Het is net of we weer overnieuw zijn begonnen, de avondjes bij hem thuis. Het zelfde liedje, want ik weet dat het toch ook weer het zelfde zal eindigen. Een ding scheelt, ik weet dat het komen gaat.

Ik heb mij wel eens af zitten vragen; Stel nou dat hij opeens tot een of andere ommekeer komt. Dat hij besluit met mij verder te willen gaan, zou ik er dan gelukkiger van worden?

Ach, eigenlijk hoef ik mij daar niet eens druk om te maken, want dat gebeurt toch niet.

En toch voelt het aan als een bepaald soort leegte. Er zit geen toekomst in, dus erg veel energie en tijd er in steken heeft geen nut, en dat is nou het dubbelle: ik wil dat wel zo graag.

Ik kan er ook geen hoogte van krijgen. Op het moment van onze laatste 'break up' zei hij 10 keer liever geen seks met mij te willen hebben en daarvoor liever een goede vriendschap wil. Maar toen ik daarna niets meer van mij liet horen, kreeg ik smsjes van hem met dat ie veel aan me dacht en dat ie me zo mistte. Hij bleef maar bellen en proberen om in the picture te blijven staan bij mij. Wees dan duidelijk man...

Eigenlijk is het diep triest te noemen, maar het lijkt enerzijds ook op een soort van verslaving.
Eigenlijk als het roken van een sigaret, je beloofd je zelf iedere keer weer om er mee te stoppen, maar toch ga je door... Tegen beter weten in, want gezond zal het nooit worden.

Ik weet, ik moet echt de keuze voor me zelf gaan maken. In ieder geval heb ik me zelf beloofd om het even allemaal te laten rusten, en minimaal contact met hem op te nemen of ander soort toespelingen te maken. Het is moeilijk om de tijd voor je zelf terug te vinden als je constand met een ander bezig bent, maar ik weet dat ik het kan dus ik moet het gewoon proberen.