Hallo allemaal,
Het is nu bijna een maand uit met mijn ex vriend. En ik kan hier maar heel moeilijk mee omgaan. Ik zal maar beginnen bij het begin..

Vorig jaar heb ik hem ontmoet op een feest. Ik had eerst niet zoveel interesse in hem, omdat hij niet mijn type leek. Maar hij heeft na dat feest weer contact met mij gezocht, en ik kwam er achter dat ik heel goed met hem kon praten. Hij stelde voor om een keer samen af te spreken, dus ik heb hem het voordeel van de twijfel gegeven. Onze ''date'' was heel gezellig en we spraken vaker af. Zelf was ik een beetje terughoudend omdat ik in een vorige relatie bedrogen ben, dus ik had niet veel vertrouwen in mannen. Maar bij hem voelde ik me echt op mijn gemak en ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik hem echt kon vertrouwen. Van het een kwam het ander, en een maand later hadden we al een ''relatie''. Ik was helemaal verliefd op hem, en hij op mij. We deden allemaal leuke dingen samen, en ik was super gelukkig.

Tot hij ongeveer een maand geleden vreemd begon te doen. Zijn berichtjes werden kortaf, en we spraken minder vaak af. (De momenten dat we samen waren, waren nog wel heel gezellig) Maar ik begon een beetje een naar voorgevoel te krijgen. Ik begon bang te worden om hem te verliezen, dus ik begon me aan hem vast te klampen. Hem steeds vaker te smsen, en doordat hij steeds zo kortaf was werd ik steeds onzekerder. Ik had genoeg van dat onzekere gevoel, dus ik vroeg hem er naar. Hij was gelukkig meteen heel open en eerlijk. Hij zei dat hij aan zijn gevoelens voor mij twijfelde (dat leek me wel logisch, want we kenden elkaar nog niet zo lang). Hij vergeleek me ook met zijn ex (zijn relatie van 3 jaar was nog niet zo lang over). Hij zij dat het mij mij op één of andere manier heel anders was dan met haar (heel logisch denk ik nu, want geen enkele relatie is het zelfde.) Maar op dat moment deed het wel heel veel pijn.. Maar ik moest me volgens hem helemaal geen zorgen maken, want dat waren dingen die hij zelf nog moest uitvinden, en hij wilde nog wel met mij verder. Maar 2 dagen later zei hij dat hij het uit wilde maken. Hij wilde rust hebben, en zich geen zorgen hoeven maken over een vriendin. Het lag niet aan zijn gevoelens voor mij zei hij, maar hij wilde gewoon alles op een rijtje zetten. De eerste paar dagen hierna ben ik er helemaal kapot van geweest. Ik kon niks anders dan huilen, en ik kon nergens anders aan denken. Vreselijk dat gevoel van onmacht. We hebben een tijdje geen contact gehad.

Tot ik hem een paar weken geleden weer tegenkwam. We hebben even gezellig met elkaar gepraat, en nu hebben we zo nu en dan weer contact. Hij heeft gezegd dat hij graag vrienden met me wil blijven, maar dat ik absoluut niet op hem moet wachten. (tot hij alles op een rijtje heeft gezet) Ik wil ook heel graag vrienden met hem blijven, want ik kan gewoon heel goed met hem praten. En ik wil hem niet ook nog op die manier kwijt. Maar desondanks blijf ik gevoelens voor hem hebben, en ik kan hem maar niet vergeten. Ik denk nog constant aan hem, en aan de mooie momenten die we hebben gehad in onze korte tijd samen. In die korte tijd dat we samen waren heb ik dingen gevoeld die ik nog nooit eerder gevoeld heb. Ik heb het gevoel dat hij ons geen eerlijke kans heeft gegeven. En stiekem blijf ik hoop houden dat het weer goed komt. Ook al weet ik dat ik dat eigenlijk niet zou moeten doen..