Nu ik omkijk..
zie ik wat tussen ons
had moeten groeien als
beschreven in gedichten
als bezongen door
lang geleden gestorven
minstreels, troubadours,
met hun dorre stem
haren deden rillen
en lang geleden
gestorven harten wederom
liet leven in hun grijs
visioen...

...niet heeft willen
groeien en na alle spijt
waar jij misschien niet
genoeg van mee
hebt gekregen wil ik
niet als laatste jou met
mijn huilen op jouw wangen
overhalen
niet naar die ander meer
te verlangen.

Nu ik omkijk...
Zie ik een leegte
groter dan die
voor me ooit kan zijn
want wat niet echt was
heb jij
voor mijn ogen
echt willen laten zijn...

En mijn handen grijpen
nog naar het vallend blad
willen nog niet snappen
dat wat ik ooit eens had
nooit aan de tak
heeft vastgezeten.