Ik voel dat ik stappen in de juiste richting aan het zetten ben. Gisteren kwam de meest bevrijdende gedachte sinds lange tijd in me op: "hij is niet jouw grote liefde". En dat is ook niet: ik bedoel maar.. Welke grote liefde zegt jarenlang dat jij de liefde van z'n leven bent en heeft na amper 3 weken na de breuk al een ander? Welke grote liefde gaat praktisch vreemd en houdt nooit echt rekening met jou? En welke grote liefde heeft nog eens niet het lef om na 8 jaar een relatie te hebben, gewoon in persoon naar je toe te komen om je een gelukkige verjaardag te wensen? Juist ja... Hij is gewoon niet de ware en hij is gewoon niet m'n grote liefde.

Dit geeft me moed en lucht op. Mijn grote liefde wacht nog op mij. En ik weet zeker dat ik hem ga tegenkomen. Ik verdien beter dan hem en na 8 maanden huilen, treuren en jammeren weet ik weer waarom ik die stap heb gezet om onze relatie te beeïndigen. Ik wil zelfs geen vrienden meer met hem zijn. Niks, totaal niks.

Misschien dat ik wat boos overkom, maar dat is hoe ik me nu voel. Ik haat het dat hij me slecht deed voelen op m'n eigen verjaardag. Dat zal me denk/hoop ik niet meer overkomen. Ik weet dat deze mood snel kan veranderen, maar toch vind ik dit een heuse stap voorwaarts.

Ik weet dat ik mezelf nog niet voor 100% heb teruggevonden, maar dat komt wel met de tijd. Ik hoop dat ik deze gedachten voor ogen kan houden. Ik ben op de goede weg

woeeehoeeeew!