezier na 2 maanden in de put zitten. Nu zit ik weer in de put... tuurlijk, niet zo diep, maar ik zit er wel. Ik wil er niet zitten. Je denkt dat je van je fouten geleerd te hebben, maar ik kan weer een paar dingen op mn lijstje bijschrijven wat er mis is aan mij: het ziet er naar uit dat ik moeilijk mezelf in iemand anders kan inleven; ik luister slecht; ik ben niet erg geinteresseerd in de ander maar vertel liever over mezelf; ik heb niet zulke goede normen/waarden in gezelschap; ik ben niet enthousiast genoeg om uit mezelf bij te dragen om in het huishouden te helpen en waar haal ik t lef vandaan om zo direct onaardige opmerkingen te plaatsen....

ik dacht dat ik niet zo was, ik denk het nog steeds en ik wil het ook niet zijn! Maar dit is hoe ze me zag en dat koelt het warme gevoel af tot heel diep... en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb echt een leuke tijd gehad voor even. Inpakken die ervaring en vrolijk doorgaan alsof er niets gebeurd is tussen ons. Ze vroeg me of ik wel gewoon contact wilde blijven houden; elkaar gewoon als vrienden leren kennen. Prima... zei ik. Maar hoe zet ik die knop weer terug? Ik vond dr wel leuk, nog steeds. Maar hadden we al niet stiekem leuke plannetjes voor de komende tijd? samen dansen, samen ff shoppen, een week samen leuke dingen doen? Gaat niet meer door of wel? Ik wil wel... ik heb t dr gevraagd, maar nee tis ff geen reactie meer van haar kant. Snap ik, als ze me even zat is.

Maar wat wil ik nou nog? Ik tik hier een onsamenhangend verhaal. Het lukt me niet meer om er wat moois van te maken. Voor mij zou toch de zon gaan schijnen weer? Waarom voel ik me dan dat ik weer een mentale klap heb opgelopen? Het ging me niet om dat ik iemand even weer had; het ging me echt om haar... tis een mooi persoon; mooier dan mn ex... veel mooier. Alleen zo'n persoon kon me doen vergeten waar niemand anders in kon slagen;

Nu wil ik niet meer; ben echt moe; verdoofd; versuft en heel unhappy.... ben me er veel te snel aan gaan hechten.... dat wordt uitkijken vanavond. Vorige keer riep ik al dat ik dat zelf moest doen, twee maanden lang hard voor geknokt. Nu wil ik mezelf niet meer redden, het zit er niet meer in. Ik wil plezier, dat had ik verdiend na die shit! Ik kreeg het, te kort... Ik heb dr zin in, nog steeds, het kan zo weer... maar voor ik ga hopen op iets wat ik niet meer zie gebeuren....

Wie redt me nu....?