Sinds het gebeuren van afgelopen zaterdag (zie blog "surprise-party") voelt het wat onwezenlijk voor me. De afgelopen 2 weken hebben we elkaar veel gezien en dat voelde goed. We deden zowaar relatie-achtige dingen als uit eten, notabene naar Ikea (toch het toppunt van een relatie-achtig ding, haha), naar de film, samen eten, wandelen etc. Sinds zondag heb ik niks meer van hem gehoord of gezien. Hij had me nog een paar smsjes gestuurd waar ik niet meer op heb gereageerd; wat moet ik er nog van zeggen?
Dat ik erg teleurgesteld ben in hem en dit niet had verwacht? Maar ik kon immers van alles verwachten..
Of dat ik bereid was hem ondanks alles tòch weer een serieuze kans te geven, omdat ik nog steeds zoveel gevoel voor hem had?
En dat ik denk dat de kosmos me dit cadeautje op mn verjaardag heeft gegeven, zodat eindelijk het kwartje viel waardoor ik me besef dat hij echt de man niet voor me is, ondanks de bio-chemie tussen ons..
Ik wil geen vriendje meer die niet eens bij me op verjaardag wil komen. Ik wil een vriendje die popelt om dan bij me te zijn! Die er net zoveel zin in heeft als ik om er samen een leuke dag (en leven) van te maken. Die vraagt of ie dan nog wat voor me kan doen. Die leuke plannen maakt, voor zichzelf, voor mij en voor ons samen. En die nooit bewust of (quasi-)onbewust iets doet om mij al dan niet opzettelijk te kwetsen.
En die oprecht blij voor me is als ik iets doe waar ik plezier in heb, ook al is hij er niet bij.
Ik voel me niet eens zo beroerd en dat vind ik dan ook wel weer een beetje raar.
Ik kan toch niet zonder hem, dacht ik de afgelopen twee jaar? Daarom heb ik toch zoveel gepikt en geaccepteerd, omdat ik hem ondanks alle problemen niet kwijt wilde?
Wat een verjaardagscadeau!
Ik kan heel goed zonder hem, al mis ik hem best wel af en toe, ondanks alles. Ik red me prima en ben geen hoopje ellende.
Mijn grenzen zijn deze keer niet alleen in mijn hoofd bereikt, maar ook in mn hart en het doet me goed te weten dat ik wel degelijk grenzen heb, want hier twijfelde ik ook aan.
Ik voel me behoorlijk sterk en rustig van binnen. Wil hem niet meer terug en ga mn best doen iets van mn leven te maken. Er is meer in mn leven wel goed dan niet, dus daar ga ik de komende tijd de nadruk op leggen.
Ik zal hem vast nog gaan missen, denk ik. Ik hoop dat ik er dan genoeg aan heb om bovenstaande weer eens door te lezen zodat ik niet weer in die enorme diepe put beland.
Verder wens ik iedereen hier weer veel sterkte. We gaan het redden!

Liefs van Stijntje