Ik zit in een hele lastige situatie.

Ik ben 20jaar getrouwd en heb twee tienerdochters.De midlife crisis gehad op mijn 42e ( 4 jaar geleden) Mijn vrouw heeft bij een auto-ongeluk een whiplash opgelopen, wij zijn er zonder letsel vanaf gekomen. Onze relatie was goed alleen was er seksueel en in de intieme sfeer altijd een zekere afstand, ik ben nooit haar echte maatje geworden. Niet dat we geheimen hadden, maar toch. Ik heb een goede baan en het redelijk goed voor elkaar. na de whiplash werd het contact minder en minder, soms had ik in 3 4 maanden geen seksueel contact met haar. Als dat al gebeurde dan kwam het initiatief van mijn kant.

In 2005 werd ik in het buitenland op slag verliefd (ik was daar voor mijn werk). Het opende mijn ogen, ik kon mezelf zijn, praten over mijn gevoelens, verlangens en er was een enorme aantrekkingskracht, waarbij zij het initiatief genomen heeft om dit te laten merken. Ik was als een puber weer zo verliefd. Probleem is echter dat zij (donna) ook getrouwd is en aan de andere kant van de wereld woont. Na hele intensieve contacten via msn sms en telefoon heb ik haar in september 2005 opgezocht en we beleefden een geweldige tijd. Wat duidelijk was dat zij niet haar leven kon achterlaten en ik een grote verantwoordelijkheid voelde ten opzichte van mijn kinderen. Het is een platonische liefde geworden, waarbij het ons allebei veel pijn doet dit zo te moeten accepteren. Als we elkaar waren tegengekomen op een ander moment in een andere tijd en dichter bij elkaar dan had het wat kunnen worden. Vorig jaar hebben we een elkaar een weekend gezien in Venetie, ze had echter veel problemen in haar persoonlijke leven, een overspannen man, ontslag enz enz.. En het afscheid was zwaar want ik had het gevoel dat ik haar nooit meer zou zien. We hebben nog steeds contact en sms en bellen en mailen regelmatig. Een afspraak om elkaar weer te zien is er niet Ik heb mij er bij neergelegd uiteindelijk. Wel heb ik de situatie gebruikt om duidelijk te maken aan mijn vrouw dat dingen anders moesten om onze relatie in stand te houden. Dat ging redelijk totdat ik 2 maanden geleden een sms kreeg van Simone. Of we elkaar een keertje konden ontmoeten. Ik kende Simone sinds eind 2005. Ik vond haar meteen erg leuk, slim en heel aantrekkelijk. Ik weet het aan het moment (zat toen (en nu) in een diepe huwelijkscrisis) en ben er verder niet op ingegaan.

De afspraak werd gemaakt om een keertje koffie te drinken, dat hebben we ook gedaan. Simone gaf meteen haar bedoelingen aan, nl dat we elkaar vaker zouden zien. In de afgelopen maanden hadden we elkaar een paar keer toevallig gezien en gesproken over een mogelijke opdracht voor haar werkgever, we bleken al pratende veel gemeen te hebben. Een zekere intersse en genegenheid begon zich bij mij te ontwikkelen. Ik vertelde haar tijdens de laatste afspraak dat ik moest opassen en dat ik niet weer in een zelfde situatie terecht wilde komen als met Donna en verliefd op haar zou worden.

Zij leek het te begrijpen, maar bij het afscheid nemen zoenden we elkaar hartstochtelijk, het gebeurde gewoon. Zij heeft net als ik 2 kinderen en is gescheiden, ze woont echter weer samen met haar ex-man sinds 1 half jaar. Ze weet zelf ook niet waarom ze zich in dit avontuur stort, waarbij bij mij het hele circus van de afgelopen2 jaar zich opnieuw aandient. Uiteindelijk zijn we heel verliefd op elkaar. Behalve een stevige zoenpartij is er nog niets gebeurd, en daar komt de clou en mijn dilemma omdat ze haar nooit meer bij haar huidige vriend weg zal gaan, met hem wil ze oud worden zegt ze. Aan de andere kant wordt er veel gespeculeerd over het aangaan van een relatie. Voor mij is dat heel dubbel, Ik heb er moeite mee om oneerlijk te zijn tegenover mijn gezin, aan de andere kant kan ik mijn gevoelens ook niet kwijt, wantik weet dat het net als met Donna niets zal worden. Ze vinden mij allebei, lief interessant intelligent en knap, maar daar blijft het bij. Ik ondervind in mijn relatie dagelijks frustratie, boosheid, agressie, waar ik geen deel aan heb, Ik wordt vaak gebruikt als afreageer systeem. daarnaast gaat alle aandacht naar de kinderen en de hond. Als ze een goede dag heeft komt het soms wel eens tot intimiteit en soms zelfs wel eens tot een fijne vrijpartij. Ik hou nog wel van haar, maar dat is echt heel moeilijk als iemand dag in dag uit neerslachtig is, verward is soms twee drie keer dezelfde vraag stelt en je eigenlijk links laat liggen

Ze is een goede moeder en doet haar best, mijn respect voor haar is groot als moeder van mijn kinderen. Maar moet ik mijzelf weg blijven cijferen? De echte liefde is weg en ik moet bekennen dat die misschien nooit 100% geweest is van mijn kant. Waarom zijn er bosjes vrouwen die mij wel interessant vinden en flirten bij het leven en zelfs zover gaan om me te verleiden? Ik ben door de hele situatie erg eenzaam en onzeker terwijl ik dit tik zit ik met tranen in mijn ogen. Ik sta niet bekent als een slapjanus en kom recht voor zijn raap voor mijn mening uit. Ik wil niet weg bij mijn kinderen, dat zou hen en mij veel pijn doen. Ik vind het ook zielig voor mijn vrouw, ze verdient dit eigenlijk ook niet. Dan Donna en Simone die kiezen uiteindelijk toch voor hun huidge partners.

Ik ga aan deze situatie langzaam maar zeker kapot en vlucht in veel werk en probeer zoveel mogelijk de situatie te ontlopen. Tegen Simone kan ik heel moeilijk weerstand bieden. Ik beschouw hetzelf al als vreemdgaan hoewel er van echte sex nog geen sprake is geweest. Ik weet echter zeker dat het een keer gebeurd als we zo doorgaan, we bellen mailen sms, msn en zien elkaar zo nu en dan als het kan. Ik krijg van haar de aandacht het begrip, de intimiteit en heb het sterk het gevoel dat ik eindelijk mijzelf kan zijn en mijn soulmate gevonden heb. Als zij zou zeggen kom we gaan er voor dan zou ik dat waarschijnlijk doen, maar dat is niet het geval. Toch ben ik bang haar kwijt te raken.Kennelijk ben ik onbewust toch op zoek. Vanmiddag heb ik liggen janken nadat Simone had aangegeven morgen naar het strand te gaan met haar vriendin en mij daarbij niet nodig had. Ik schilder Simone nu af als een bitch die doelbewust mij mijn hoofd op hol brengt, maar zo zie ik haar niet, ze is heel lief, aardig, warm en sensueel. Ik ben rationeel genoeg om dat te doorzien en weet ook dat las de eerste vlinders over zijn ik ook de negatieve dingen zal zien. Ik stel mijzelf op dit moment het ultimatum, voor de kerst moet er echt iets zijn veranderd in de situatie thuis anders ga ik weg. Wie wil mij van raad in deze lastige situatie voorzien of zijn er mensen in een soortgelijke situatie?

alvast bedankt!